Εκτός ελέγχου η φωτιά στα Καλάβρυτα: Κτηνοτρόφοι απομακρύνουν τα ζώα τους – Ενισχύθηκαν οι δυνάμεις
Η φωτιά στα Καλάβρυτα είναι δύσκολο να ελεγχθεί λόγω των ισχυρών ανέμων – Επιχειρούν εννέα εναέρια.
Ενισχύθηκαν οι δυνάμεις της Πυροσβεστικής που επιχειρούν στη φωτιά που ξέσπασε νωρίτερα το μεσημέρι του Σαββάτου (16/8) στο Λιβάρτζι Καλαβρύτων.
Οι άνεμοι στην περιοχή είναι το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι πυροσβεστικές δυνάμεις, αφού κατά διαστήματα γίνονται έντονοι και αλλάζουν συνεχώς κατευθύνσεις. Συνεπώς, εκεί που η φωτιά εμφάνιζε καλύτερη εικόνα, πήρε διαστάσεις και εξαπλώνεται -ευτυχώς όχι κοντά σε οικισμό.
Η μυρωδιά του καπνού αποπνυκτική. Οι φλόγες, αδηφάγες και αδυσώπητες, κύκλωναν σπίτια, περιουσίες και ποιμνιοστάσια, έτοιμες να καταπιούν ό,τι απέμεινε από μια χρονιά κόπων, μόχθου και ελπίδας.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την αβεβαιότητα, η ελπίδα δεν χάνεται. Αντίθετα, μεταμορφώνεται σε πράξη, σε συλλογική προσπάθεια, σε μια αγκαλιά αλληλεγγύης.
Οι κτηνοτρόφοι, αυτοί οι ακούραστοι φρουροί της γης, δεν άφησαν τις φλόγες να κάψουν την ζωή τους. Με την αγάπη και το πάθος που μόνο όσοι ζουν κοντά στη φύση γνωρίζουν, οργανώθηκαν αυθόρμητα. Δίπλα στους εθελοντές, γείτονες και φίλους, έσπευσαν να σώσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν: τα ζωντανά τους, την ίδια τους την υπόσταση. Σε ένα σιωπηρό κάλεσμα ο ένας προς τον άλλον, οι άνθρωποι αυτοί έγιναν μια γροθιά, μια αλυσίδα αλληλοβοήθειας που δεν σπάει.
Τα ζώα, φοβισμένα και ανήσυχα, έτρεμαν κάτω από τον ουρανό που είχε βαφτεί κόκκινος. Οι κτηνοτρόφοι, όμως, δεν δείλιασαν. Μεθοδικά και μεθοδευμένα, με φωνές ήρεμες και σταθερές, συγκέντρωσαν τα κοπάδια, βοήθησαν ο ένας τον άλλον να ανοίξουν μονοπάτια διαφυγής και τα οδήγησαν προς ασφαλή σημεία.
Οι εικόνες που κατέγραψε η κάμερα του kalavrytanews.com και ο δημοσιογράφος Νίκος Κυριαζής είναι λίγες μπροστά σ’ αυτό που πραγματικά συνέβη. Δεν μπορούν να αποτυπώσουν τη σιωπηλή αγωνία, το τρέμουλο στα χέρια, τον ιδρώτα στο μέτωπο, το βλέμμα που στέκεται ανάμεσα στον φόβο και την αποφασιστικότητα. Δεν αποτυπώνεται εύκολα ο παλμός μιας καρδιάς που χτυπά δυνατά για να προστατεύσει όχι απλώς ένα ζώο, αλλά ολόκληρη την ιστορία ενός τόπου.
Πόσοι μπορούν να αισθανθούν την αγωνία ενός ανθρώπου που βλέπει τον κόπο μιας ζωής να απειλείται σε μια στιγμή; Πόσοι μπορούν να νιώσουν το δέσιμο με τη γη, εκεί που φύτρωσε το πρώτο δέντρο και βόσκησε το πρώτο αρνί; Οι κτηνοτρόφοι το γνωρίζουν καλά. Γιατί για εκείνους, τα ζώα δεν είναι απλώς περιουσία· είναι οικογένεια, είναι αναπνοή, είναι μνήμη.
Παλεύοντας 365 μέρες τον χρόνο, συχνά σε αντίξοες συνθήκες, χωρίς διακοπές και διαλείμματα, οι κτηνοτρόφοι της επαρχίας μας κρατούν ζωντανά τα χωριά, τα βουνά, το τοπίο. Είναι αυτοί οι πραγματικοί φύλακες της υπαίθρου, των εθίμων, της συλλογικής μνήμης. Η φωτιά, που απειλεί να αφανίσει το παρόν και το μέλλον, δεν στάθηκε ικανή να λυγίσει το φρόνημά τους.
