Ο «σκληρός» Νίκος Χαρδαλιάς λύγισε από το ζόρι που τραβάει, κυνηγώντας ιούς, φωτιές και μάστιγες. Κι όσα κι αν του καταλογίσει κανείς, λάθη ή παραλείψεις, δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν ότι δουλεύει ακατάπαυστα, βάζοντας πάνω απ’ όλα το καθήκον.
γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος – thecaller.gr
Να ξεκινήσουμε με το αυτονόητο: ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε αυτός που αποκαλούμε «γενικής αποδοχής», είτε πρόκειται για πολιτικό είτε για καλλιτέχνη είτε είχε οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα.
Ακόμα και ο περίφημος και πανίσχυρος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, που έμεινε στο τιμόνι για 18 ολόκληρα χρόνια, έπαιρνε μόνο… 90% και το είχε παράπονο!
Στα δικά μας, δεν υπήρξε πολιτικός γενικής αποδοχής. Ακόμα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος που άλλαξε το χάρτη της Ελλάδας, είχε φανατικούς αντιπάλους.
Όπως είχε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που στις πρώτες εκλογές μετά τη χούντα των συνταγματαρχών (17 Νοεμβρίου 1974) πήρε 54,37%, αν και πολλοί θεωρούσαν ότι θα ξεπεράσει το 60%.
Ακόμα και δημοφιλέστατοι καλλιτέχνες την εποχή που σάρωναν, δεν ήταν από όλους αποδεκτοί. Και μιλάμε για ογκόλιθους όπως ο Μίκης και ο Μάνος, που πάντα είχαν αντιπολίτευση!
Ενδεχομένως να το σκέφτηκε και ο Νίκος Χαρδαλιάς, όταν πολλοί τον έδειχναν με το δάχτυλο και τον θεωρούσαν έναν από τους υπεύθυνους για την εξάπλωση των πυρκαγιών.
Μόλις μία εβδομάδα πριν, ενοχλημένος από το κύμα στοχοποίησης του, δήλωσε ότι η παραίτησή του είναι πάνω-πάνω στο συρτάρι του πρωθυπουργού.
Μάλιστα φρόντισε να ξεκαθαρίσει φορτισμένος συγκινησιακά:
«Δεν θέλω να κάνω πολιτική καριέρα. Μοιράστηκα με τον πρωθυπουργό ένα όραμα για τη δημιουργία ενός εθνικού μηχανισμού για να μπορέσουμε να θωρακίσουμε τη χώρα απέναντι στην κλιματική απορρύθμιση. Παραμένω κρατικός λειτουργός, ένας άνθρωπος του καθήκοντος»
Αυτό το καθήκον –ακόμα και για όσους αμφιβάλουν- τον έστειλε στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά, για να υποβληθεί σε κλινικοεργαστηριακό έλεγχο και αμέσως μετά για στεφανιογραφία και αγγειοπλαστική στεφανιαίων αγγείων.
Από τότε που ανέλαβε την ευθύνη της Πολιτικής Προστασίας, ξέχασε και σπίτι και γυναίκα και παιδί και πάνω απ’ όλα τον εαυτό του.
Όσοι ήταν δίπλα του, διαβεβαιώνουν ότι έτρεχε δεκαοκτώ ώρες τη μέρα, δίχως γιορτές και σχόλες και σαββατοκύριακα και όσα απολαμβάνει ένας κανονικός άνθρωπος.
«Υποχρέωσή του με το πόστο που ανέλαβε», είπαν πολλοί.
Καμία αντίρρηση! Αλλά είναι άραγε πολλοί –στο δικό τους πόστο, αφού υπάρχουν κι άλλα κρίσιμα- που ασχολούνται με τέτοια «τρέλα» μέρα και νύχτα; Που τρώνε στο πόδι κάτι πρόχειρο, που κοιμούνται ελάχιστα, που είναι συνέχεια στο πόδι και μάλιστα με τεράστια ένταση;
Γιατί αυτό έκανε ο Χαρδαλιάς, είτε τον συμπαθεί κανείς είτε τον αντιπαθεί είτε του είναι αδιάφορος.
