Της ‘Ολγας Στέφου
Είναι σοκαριστικό αυτού που συμβαίνει στις ΗΠΑ με τις αμβλώσεις. Είναι όλεθρος για τα δικαιώματα των γυναικών. Στην Πολωνία έχουν ήδη νεκρές λόγω των παράνομων αμβλώσεων, στη Μάλτα απαγορεύονται κι η Ιταλία έχει ένα πολύ δυναμικού κίνημα “υπέρ ζωής “.
Κι αν δεν το έχετε παρατηρήσει,οι γυναίκες δε μιλάμε για τις δικές μας αμβλώσεις. Όχι επειδή αφορά κανέναν,αλλά για το κουράγιο προς όσες το χρειαστούν ή το θελήσουν. Για όσες ντρέπονται να μιλήσουν, ενώ το χρειάζονται. Για όσες χρειάζονται να ακούσουν ότι θα πάνε καλά κι ότι δεν κάνουν κάτι κακό.
Ας πω, λοιπόν, τη δική μου ιστορία. Πάνε πάνω από δέκα χρόνια, είχα μόλις αρχίσει να δουλεύω, ήμουν με έναν τύπο λίγο καιρό κι έσπασε το προφυλακτικό. “Ξέχασε” να μου το πει, πέρασε ο καιρός και τσουπ! Υπήρχε ένα ψάρι στην κοιλιά μου.
Δεν το ήθελα. Ήμουν πολύ νέα, πολύ άφραγκη και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το ψάρι μεγαλώνει, γεννιέται και με κάνει μητέρα του. Γιατί μητέρα δεν ήμουν. Και ούτε θα γινομουν. Είχα άλλα όνειρα κι αν δεν υπήρχε η άμβλωση, δεν θα ζούσα κανένα από αυτά.
Πήγα, ήταν ένα δωμάτιο όλες στον ίδιο χώρο, μια ανήλικη, δύο 40αρες κι εγώ. Έγινε η άμβλωση κι όταν συνήλθα έριξα ένα γενναίο κλάμα, σηκώθηκα κι έβαλα κραγιόν. Γιατί χρειάζομουν κάτι “δικό μου” να κρατηθώ. Ήμουν λυπημένη,ήμουν ανακουφισμένη, ήμουν κουρασμένη κι ήθελα μόνο να κοιμηθώ .
Ούτε χαίρομαι, ούτε λυπάμαι, ούτε μετανιώνω. Κυρίως, δεν απολογούμαι. Σε κανέναν. Ήταν το σώμα μου και η επιθυμία μου. Και οχι, δεν θα ήθελα ποτέ να μου συμβεί ξανά, είναι ψυχοφθόρα διαδικασία , αλλά είναι δικαίωμα. Αν χρειαζόταν,θα το ξαναέκανα.
Ειδικά τώρα,που εξαρτάται από τους γιατρούς περισσότερο από ότι από εμένα.
Οι γυναίκες δε μιλάμε ανοιχτά για τέτοιες εμπειρίες. Ντρεπόμαστε. Προφυλασσομαστε. Ξέρετε τι ερωτήσεις ακολουθούν. Γιατί; Πώς ένιωσες; Πώς έγινε; Και ξέρεις και τι σκέφτονται. Εσύ είσαι η ανεύθυνη, γιατί ο άντρας δεν τραβάει κανένα λούκι, οπότε εσύ πρέπει να προσέχεις. Είσαι νυμφίδιο, ίσως. Έπρεπε ΕΣΥ να ξέρεις να προφυλαχτείς.
Κι είναι κι η αμάθεια… “Η τρίτη μου ξαδέρφη έκανε άμβλωση και στειρώθηκε”. Είμαστε θύματα μίας κουλτούρας που ξέρει να δημιουργεί μόνο φόβους κι ενοχές. Όχι υποστήριξη.
Στην Ελλάδα της έλλειψης σεξουαλικής αγωγής κανένας δε μαθαίνει να προφυλάσσεται. Αλλά ακόμη κι όταν μάθει από φίλους, περιοδικά,από σποντα, στραβές γίνονται. Και σου δημιουργούν ενοχές, είναι κι ένα δέος -το αντιλαμβάνομαι. Και φόβος – έτρεμα μην το μάθουν οι δικοί μου. Τώρα καταλαβαίνω πόσο ανόητος ήταν αυτός ο φόβος.
Πάνω στο σώμα μου λόγο έχω κι είχα πάντοτε μόνο εγώ. Φοβόμαστε να μιλήσουμε στους μεγαλύτερους συμμάχους μας και το τραβάμε όλο μόνες – αυτή είναι η κουλτούρα γύρω από την άμβλωση.
Ξέρω ότι θα ρωτήσουν γιατι το έγραψα. Θα το σκεφτούν, ίσως Γιατί τώρα γυρίσαμε μισό αιώνα πίσω. Οι Αμερικάνες αδερφές μας παλεύουν,αλλά μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν κινδυνεύουμε. Ήρθε μια εποχή ζοφερή. Για όλες. Και οφείλουμε να είμαστε παρούσες.
ΥΓ. Θερμή παράκληση προς τους αρσενικούς συνανθρώπους μας. Μη μας λέτε ότι έχετε εμπειρία, ότι ξέρετε πώς είναι μια άμβλωση επειδή έκανε η σύντροφός σας. Δεν έχετε ιδέα. Αφήστε όλη αυτή η υπόθεση, συναισθηματικά, σωματικά, από επιλογή να είναι δική μας και μόνο. “
Πηγή: singleparent.gr