Η αλληλεγγύη, που αναδύεται σε τέτοιες στιγμές, είναι το πιο δυνατό όπλο. Δεν είναι μόνο τα χέρια που βοηθούν, αλλά και οι καρδιές που συντονίζονται.
Δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, οι πραγματικοί παραγωγοί και κτηνοτρόφοι, είναι αυτοί που μοιράζονται τα ελάχιστα από τις επιδοτήσεις. Το βιός τους δεν βασίζεται σε άφθονες παροχές, αλλά στη σκληρή εργασία, στην καθημερινή φροντίδα, στην αγάπη για τον τόπο και τη ζωή. Αν εγκαταλείψουν και αυτοί τα χωριά, αν χαθούν τα πρόσωπα, οι φωνές και τα γέλια αυτών των ανθρώπων, δεν θα υπάρξει “αύριο” για τα χωριά μας. Τα σπίτια θα μείνουν άδεια, τα λιβάδια θα σιωπήσουν, τα δέντρα θα γείρουν από τη μοναξιά.
Η επαρχία μας κρατιέται ζωντανή από αυτούς που, παρά τις αντιξοότητες, επιλέγουν να μένουν, να αγωνίζονται, να ονειρεύονται. Τα ποιμνιοστάσια δεν είναι απλώς καταλύματα για ζώα· είναι οι θύλακες της συνέχειας, τα σημεία αναφοράς της γης και της ιστορίας μας. Οι φλόγες μπορεί να κατακαίνε τα πάντα γύρω, αλλά αυτό που μένει άσβεστο είναι το πείσμα και η επιμονή των ανθρώπων αυτών.
Κάθε φωτιά, κάθε δοκιμασία, φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες που συχνά ξεχνιούνται στην καθημερινότητα: την αξία της συλλογικής προσπάθειας, τη δύναμη της κοινότητας, την ανάγκη να προστατεύσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Μέσα από τις στάχτες, γεννιέται η ελπίδα πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι με καρδιά και ψυχή, ο τόπος θα ξαναγεννηθεί.
Στους κτηνοτρόφους, σε όσους στέκονται αλληλέγγυοι, σε όσους δεν εγκαταλείπουν, αξίζει ένας βαθύς σεβασμός και ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Είναι οι ήρωες της διπλανής πόρτας, οι αφανείς φύλακες της παράδοσης και της συνέχειας. Η ιστορία τους, γραμμένη με ιδρώτα, δάκρυα και αγάπη, είναι η ιστορία της ίδιας της ζωής στην επαρχία μας.
Ας μην αφήσουμε ποτέ αυτές τις φωνές να σβήσουν. Ας γίνουμε όλοι «γροθιά» για να κρατήσουμε ζωντανό το αύριο των χωριών, των ζώων, της γης, της μνήμης μας.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την αβεβαιότητα, η ελπίδα δεν χάνεται. Αντίθετα, μεταμορφώνεται σε πράξη, σε συλλογική προσπάθεια, σε μια αγκαλιά αλληλεγγύης.
Οι κτηνοτρόφοι, αυτοί οι ακούραστοι φρουροί της γης, δεν άφησαν τις φλόγες να κάψουν την ζωή τους. Με την αγάπη και το πάθος που μόνο όσοι ζουν κοντά στη φύση γνωρίζουν, οργανώθηκαν αυθόρμητα. Δίπλα στους εθελοντές, γείτονες και φίλους, έσπευσαν να σώσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν: τα ζωντανά τους, την ίδια τους την υπόσταση. Σε ένα σιωπηρό κάλεσμα ο ένας προς τον άλλον, οι άνθρωποι αυτοί έγιναν μια γροθιά, μια αλυσίδα αλληλοβοήθειας που δεν σπάει.
Τα ζώα, φοβισμένα και ανήσυχα, έτρεμαν κάτω από τον ουρανό που είχε βαφτεί κόκκινος. Οι κτηνοτρόφοι, όμως, δεν δείλιασαν. Μεθοδικά και μεθοδευμένα, με φωνές ήρεμες και σταθερές, συγκέντρωσαν τα κοπάδια, βοήθησαν ο ένας τον άλλον να ανοίξουν μονοπάτια διαφυγής και τα οδήγησαν προς ασφαλή σημεία.
