Στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα», όπου νοσηλευόταν από τις 24 Νοεμβρίου, εκοιμήθη το βράδυ της Τρίτης ο ηγούμενος της Μονής Δουραχάνης παπα- Θανάσης.
Ο κατά κόσμον Σωτήρης Χατζής ήταν σε προχωρημένη ηλικία και αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε πριν μία εβδομάδα και οι γυναίκες που είχαν τη φροντίδα του στο μοναστήρι, τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα», όπου διαγνώστηκε θετικός στον κορωνοϊό. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, έφυγε από τη ζωή.
Ο παπα-Θανάσης, όπως όλος ο κόσμος προσφωνούσε τον γέροντα, ήταν συνώνυμο της κοινωνικής προσφοράς, κάνοντας έργο ζωής τη βοήθεια σε όσους είχαν ανάγκη.
Μάξιμος: «Το έργο του πρέπει να συνεχιστεί»
Με ένα μικρό απόσπασμα από το θεόπνευστο βιβλίο της Σοφίας Σολομώντος, το οποίο αναφέρεται στον θάνατο των δικαίων, αποχαιρετά τον ιερομόναχο ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Μάξιμος, σημειώνοντας ότι το έργο του πρέπει να συνεχιστεί.
«Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καί ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης·» (Σοφία Σολομώντος 3, 1-4).
Ο Μάξιμος αναφέρει ότι ο ιερομόναχος Αθανάσιος Χατζής ήταν ίσως η πιο εμβληματική προσωπικότητα των Ιωαννίνων και προσθέτει: « Ήταν ένας άνθρωπος που θυσίασε τη ζωή του για τη διακονία του Θεού και τη διακονία των ανθρώπων. Ο πατήρ Αθανάσιος ταύτισε τη ζωή του με την προστασία των φτωχών και ορφανών παιδιών και για μισό αιώνα έκανε τα πάντα για να βοηθήσει αυτά τα παιδιά να μάθουν γράμματα και να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Στερήθηκε ο ίδιος, για να βοηθήσει εκείνους που στερούνταν, ώστε να βρουν το δρόμο τους.
Διάλεξε το δρόμο της μοναχικής ησυχίας, αλλά εργάστηκε ακατάπαυστα εν ιερά ανησυχία για να αναπαύσει τις ψυχές των ανθρώπων που κατέφευγαν στο πετραχήλι του και εκείνων που υπήρξαν εμπερίστατοι. Κήρυξε το λόγο του Ευαγγελίου, αλλά κυρίως τον έκανε πράξη! Η αγαπημένη πρότασή του “πίστευε, αγάπα, συγχώρα και προχώρα στη ζωή σου” ήταν πάντοτε η καθημερινή του πρακτική.
Το έργο του τεράστιο, χωρίς προσωπική προβολή και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Δίδαξε εν τη πράξει την διακονία του πλησίον, αλλά και την ταπείνωση. Το έργο του αυτό πρέπει να συνεχιστεί, αφού οι ανάγκες που διακόνησε δεν έπαψαν να υπάρχουν».
Και καταλήγει: «Με τη βεβαιότητα ότι ευαρέστησε Θεό και ανθρώπους, τον προπέμπουμε στην αιωνιότητα, όπου θα συνεχίσει να διακονεί τον Άνθρωπο με την αγνή προσευχή του. Να είναι η μνήμη του αιωνία και να έχουμε πάντα την ευχή του».