Όταν ο 41 ετών ο σύζυγός που πέθανε από λέμφωμα με άφησε μόνη στα 36 μου, χήρα ενός παιδιού τριών ετών που ήταν βιολογικό μας παιδί και με τα τρίδυμα = παιδιά του, τα οποία μεγαλώναμε μαζί, αφού ο άντρας μου είχε την επιμέλειά τους.
Μετά το θάνατό του η ζωή μου ήταν ένας αχταρμάς οικονομικά και συναισθηματικά και το λέω αυτό γιατί στο επάγγελμα ήταν τραπεζίτης και κάποιες λανθασμένες κινήσεις που είχε κάνει τον οδήγησαν σε πτώχευση. Όταν πέθανε μας άφησε μόνο χρέη.
Το επόμενο κιόλας πρωί μετά το θάνατό του άρχισαν τα τηλέφωνα από τις εισπρακτικές, οι οποίες τον έψαχναν απεγνωσμένα. Οι αντιδράσεις των υπαλλήλων ήταν πολλές, κυρίως έκπληξη και αμηχανία όταν τους έλεγα ότι είχε πεθάνει λίγες μόνο μέρες πριν. Ήμουν δίπλα του όταν πέθανε και τη σκηνή αυτή δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Τον πρώτο καιρό την έφερνα στο μυαλό μου σχεδόν κάθε λεπτό. Πλέον τη θυμάμαι μία φορά την ημέρα, σαν χάπι. Αναγκάστηκα να μάθω να ζω με τις αναμνήσεις αυτές και να προσπαθώ να πάρω τα ηνία της ζωής μου πίσω.
Υπήρχε μεγάλη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στο δικό μας παιδί και στα παιδιά του από τον πρώτο του γάμο. Τα παιδιά του κόντευαν να τελειώσουν το λύκειο και να μπουν στο πανεπιστήμιο. Χρειάζονταν ανεξαρτησία τη στιγμή που ο 3χρονος γιος μου ήθελε σταθερά και μόνιμα τη μαμά του δίπλα του. Προσπάθησα σκληρά να ανταποκριθώ επάξια και στους δύο μου ρόλους.
Τους πρώτους μήνες με θυμάμαι να βλέπω το παιδάκι μου να κοιμάται και εγώ να κλαίω. Πόσο αθώα και ξέγνοιαστα είναι σε αυτή την ηλικία. Ούτε από θανάτους ξέρουν ούτε από πόνο ούτε από δυστυχία. Τώρα που είναι πιο μεγάλος συχνά μου λέει ότι δεν έχει πολλές αναμνήσεις από το θάνατο του μπαμπά του ούτε όμως θυμάται και ποτέ εμένα να κλαίω. Από την άλλη μεριά τα τρίδυμα πήγαν για ένα διάστημα να μείνουν με τη μητέρα τους πριν πεθάνει ο μπαμπάς τους γιατί δεν άντεχαν να τον βλέπουν έτσι, ούτε όμως και εμένα που ήμουν στο μαύρο μου το χάλι.
Με ρωτούν συχνά για τις τελευταίες μέρες και ώρες του μπαμπά τους. Το ένα από τα παιδιά μάλιστα επισκέπτεται ψυχολόγο. Τώρα που μεγάλωσαν και αυτά λίγο ακόμα μπορώ και συζητώ μαζί τους και τους λύνω κάθε απορία σχετικά με το μπαμπά τους και τις τελευταίες του στιγμές. Προσπαθώ όσο μπορώ να τα ενθαρρύνω και να τα επαινώ που κατάφεραν να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν το χαμό του μπαμπά τους χωρίς να εμφανίσουν παραβατική συμπεριφορά (συλλήψεις, ναρκωτικά, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και άλλα).
Το παιδί ωφελήθηκε πολύ από τις συνεδρίες που έκανε με τον ψυχολόγο. Κάποιοι αρνούνται να πάνε και προτιμούν να το περάσουν μόνοι τους. Εγώ από τη μεριά μου στράφηκα σε πιο αντισυμβατικές θεραπείες τον πρώτο καιρό: μασάζ, βελονισμό, αστρολόγους, αιθέρια έλαια και διάφορα τέτοια. Έκανα παρέα με καλούς φίλους και φίλες με παιδιά για να έχει παρέα και το δικό μου παιδί και με πολλούς από αυτούς πηγαίναμε όλοι μαζί διακοπές. Έβγαλα εντελώς από τη ζωή μου όλους τους αρνητικούς ανθρώπους ακόμα και αν ανήκαν στο ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον.