Οι εικόνες που κατέγραψε η κάμερα του kalavrytanews.com και ο δημοσιογράφος Νίκος Κυριαζής είναι λίγες μπροστά σ’ αυτό που πραγματικά συνέβη. Δεν μπορούν να αποτυπώσουν τη σιωπηλή αγωνία, το τρέμουλο στα χέρια, τον ιδρώτα στο μέτωπο, το βλέμμα που στέκεται ανάμεσα στον φόβο και την αποφασιστικότητα. Δεν αποτυπώνεται εύκολα ο παλμός μιας καρδιάς που χτυπά δυνατά για να προστατεύσει όχι απλώς ένα ζώο, αλλά ολόκληρη την ιστορία ενός τόπου.
Πόσοι μπορούν να αισθανθούν την αγωνία ενός ανθρώπου που βλέπει τον κόπο μιας ζωής να απειλείται σε μια στιγμή; Πόσοι μπορούν να νιώσουν το δέσιμο με τη γη, εκεί που φύτρωσε το πρώτο δέντρο και βόσκησε το πρώτο αρνί; Οι κτηνοτρόφοι το γνωρίζουν καλά. Γιατί για εκείνους, τα ζώα δεν είναι απλώς περιουσία· είναι οικογένεια, είναι αναπνοή, είναι μνήμη.
Παλεύοντας 365 μέρες τον χρόνο, συχνά σε αντίξοες συνθήκες, χωρίς διακοπές και διαλείμματα, οι κτηνοτρόφοι της επαρχίας μας κρατούν ζωντανά τα χωριά, τα βουνά, το τοπίο. Είναι αυτοί οι πραγματικοί φύλακες της υπαίθρου, των εθίμων, της συλλογικής μνήμης. Η φωτιά, που απειλεί να αφανίσει το παρόν και το μέλλον, δεν στάθηκε ικανή να λυγίσει το φρόνημά τους.
Η αλληλεγγύη, που αναδύεται σε τέτοιες στιγμές, είναι το πιο δυνατό όπλο. Δεν είναι μόνο τα χέρια που βοηθούν, αλλά και οι καρδιές που συντονίζονται.
Δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, οι πραγματικοί παραγωγοί και κτηνοτρόφοι, είναι αυτοί που μοιράζονται τα ελάχιστα από τις επιδοτήσεις. Το βιός τους δεν βασίζεται σε άφθονες παροχές, αλλά στη σκληρή εργασία, στην καθημερινή φροντίδα, στην αγάπη για τον τόπο και τη ζωή. Αν εγκαταλείψουν και αυτοί τα χωριά, αν χαθούν τα πρόσωπα, οι φωνές και τα γέλια αυτών των ανθρώπων, δεν θα υπάρξει “αύριο” για τα χωριά μας. Τα σπίτια θα μείνουν άδεια, τα λιβάδια θα σιωπήσουν, τα δέντρα θα γείρουν από τη μοναξιά.
Η επαρχία μας κρατιέται ζωντανή από αυτούς που, παρά τις αντιξοότητες, επιλέγουν να μένουν, να αγωνίζονται, να ονειρεύονται. Τα ποιμνιοστάσια δεν είναι απλώς καταλύματα για ζώα· είναι οι θύλακες της συνέχειας, τα σημεία αναφοράς της γης και της ιστορίας μας. Οι φλόγες μπορεί να κατακαίνε τα πάντα γύρω, αλλά αυτό που μένει άσβεστο είναι το πείσμα και η επιμονή των ανθρώπων αυτών.
Κάθε φωτιά, κάθε δοκιμασία, φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες που συχνά ξεχνιούνται στην καθημερινότητα: την αξία της συλλογικής προσπάθειας, τη δύναμη της κοινότητας, την ανάγκη να προστατεύσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Μέσα από τις στάχτες, γεννιέται η ελπίδα πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι με καρδιά και ψυχή, ο τόπος θα ξαναγεννηθεί.
Στους κτηνοτρόφους, σε όσους στέκονται αλληλέγγυοι, σε όσους δεν εγκαταλείπουν, αξίζει ένας βαθύς σεβασμός και ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Είναι οι ήρωες της διπλανής πόρτας, οι αφανείς φύλακες της παράδοσης και της συνέχειας. Η ιστορία τους, γραμμένη με ιδρώτα, δάκρυα και αγάπη, είναι η ιστορία της ίδιας της ζωής στην επαρχία μας.
Ας μην αφήσουμε ποτέ αυτές τις φωνές να σβήσουν. Ας γίνουμε όλοι «γροθιά» για να κρατήσουμε ζωντανό το αύριο των χωριών, των ζώων, της γης, της μνήμης μας.
Για το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS
Νίκος Κυριαζής
