Η πανδημία είναι (ξανά) σε έξαρση, τα κρούσματα έχουν εκτοξευτεί και ο Χρήστος Κιούσης ρωτά τον κάθε αρνητή του εμβολίου «δεν λυπάσαι τον εαυτό σου, δεν φοβάσαι για την οικογένειά σου;».
Φαντάζομαι έχετε θορυβηθεί κι εσείς όπως κι εγώ με τον αριθμό κρουσμάτων, διασωληνωμένων και νεκρών λόγω covid-19. Αν δεν σας συμβαίνει αλλά είστε χαλαροί και επικροτείτε το διαβόητο success story, να το προσέξετε φίλοι μου.
Τα κομματικά γυαλιά παραποιούν επικίνδυνα την πραγματικότητα. Είναι κάπως σαν τα οπαδικά γυαλιά όταν βλέπουμε μπάλα και βρίζουμε τους διαιτητές, μόνο που στη συνθήκη του κορονοϊού χάνουμε και ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους.
Δεν χάνουμε μόνο τους ανθρώπους που καταλήγουν λόγω covid, χάνουμε κι αυτούς που δεν έχουν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας έγκαιρα λόγω υπερφόρτωσης των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας , των κλινικών και κυρίως του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού. Είναι μια τραγική πραγματικότητα για την οποία μπορούμε να κατηγορούμε την Κυβέρνηση και την απρονοησία της μπροστά στην υγειονομική κρίση αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε από το κάδρο των ευθυνών τον εαυτό μας.
Σήμερα που μιλάμε δεν έχουν παρθεί δραστικά μέτρα στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς, η τηλεργασία έχει ξεφτίσει πλην πολύ σοβαρών επιχειρήσεων, η τηλεκπαίδευση καθολική και μερική καταργήθηκε ως αχρείαστη, οι έλεγχοι πραγματοποιούνται όπου πραγματοποιούνται πλημμελώς με επίδειξη μόνο πιστοποιητικών εμβολιασμού ή νόσησης αλλά χωρίς τη διασταύρωση ταυτοπροσωπίας με ταυτότητα. Μαγικό ε;
Άνοιξε ο τουρισμός για να ενισχυθεί το ΑΕΠ της χώρας, άνοιξαν τα γήπεδα ώστε η ομαδάρα να έχει τον κόσμο στο πλευρό της, τα φεστιβάλ για να πάρει μια ανάσα ο εμβολιασμένος ή τεσταρισμένος πολίτης, η εμπορική κίνηση στην αγορά για να πάρει μια ανάσα η οικονομία.
Όταν τελειώσει όλος αυτός ο εφιάλτης, στους πόσους νεκρούς τοποθετούμε την «επιτυχία»; Βρισκόμαστε στις 16 χιλιάδες νεκρών συμπατριωτών μας θυμίζω.
Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι πόσους νεκρούς δέχεστε να έχουμε για να είμαστε «πετυχημένοι»; Και πόσο περήφανοι είμαστε δεξιοί κι αριστεροί για τη διαχείριση από το πολιτικό μας προσωπικό; Το «δικό μας» όχι των «απέναντι».
Επειδή οι ανεμβολίαστοι ακούνε καθημερινά τις αιτιάσεις των υπολοίπων, χαρακτηρίζονται ανεύθυνοι, αντικοινωνικοί, ψεκασμένοι και πολλά πολλά άλλα. Το μόνο που θα ήθελα να ρωτήσω έναν αρνητή του αντι-covid εμβολίου είναι, «δεν λυπάσαι τον εαυτό σου, δεν φοβάσαι για την οικογένειά σου;» Σε όσους είναι γενικότερα αρνητές πάσης φύσεως εμβολίων δεν έχω να πω τίποτα, δεν θέλω καμιά συζήτηση μαζί τους. Καληνύχτα και καλή τύχη στον 18ο αιώνα που διάγετε τον βίο σας.
Στους συμπολίτες μας όμως που τρομάζουν ακόμα μπροστά στο εμβόλιο που είναι δήθεν αδοκίμαστο απευθύνω το απλό ερώτημα. Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων πρέπει να εμβολιαστούν για να εξάγουμε στατιστικά ελπιδοφόρα ή απογοητευτικά; Ποιά είναι καλύτερη «δοκιμή» από τη μαζικότητα του συγκεκριμένου εμβολιασμού; Πόσους «ειδικούς» ακούτε καθημερινά και έχετε πειστεί, ότι αξίζει τον κόπο το ρίσκο;
Ποιος σας είπε ότι τα εμβόλια χωρίζονται σε «δεξιά» κι «αριστερά» σκευάσματα, η επιστήμη σε ημετέρων ή των άλλων; Όσο συμπαθείς ή αντιπαθείς αν σας είναι Μητσοτάκης, Πλεύρης, Τσιόδρας ή Βασιλακόπουλος τι σχέση έχει με την ανάγκη της επιβίωσης; Αυτοκτονώντας ή αφανίζοντας την οικογένειά σας θα δείξετε την πολιτική σας αντίθεση;
Όταν θα επιβληθεί ένα νέο lockdown με όλες τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία, την κοινωνία και την ψυχική μας υγεία τι θα κάνουμε; Εμφύλιο; Δεν μου λένε τίποτα οι διαβεβαιώσεις, «δεν θα ξανακάνουμε με τίποτα lockdown», όταν τα νούμερα φτάσουν στους 100 νεκρούς τη μέρα, τα ξαναλέμε. Και βέβαια πάνω σε αυτή την αριθμητική του τρόμου κάποιοι μελετούν το πολιτικό κόστος ή όφελος, άλλοι χτίζουν καριέρες πολιτικές ή δημοσιογραφικές και κάποιοι ποντάρουν στο θεμελιώδες χαρακτηριστικό του νεοέλληνα. Τη μνήμη του χρυσόψαρου.
Πηγή: gazzetta