Αίσθηση έχει προκαλέσει το άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο in.gr με τίτλο “Ναι, να τους πάρουμε στα σπίτια μας“.
Διαβάστε το άρθρο:
«Να τους πάρετε σπίτια σας, ρε!» λένε συνήθως οι ρατσιστές και οι φασίστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όποτε κάποιος πει καλή κουβέντα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Και όμως, εάν το σκεφτούμε καλύτερα, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε.
Να πάρουμε τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες χωρίς χαρτιά στα σπίτια μας.
Δηλαδή, να αποφασίσουμε ότι αντί να τους αντιμετωπίζουμε ως «πρόβλημα», ως «απειλή» ή ακόμη χειρότερα «κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια», οι άνθρωποι αυτοί είναι εδώ για να μείνουν και επειδή θα μείνουν εδώ πρέπει να τους ενσωματώσουμε.
Να τους δεχτούμε στις πόλεις και τα χωριά, τις γειτονιές και τις πολυκατοικίες, τα σχολεία και τις πλατείες. Να τους βοηθήσουμε να μάθουν τη γλώσσα και να βρουν δουλειά. Να τους δώσουμε ένα μέλλον. Να τους κάνουμε συμμέτοχους στη συλλογική προσπάθεια να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα.
Ουτοπικό; Δεν ξέρω.
Το προτιμώ όμως από το να είμαι συνένοχος σε ένα διαρκές έγκλημα.
Γιατί όσο υπάρχουν χώροι σαν τη Μόρια, εγώ αισθάνομαι συνένοχος.
Στην προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στη βία, στη βαρβαρότητα.
Χρόνια τώρα στη Λέσβο ήταν σε εξέλιξη ένα διαρκές έγκλημα.
Στο οποίο συμμετείχαν και οι ελληνικές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ήταν η λογική ότι πρέπει να τους κρατάμε στα σημεία εισόδου και να τους ταλαιπωρούμε, για να τους «αποτρέψουμε από το να έρθουν».
Λες και μπορείς να υψώσεις φραγμό στην απελπισία ή να σταματήσεις αυτόν που θέλει να ξεφύγει από τον πόλεμο ή την φτώχεια.
Μόνο που έτσι φτιάχναμε καταστάσεις που μόνο ως η ντροπή της Ευρώπης μπορούν να περιγραφούν.
Ξέρω ότι είναι εύκολη η ρατσιστική ρητορική. Έτοιμα τα επιχειρήματα. Δοκιμασμένες οι ατάκες.
Πολιτικές και δημοσιογραφικές καριέρες έχουν χτιστεί πάνω σε αυτές.
Όμως, είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη.
Και τα αδιέξοδα τα είδαμε να καίγονται στη Μόρια.
Γι’ αυτό και χρειάζεται επιτέλους να αλλάξουμε ρότα.
Να καταλάβουμε ότι μιλάμε για ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συνυπάρχουμε και να φτιάξουμε μαζί μια καλύτερη ζωή.
Διαφορετικά απλώς θα τρέχουμε να σβήνουμε τις φλόγες της απελπισίας.