Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε μόλις απολύθηκα από τον στρατό. Μεγάλος έρωτας που δεν άργησε να γίνει συγκατοίκηση και γάμος.
3 χρόνια παντρεμένοι και το παιδάκι που θέλαμε δεν ερχόταν. Κάναμε τεστ ωορρηξίας ξανά και ξανά, ερχόμασταν σε επαφή αλλά τίποτα.
Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε εξωσωματική αλλά και οι δύο απόπειρες απέτυχαν παταγωδώς. Τα οικονομικά μας χάλια, η ψυχολογία μας ακόμα πιο χάλια, αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε.
Τα βράδια κοιμόμασταν με την πλάτη γυρισμένη. Καταλήξαμε να κοιμόμαστε εκείνη στο κρεβάτι και εγώ στον καναπέ. Μιλάγαμε μόνο για τα διαδικαστικά, τους λογαριασμούς, το ενοίκιο, για παιδί κουβέντα. Ακόμα και όταν έμπαιναν διαφημίσεις με παιδικά είδη, ενστικτωδώς αλλάζαμε κανάλι. Ερχόμασταν σε επαφή αλλά μηχανικά, έτσι “για να μην ξεχνιόμαστε”. Πονούσαμε…πονούσαμε τόσο που ένα πρωί πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Βάλαμε μπρος για διαζύγιο.
Ένα μήνα μετά, κι αφού το διαζύγιο είχε μόλις βγει, μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος και ότι “δεν ήμουν υποχρεωμένος να το αναγνωρίσω”. Ξαφνιάστηκα, τι έλεγε; Εγώ αυτό το περίμενα πώς και πώς. Σαν τρελλός έκανα από τη χαρά μου! Οι δικοί μου, μου έλεγαν για καλό και για κακό να κάνω τεστ dna αλλά εγώ δεν άκουγα κανέναν. Τα βάλαμε κάτω, πήγαμε σε ψυχολόγο και αποφασίσαμε να ξαναπαντρευτούμε και να κάνουμε μια νέα αρχή. Γεννήθηκε και το Σοφάκι μας και δεν ήθελα πια τίποτα άλλο για να είμαι ευτυχισμένος…νόμιζα…
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, το παιδί μεγάλωνε μα κάτι δεν μου κάθονταν καλά. Δεν ήταν που η μικρή έμοιαζε εκπληκτικά σε συγγενικό μου πρόσωπο, λες οκ, η κληρονομικότητα κρατάει πολλές γενιές πίσω. Ούτε που οι μέρες της υποτιθέμενης σύλληψης δεν ταίριαζαν με την ημερομηνία τοκετού. Ήταν κάτι σαν ένστικτο. Ένιωθα πως δεν ήταν αυτό που λέμε…”δική”μου.
Το ένστικτο αυτό έγινε πιο έντονο όταν μια μέρα έκανα ένα αστείο στη γυναίκα μου και γελώντας της είπα “αυτό το παιδί, πώς γίνεται και μαζεύει λεφτά ενώ εγώ τα σκορπάω αριστερά δεξιά; Από που πήρε; Να κάνω κανα τεστ dna;”. Στο άκουσμα της λέξης χλώμιασε.
Aγόρασα το τεστ dna και ζήτησα να το παραλάβω στο γραφείο μου. Δεν θα σου κρυφτώ, το είχα μια βδομάδα στο συρτάρι μου και δεν τολμούσα να το κάνω. Ένα απόγευμα που η γυναίκα μου θα έλειπε σε δουλειά και θα κρατούσα εγώ τη μικρή, το πήρα μαζί μου. Άνοιξα το φάκελο κι έβγαλα τις μπατονέτες. Για να της πάρω σάλιο, της το παρουσίασα ως παιχνίδι για να μην πει κάτι στη μαμά της και την πονηρέψω. Αν έβγαινε ότι το παιδί ήταν δικό μου και ότι αμφέβαλλα άδικα, δεν θα άντεχα τόση ντροπή. Έστειλα πίσω τα δείγματά μας και περίμενα.
