«Η αγένεια από κάποιον που σε γνωρίζει είναι ακόμα χειρότερη. Δεν είναι η αγένεια της ουδέτερης αδιαφορίας αλλά της επιθετικής προσβολής» γράφει ο Αριστείδης Χατζής.
Δεν μπορώ να αντέξω αυτόν τον ανθρωπότυπο. Είναι το είδος homo sapiens (λέμε τώρα…) που σε αντιμετωπίζει με απαράδεκτο τρόπο. Είτε σε γνωρίζει, είτε όχι. Αν δεν σε γνωρίζει, η αγένεια είναι η ενστικτώδης αντίδρασή του στην πρώτη επαφή. Αν σε γνωρίζει, η αγένεια που επιδεικνύει είναι ακόμα χειρότερη. Δεν είναι η αγένεια της ουδέτερης αδιαφορίας αλλά της επιθετικής προσβολής.
Δεν θα σας πω τι αισθήματα μου γεννά. Το φαντάζεστε. Συνήθως αντιδρώ ανάλογα με την ώρα, τις περιστάσεις και τις αντοχές μου. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει κάτι που με διασκεδάζει.
Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο ότι δικαιούνται το μονοπώλιο της αγένειας κι αν τους αντιμετωπίσεις με παρόμοιο τρόπο εκπλήσσονται.
Το πόσο γνησίως εκπλήσσεται ο αγενής αν του φερθείς κι εσύ με παρόμοιο τρόπο. Διότι προφανώς θεωρεί δεδομένο ότι δικαιούται το μονοπώλιο της αγένειας. Και επιπλέον γιατί φαίνεται πως απολαμβάνει την αγένειά του μόνο όταν αυτή αντιμετωπίζει ευγενική συμπεριφορά. Αλλά βέβαια δεν μπορείς να παίξεις για πολύ ώρα στο γήπεδό του. Θα κουραστείς πρώτος διότι αυτός είναι επαγγελματίας του είδους.
Μετά από τόσα χρόνια έχω καταλήξει σε έναν απλό κανόνα. Αποφεύγεις αυτόν τον ανθρωπότυπο όσο μπορείς. Όταν η συνάφεια είναι απαραίτητη, την περιορίζεις χρονικά όσο είναι εφικτό. Και δεν δείχνεις ότι ενοχλείσαι. Ούτε καν ότι περιφρονείς. Είναι δύσκολο αλλά, πιστέψτε με, είναι το μοναδικό που μπορείς να κανείς χωρίς να μετανιώσεις.
[Όπως, υποθέτω, έχετε αντιληφθεί, είχα σήμερα μια ακόμα ενδιαφέρουσα εμπειρία. Αλλά ήταν αναμενόμενο. Μην ξεχνάμε πως είναι Δευτέρα πρωί]