Δεν θα σου συστηθώ. Με γνωρίζεις ήδη. Ναι, είμαι η μαμά του παιδιού εκείνου με το οποίο ο γιος σου κάνει παρέα στην παιδική χαρά και ως εκ τούτου μιλάμε καμιά φορά και αναλύουμε την επικαιρότητα ή μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Και το δικό σου παιδάκι στο νήπιο δεν πάει; Και το δικό μου. Απίστευτο. Το δικό σου κοιμάται σερί όλη τη νύχτα ή ακόμα κοιμάται με διαλείμματα; Μπράβο, μια χαρά. Το δικό μου με ταλαιπωρεί ακόμα.
Και τσουπ… νάτη. Η επίμαχη ερώτηση. Ελάχιστα γνωριζόμαστε αλλά δεν έχασες ευκαιρία:
«Μοναχοπαίδι είναι;».
Αυτό τι το ‘θελες και το ρώτησες; Ήταν ανάγκη; Μια χαρά δεν τα πηγαίναμε; Ελπίζω μόνο να μη σε άκουσε η κόρη μου. Για χάρη της μητρικής μας συντροφικότητας και μόνο θα σου εξηγήσω…
Καθώς παρακολουθώ την κόρη μου με περηφάνια να πλησιάζει το γιο σου και να τον παίρνει από το χέρι διστακτικά για να ανεβούν μαζί την τσουλήθρα, με ρωτάς πόσο χρονών είναι. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω της σου λέω ότι είναι 3 ρίχνοντας παράλληλα ένα λαμπερό, περήφανο χαμόγελο. Είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου ολόκληρη. Είναι το παν για μένα.
Και κάπου εκεί τα πράγματα χαλάνε και το ειδυλλιακό σκηνικό των δύο παιδιών που παίζουν μονιασμένα γκρεμίζεται. Ο γιος σου πετάει μια πέτρα στην κόρη μου (ευτυχώς για εκείνον μικρή, που δεν την πέτυχε κιόλας), της φωνάζει ότι δεν θέλει να κατέβουν μαζί την τσουλήθρα και τρέχει μακριά ουρλιάζοντας. Παιδί είναι, λέω από μέσα μου. Η γλυκιά, ευαίσθητη μικρή μου κόρη με ψάχνει με τα γεμάτα δάκρυα μάτια της επιζητώντας την επιβεβαίωση ότι δεν έκανε κάτι λάθος. Της χαμογελώ, της κάνω νόημα ότι τα παιδάκια καμιά φορά δεν θέλουν να παίξουν το παιχνίδι που θέλουμε εμείς και να μη δίνει σημασία και ότι έκανε πολύ καλά που έμεινε στη θέση της και δεν κυνήγησε το παιδάκι.
Εξωτερικά ήμουν ψύχραιμη, χαμογελαστή, ήρεμη, η καρδιά μου όμως πονούσε γιατί ξέρω ότι αυτό είναι ένα από τα πολλά σκληρά μαθήματα που πρέπει να μάθει στη ζωή της. Η κόρη μου επεξεργάστηκε τις πληροφορίες, σκούπισε τα μάτια της, χαμογέλασε και κατέβηκε μόνη της την τσουλήθρα. Αναστέναξα με ανακούφιση και ένιωσα την ένταση να φεύγει από πάνω μου. Την κοίταξα με εκείνο το βλέμμα το γεμάτο λατρεία που έχουν όλες οι μαμάδες και στη συνέχεια ήρθε… Το τρομακτικό σχόλιο που καθόλου δεν θέλω να ακούω, ήρθε.
Την ώρα που εσύ, μανούλα εκείνου του αγοριού, παρακολουθείς το όλο σκηνικό κουνώντας το καρότσι για να κοιμηθεί το νεογέννητο δεύτερο παιδάκι σου, γέρνεις προς τη μεριά μου και μου λες χαμηλόφωνα: «Μοναχοπαίδι είναι, σωστά; Γι’ αυτό είναι τόσο ευαίσθητη. Αν έκανες ένα δεύτερο, δεν θα το έπαιρνε τόσο βαρέως». Το βλέμμα σου είναι γεμάτο υπεροψία. Νομίζεις ότι είσαι ανώτερη επειδή ως γνωστόν ένα παιδί ίσον κανένα, άρα ξαφνικά έγινες κάποια επειδή απέκτησες δεύτερο παιδί και «στραβοκοιτάς» και κατακρίνεις την ευαισθησία της κόρης μου αποκαλώντας τη με λίγα λόγια «πρπβληματική» επειδή είναι μοναχοπαίδι. Το λες με ένα τρόπο λες και η ύπαρξη ενός δεύτερου παιδιού θα γεμίσει το μυαλό του πρώτου με άπειρη κοσμική γνώση και θα το μεταμορφώσει σε κάποιο άλλο παιδί ξαφνικά.
«Ναι», απάντησα κοφτά, εμφανώς ενοχλημένη, ενώ παράλληλα σηκώνομαι, παίρνω την κόρη μου από το χέρι και πάμε μαζί στα υπόλοιπα παιχνίδια της παιδικής χαράς.
Δεν είσαι η πρώτη που μου το λέει και σίγουρα δεν είσαι και η τελευταία. Θέλω να πιστεύω ότι η μονολεκτική μου απάντηση σε έκανε να συνειδητοποιήσεις πόσο ανώφελο, ανούσιο και επικριτικό ήταν το σχόλιο που έκανες και ότι το παιδί μου είναι ευαίσθητο γιατί έτσι το έφτιαξε ο Θεός και όχι επειδή δεν έχει αδερφάκι. Αν δεν ήταν μοναχοπαίδι, τότε θα ήταν πιο σκληρή, θα αδιαφορούσε για την απρεπή συμπεριφορά του γιου σου και δεν θα το έπαιρνε τόσο κατάκαρδα, σωστά; Από την άλλη άκρη της παιδικής χαράς σε βλέπω να χαμογελάς χαιρέκακα λες και πέτυχες κάτι.
