Της Μαρίας Δεδούση από το προφίλ της στο fb
Ήρθε ο Μάκης να βάψει.
Το σπίτι μου δεν ήθελε βάψιμο, πεντακάθαρο ήταν, αλλά εγώ ήθελα απελπισμένα να το βάψω, για τους δικους μου λόγους.
Το Μάκη δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, είναι φίλος φίλης, όπως γίνονται πάντα οι δουλειές δλδ.
Μου έκανε μια καλή προσφορά, μού λέει μπορώ Πέμπτη-Παρασκευή, λέω οκ, Πέμπτη-Παρασκευή εγώ ζω στη ζώνη του Λυκόφωτος από δουλειά, αλλά κάπως θα το καταφέρω.
Να σας πω σ’ αυτό το σημείο, οτι το βάψιμο ενός σπιτιού εν λειτουργία είναι η μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που μπορεί να συμβεί σε ένα σπίτι.
Μετά από εφηβικό πάρτι ίσως.
Έρχεται, λοιπόν, ο Μάκης την Πέμπτη, επτά το πρωί, ΟΛΑ τα έπιπλα και τα αντικείμενα στοιβαγμένα στο κέντρο των δωματίων, τα ‘σερνα όλο το βράδυ, εντυπωσιασμένη για μια ακόμη φορά με το πόσο αδιανόητα πολλά πράγματα έχουμε γύρω μας.
Μου λέει να βάλω μουσική; Να βάλεις λέω, παρότι τους τελευταίους μήνες προτιμώ τη σιωπή.
Ευτυχώς έβαλε Red.
Έβαφε δύο μέρες ο Μάκης, τα παιδιά πηγαινοέρχονταν, εγώ έγραφα, όποιος δίψαγε έπρεπε να κάνει ανώμαλο δρόμο μέχρι τη βρύση, όποιος κατουριόταν έπρεπε να κάνει αναρρίχηση ως το μπάνιο, εγώ έγραφα, ο Μάκης τραγουδαγε Λεντ Ζέπελιν μαζί με το Red, τα παιδιά ηθελαν ταυτόχρονα να φάμε γαριδες σαγανάκι ΚΑΙ να κάνουμε γενική ανακατάταξη στα δωμάτιά τους την Πέμπτη το βράδυ, ΕΛΕΟΣ λέω, δεν υπάρχει έλεος όταν είσαι 13 και 15, όλα τα κάναμε, πάρα πολύ χαρουμενα τα παιδιά, σε τεύχη εγώ, γενικά ωραία περάσαμε.
Σήμερα το απόγευμα τελειώνει ο Μάκης, λέω μισό πετάγομαι με τη Λάουρα στην τράπεζα να πάρω τα λεφτά και να πάρουμε και κιμωλίες που ήθελε για τον τοίχο της που τον βάψαμε μαυροπίνακα.
Γυρίζω, δίνω τα λεφτά που είχαμε συμφωνήσει στο Μάκη και μου δίνει πίσω ένα πενηντάρικο.
Τον κοιτάω.
«Εντάξει μωρέ, βγήκε εύκολα η δουλειά», λέει κάπως αμηχανα.
Του λέω «Μάκη, εμένα μου κάνει διαφορά το πενηντάρικο, σ’ ευχαριστώ».
«Το ξέρω», μου απαντάει. «Το είδα».
Δεν ξέρω τι είδε ο Μάκης δύο μέρες, ξέρω ότι λογικά εκείνη τη στιγμή είδε στο βλέμμα μου μια πολύ συγκεκριμένη σκέψη:
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν σε αδειάζουν οι άνθρωποι που εμπιστεύεσαι. Είναι κάτι που μπορεί να σε αλλάξει σαν άνθρωπο.
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν δεν σε σκέφτονται ή δεν νοιάζονται εκείνοι που θα όφειλαν (αδόκιμη λέξη το «‘οφειλαν» αλλά δεν μου ΄ρχεται άλλη). Είναι κάτι που σε κάνει να αναθεωρείς ακόμη και τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και τους ανθρώπους γενικά.
Είναι πολύ δυσάρεστο όταν διαπιστώνεις πόσο φρικαλέα εγωπαθείς είναι οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω σου. Σε κάνει να χάνεις την πίστη σου στο είδος.
Και μετά έρχεται ενας Μάκης και σου δίνει πίσω ένα πενηντάρικο, επειδή κάτι «είδε» και λες μλκ μου για τον κάθε σπάνιο Μάκη αξίζει να κερδίζεις εσύ και όχι όλοι αυτοί.
Να συνεχίσεις να προσπαθείς να είσαι καλύτερος άνθρωπος.
Ευχαριστώ ρε Μάκη.
Όχι για το πενηντάρικο.