Όταν έμεινα χήρα, άφησα τη δουλειά μου για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Για την ακρίβεια την είχα αφήσει από τότε που γεννήθηκε το παιδί μου και πάνω που έλεγα να επιστρέψω πέθανε ο άντρας μου. Μετά όμως έπρεπε να βρω δουλειά. Στην αρχή το λένε και οι ψυχολόγοι. Καλό είναι να απέχεις από τη δουλειά και να μην πάρεις καμία σημαντική οικονομική απόφαση το πρώτο έτος. Ωστόσο δεν τους άκουσα. Αμέσως μετά το θάνατο του άντρα μου επιχειρήσαμε με μία φίλη μου να ανοίξουμε το δικό μας μαγαζί, αλλά δεν πήγε καλά. Υπήρξαν κάποιες άσχημες καταστάσεις ανάμεσά μας σε σημείο που αναγκάστηκαν να εμπλακούν οι δικηγόροι μας.
Παρά τα πολλά μου προσόντα δυσκολεύτηκα να βρω δουλειά. Βρήκα μία μέτρια με μέτριο μισθό και μάλιστα χρειάστηκε σχεδόν να ικετεύσω το διευθυντή για να με προσλάβει. Ο μισθός καμία σχέση. Ούτε τα μισά σε σχέση με αυτά που έπαιρνα στην προηγούμενή μου δουλειά. Δεν γινόταν όμως αλλιώς. Οι καιροί είχαν δυσκολέψει και έπρεπε να μάθω να ζω και με τα λίγα. Τουλάχιστον στη δουλειά θα ξεχνιόμουν και θα σκεφτόμουν λιγότερο.
Παράλληλα με τη δουλειά μου στράφηκα και στον εθελοντισμό, κάτι που μου είχε μάθει ο πρώην σύζυγος. Ο εθελοντισμός με βοήθησε να ανακαλύψω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και να νιώσω μία απέραντη ελευθερία. Ήμουν μόλις 36 ετών, παντρεμένη 7 χρόνια και με ένα μικρό παιδί και είχα βιώσει τόσες πολλές εμπειρίες που ούτε μία γυναίκα 70 και 80 χρόνων με 50 χρόνια γάμου και μεγάλα παιδιά δεν είχε βιώσει.
Όταν το παιδί μου ξεκίνησε το νηπιαγωγείο επέστρεψε μία μέρα σπίτι και μου είπε «Όλοι στην τάξη μου έχουν μπαμπά. Κάνε και εσύ κάτι να μου φέρεις ένα μπαμπά στο σπίτι».
Αυτό πόνεσε κάπως. Η αλήθεια είναι πως ήμουν ήδη τρία χρόνια χήρα και είχα αρχίσει να κάνω τις πρώτες μου προσπάθειες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Για μένα τρία χρόνια δεν ήταν τίποτα. Ήταν σαν να τον είχα χάσει μόλις χθες. Χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο και έπρεπε να είμαι πιο επιλεκτική από ποτέ.
Μου πήρε πολλά χρόνια για να ξαναγίνω ευτυχισμένη μετά το θάνατο του συζύγου μου, παρά τις καλύτερες προσπάθειες μου. Η ευτυχία αυτή οφείλεται στα παιδιά μου, ειδικά στο μικρότερο, παρά σε οποιονδήποτε άλλο. Με βοήθησαν να παραμείνω προσγειωμένη και να προσπαθήσω για το καλύτερο τόσο για μένα όσο και για εκείνα. Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να κρατήσω την οικογένειά μου ενωμένη και αγαπημένη. Όταν είσαι 36 ετών και μένεις χήρα με τέσσερα παιδιά και ας μην είναι όλα δικά σου, πρέπει να κοιτάξεις μπροστά και να περπατήσεις το νέο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, όσο δύσβατος κι αν είναι.