«Είναι μοναχοπαίδι, έτσι»; Με ρωτάνε συνέχεια και παντού: στην παιδική χαρά, στο σουπερμάρκετ, στη γειτονιά… Εάν σας κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση και δεν κατανοείτε το λόγο, τότε επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.
Το λόγο δεν τον γνωρίζετε. Δεν ανήκετε στην οικογένειά μου άρα δεν μπορείτε να ξέρετε γιατί το παιδί μου είναι μοναχοπαίδι. Από το ύφος σας και τον τόνο που θέτετε την ερώτηση αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχετε βιώσει ποτέ κάποια τραγωδία. Μιλάω για αληθινή τραγωδία διότι αν είχατε σκεφτεί δύο φορές πριν ρωτήσετε, τότε δεν θα ρωτούσατε καν.
Μιλάω για την τραγωδία της αποβολής. Την τραγωδία του να χάνεις παιδί. Την τραγωδία του αποχωρισμού για πάντα από το μωρό σου. Την τραγωδία του να μη θες να γίνεις μάνα αλλά εφόσον το απαιτεί η κοινωνία πρέπει να γίνεις. Στην περίπτωσή μου, την τραγωδία των 10 ετών που πάλευα να γίνω μάνα.
Με τη βοήθεια του Θεού και δεκάδες χιλιάδες που ξόδεψα για θεραπείες γονιμότητας (βλέπε ορμονοθεραπείες και επώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις) κατάφερα να γεννήσω αυτό το μικρό άγγελο, την κόρη μου. Η υπογονιμότητα είναι η τραγωδία της ζωής μου, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Η τραγωδία αυτή τελείωσε με θαυμαστό τρόπο κι ένα υγιές παιδί. Νομίζετε δεν ξέρω πόσο τυχερή είμαι; Πολύ πιο τυχερή από άλλες γυναίκες που πάλεψαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Έχω ό, τι χρειάζομαι. Ούτε θέλω ούτε θα ζητούσα ποτέ κάτι παραπάνω.
Το θαύμα έγινε μια φορά. Και να ήθελα οικονομικά δεν μπορούσα για δεύτερο. Αυτή για μένα είναι μια σκληρή πραγματικότητα, την οποία πρέπει να δεχτώ. Όπως καταλαβαίνεις το σχόλιό σου μου υπενθυμίζει τους αγώνες που έδωσα και το γεγονός ότι όσο και να θέλω δεν θα αποκτήσω δεύτερο παιδί.
Επίσης σε παρακαλώ, μην κάνεις τέτοιου είδους σχόλια μπροστά στην κόρη μου. Το σχόλιό σου στερείται ευαισθησίας και βλάπτει τα συναισθήματα της κόρης μου. Μπορεί να είναι μόνο 3, αλλά καταλαβαίνει πότε κάποιος λέει κάτι με φιλική διάθεση και πραγματικό ενδιαφέρον και πότε με αρνητικότητα ή κακεντρέχεια. Ο κόσμος είναι από μόνος του σκληρός, δεν χρειάζεται να γίνεσαι κι εσύ. Η κόρη μου είναι αυτό που είναι, ένας άνθρωπος με συναισθήματα, κατανόηση και ενσυναίσθηση. Αντί λοιπόν να ρωτάς αν το παιδί μου είναι μοναχοπαίδι θέλοντας να μάθεις εμμέσως πλην σαφώς γιατί δεν έκανα δεύτερο παιδί, πάρε το γιο σου παράμερα και πες του ότι δεν επιτρέπεται να πετάει πέτρες στα άλλα παιδάκια.
Αυτό θες; Να νομίζει η κόρη μου ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικογένεια της; Μπορεί να είναι μικρή η οικογένειά μας και η κοινωνία να μην το δέχεται αυτό, το παιδί μου όμως δεν φταίει πουθενά. Δεν είναι δικό του λάθος. Το γεγονός ότι δεν έχει αδερφάκι την κάνει πολίτη δεύτερης κατηγορίας; Ούτε καν. Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια όπως είμαστε. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα τέταρτο μέλος για να ολοκληρωθούμε.
Καλό θα ήταν να ενημερωθείς πρώτα και να είσαι πιο ευαισθητοποιημένος/η κυρίως απέναντι σε παιδιά. Όταν κοιτάζεις την κόρη μου, θέλω να βλέπεις αυτό που πραγματικά είναι: ένα θαύμα όπως άλλωστε θαύμα είναι και ο γιος σου και το λατρευτό νεογέννητο μωρό σου.
Έχεις καταλάβει πόσο τυχερές είμαστε που έχουμε παιδιά να φέρνουμε στην παιδική χαρά; Αυτό και μόνο είναι λόγος να γιορτάζουμε κάθε μέρα. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να βλάψουμε η μια την άλλη για πράγματα που δεν μπορούμε να έχουμε. Κάποιες λέξεις πληγώνουν όταν λέγονται χωρίς ουσιώδη λόγο ή με κακή προαίρεση. Είναι ένα μάθημα που έχω δώσει ήδη στην 3χρονη κόρη μου. Εσύ να δούμε πότε θα το μάθεις.
Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτηση σου: Ναι, είναι μοναχοπαίδι. Δεν είναι το πιο τέλειο παιδάκι που υπάρχει;
Πηγή: scarymommy.com