{ “Τί έχεις τελευταία κι είσαι νευρικός;” με ρώτησε ένα βράδυ η γυναίκα μου, ενώ τρώγαμε. “Τίποτα μωρέ, να με τη δουλειά έχω ένα ταξίδι να κάνω και έχω άγχος πώς θα πάει”. Τί να της έλεγα; Ότι μετά από λίγες μέρες, ήρθε η απάντηση στο email μου και έτρεμαν τα χέρια μου και δεν μπορούσα να γράψω σωστά το password; Ότι κατά βάθος ήξερα την απάντηση αλλά δεν ήθελα να την δω και στο χαρτί; }
Το παιδί δεν ήταν δικό μου. Η πατρότητα που γλέντησα δεν ήταν δική μου. Ο γάμος μας, και ο πρώτος και ο δεύτερος, δεν ήταν δικός μου. Εγώ έπαιζα ηθοποιός σε όλο αυτό. Το μόνο που ήταν δικό μου, ήταν η αλήθεια που η γυναίκα μου, μου είχε πει απ’ την αρχή ότι “δεν ήμουν υποχρεωμένος να το αναγνωρίσω” αλλά δεν την άκουσα. Ίσως αυτή να ήταν και η μόνη στιγμή ειλικρίνειας….
Έφυγα ταξίδι λίγες μέρες να σκεφτώ. Είπα ψέματα ότι έφευγα για δουλειά. Είχα δύο επιλογές: Η πρώτη ήταν να αγοράσω ένα ακόμη τεστ πατρότητας για ένα επιπλέον άτομο, υποχρεώνοντας τον άντρα που πίστευα για πιθανό πατέρα να το κάνει, και εφόσον έβγαινε ότι αυτός είναι ο βιολογικός πατέρας της μικρής, να την ξεμπρόστιαζα και να έφευγα. Έτσι κι αλλιώς, το τεστ ήταν από εργστήριο μεν, το αποτέλεσμα όμως δεν μπορούσα να το χρησιμοποιήσω νομικά και θα έπρεπε μετά να κινηθώ δικαστικώς για να το αποδείξω με το νόμο. Η δεύτερη επιλογή ήταν να μην μιλήσω για να μη χάσω το παιδί που μεγάλωνα, νανούριζα, έπαιζα, πήγαινα στο σχολείο και αγωνιούσα 8 ολόκληρα χρόνια. Έπρεπε να διαλέξω αυτό που θα μου στοίχιζε λιγότερο.
Επέλεξα ό,τι ακριβώς και η γυναίκα μου: Τη σιωπή. Δεν θα άντεχα να χάσω το Σοφάκι μου. Εγώ ήμουν ο πατέρας της, εμένα γνώριζε για μπαμπά της. Πώς θα της το παίρναμε πίσω; Και αν ο βιολογικός πατέρας ζητούσε να έχει δικαιώματα επάνω στην κόρη μου ξαφνικά από το πουθενά; Γύρισα από το ταξίδι αποφασισμένος να παριστάνω ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Πέρασαν έτσι 6 μήνες. Κι ενώ με το παιδί δεν ξέρω πώς και γιατί, δέθηκα πιο πολύ μετά το τεστ, με τη γυναίκα μου ψυχράνθηκα, δεν μου έβγαινε ψυχολογικά ούτε να την ακουμπήσω. Το διαζύγιο ήταν μονόδρομος και μεταξύ μας, αυτή τη φορά, δεν με ένοιαξε καν. Το Σοφάκι μου όμως δεν θα άντεχα να το χάσω.
Σήμερα, 2 χρόνια μετά, παίρνω το παιδί τις μισές μέρες της εβδομάδας καθώς φρόντισα να βρω σπίτι κοντά στη μαμά της, δίνω κανονικά διατροφή σαν νόμιμος πατέρας της και τώρα που ξέρω την αλήθεια, είμαι καλύτερα από ποτέ. Γιατί κανένα αρνητικό τεστ dna δεν μπορεί να πάρει πίσω το παιδί μου.
Πηγή: singleparent.gr