Ατέλειωτες ώρες στη μάχη του covid, πάλι μέρα και νύχτα, αλωνίζοντας τη χώρα. Υπήρξαν μέρες που βρέθηκε ακόμα και σε πέντε διαφορετικές περιφέρειες προκειμένου να ανακοινώσει μέτρα προστασίας.
Προφανώς δεν ήταν ευχάριστη η δουλειά του κι ούτε «δημιουργούσε» συμπάθειες.
Τον αποκαλούσαν ειρωνικά «σερίφη», αλλά η εξάπλωση του ιού απαιτούσε έναν τέτοιο ρόλο.
Έβγαινε για ενημέρωση με πρησμένα από την αϋπνία μάτια, κάποιες φορές έδινε την εντύπωση ότι θα καταρρεύσει μπροστά στα μικρόφωνα.
Άντεξε. Κι ήρθε το επίσης τεράστιο κύμα με τις φωτιές σε όλη τη χώρα, που τον έκανε να τρέχει ακόμα περισσότερο.
Είτε για να συντονίσει τις δυνάμεις κατάσβεσης, είτε για να δώσει κουράγιο στους πυροσβέστες, είτε για να πάρει ο ίδιος μια μάνικα και να βοηθήσει όπου μπορούσε.
Ξεκάθαρο: όχι για το θεαθήναι αλλά γιατί αυτό ήταν –είναι- το πιστεύω του. Αυτό που τον κάνει να συναισθάνεται τον ανθρώπινο πόνο.
Μάζευε τα δάκρυά του και συνέχιζε να προσφέρει όπου μπορούσε.
Λάθη; Προφανώς. Μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθη! Παραλείψεις; Εννοείται. Παραλείψεις δεν κάνουν μόνο οι αραχτοί στο καφενείο, αυτοί που από την καρέκλα τους επικρίνουν και κατακεραυνώνουν τους πάντες!
Αλλά δεν έχασε την αίσθηση του καθήκοντος, δεν έπαψε να μάχεται και ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Από κανέναν δεν περίμενε να του βάλει… καλό βαθμό στον έλεγχο! Έβαζε το καθήκον πάνω απ’ όλα. Κι είχε λούκια μπροστά του, ζόρια που δεν συνάντησε κανείς άλλος.
Γι’ αυτό και την ώρα των τεράστιων αντιδράσεων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε κόντρα στο ρεύμα και είπε:
Προτιμώ έναν υπουργό που είναι παρών στο πεδίο, παρά κάποιον που είναι εξαφανισμένος».
Κι ο Χαρδαλιάς δεν ήταν ποτέ κι ούτε πάλευε νυχθημερόν για να γίνει συμπαθής.
Γι’ αυτό και ο σκληρός Παύλος Πολάκης είπε κάτι εξαιρετικό:
«ΝΙΚΟ ΧΑΡΔΑΛΙΑ περαστικά ειλικρινά, γιατί όσο κι αν διαφωνούμε τραβάς ζόρι!»
Αυτό τον έστειλε στο νοσοκομείο στα 53 του χρόνια. Το μεγάλο ζόρι και η υψηλή αίσθηση καθήκοντος.
Προφανώς δεν είναι –και δεν θα είναι- αρεστός σε όλους, προφανώς κάποιοι τον θεωρούν έως και αντιπαθή.
Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ένας «γυάλινος υπουργός» που κάθεται πίσω από την καρέκλα του και πουλάει μούρη! Γιατί διαχρονικά το κάνουν πολλοί.
Κι είναι βέβαιο ότι μόλις νιώσει λίγο καλύτερα πάλι θα ξανατρέξει στην πρώτη γραμμή, κυνηγώντας ιούς, φωτιές, κινδύνους.
Ο Νίκος Χαρδαλιάς λοιπόν δεν υπήρξε ποτέ γραβατάκιας! Κι αυτό πληρώνει…