Όταν γεννήθηκα, μου «δόθηκε» ένα σώμα με πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο λεγόταν αυτισμός. Διαγνώστηκα με Πολλαπλή Αναπτυξιακή Διαταραχή, όταν ήμουν σχεδόν ενός έτους. Υπήρξα ένα πλάσμα που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με κανέναν. Δεν απαντούσα σε ο, τι κι αν με ρωτούσαν, έκλαιγα σπάνια εκτός από ακραίες περιπτώσεις ή όταν ήθελα κάτι και ήθελα να είμαι συνεχώς μόνη μου, να μη με αγγίζουν, να μη με αγκαλιάζουν και να μη με φιλάνε.
Ένας γιατρός είπε στη μάνα μου κάθε που με πιάνει κρίση, να μου αρπάζει το πρόσωπο και να φέρνει το δικό της πρόσωπο μπροστά στο δικό μου, για να αναγκάζομαι να την κοιτάζω στα μάτια. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που το έκανε, γύρναγα τα μάτια μου δεξιά και αριστερά για να κοιτάξω οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα μάτια της. Δεν ξέρω γιατί δεν ήθελα να την κοιτάξω στα μάτια. Ίσως ντρεπόμουν για την αδυναμία μου.
Προσπαθούσα να απελευθερωθώ από τα χέρια της, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα. Έβαζα τα κλάματα και το ίδιο έκανε και εκείνη στο τέλος. Έκλαιγε επειδή το ίδιο της το παιδί δεν την αγαπούσε, όπως δεν την αγαπούσε και ο άντρας της και η μητέρα της. Ήθελαν να με βάλουν σε ίδρυμα, αλλά η μητέρα μου δεν τους άφηνε.
Συνήθιζε να τους λέει ότι είμαι μία χαρά και ας της είχαν επισημάνει οι γιατροί ένα σωρό προβλήματα. Η γιαγιά μου την κατηγορούσε ότι εκείνη φταίει για όλα και ο πατέρας μου ξεκίνησε ένα πόλεμο άνευ προηγουμένου και όλα αυτά για τα λεφτά.
«Δεν μπορούμε να κρατήσουμε το παιδί αυτό. Θα χρειαστούν πολλά λεφτά που δεν έχουμε», φώναζε όλη την ώρα. Τον ένοιαζαν περισσότερο τα χρήματα παρά εγώ. Δεν σκεφτόταν ότι θα μπορούσα επιτέλους να επικοινωνήσω σαν ένας κανονικός άνθρωπος. Τον ένοιαζαν μόνο τα λεφτά που θα ξοδέψει.
Αλλά και η μάνα μου δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Τον πολέμησε και εκείνη όσο δεν πάει. Παρά τα πολλά μου προβλήματα μπορούσα να δω το χάος που είχα δημιουργήσει. Οικονομικά τους είχα αποδεκατίσει. Λογοθεραπευτές, παιδίατροι, οφθαλμίατροι, ωτορινολαρυγγολόγοι, φυσιοθεραπευτές, αλλεργιολόγοι, ορθοδοντικοί, βελονιστές, δερματολόγοι, χειροπράκτες και πόσες ακόμα ειδικότητες.
Στα 12 είχα τη λογική να πω στη μητέρα μου να σταματήσει να με τρέχει στους γιατρούς. Δεν μπορούσα να της το κάνω άλλο αυτό. Έπρεπε να την απαλλάξω από το οικονομικό βάρος, αλλά δεν με άκουγε. Ήξερε ότι χωρίς τους γιατρούς δεν θα επιβίωνα.
Ακόμα και τώρα που μεγάλωσα αρκετά, χρειάζομαι ακόμα τα χρήματα του πατέρα μου, αλλιώς δεν θα τα καταφέρω. Μας βοηθάει πολύ και η εκκλησία, αλλά δεν αρκεί. Τουλάχιστον ο πατέρας μου πλέον έχει μαλακώσει και λέει ότι θα κάνει ο, τι χρειάζεται για να με βοηθήσει. Τώρα πια δεν έχει σημασία. Χωρίς τη μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα.
Εκείνη μου έδωσε όλα όσα έχω σήμερα. Ο πατέρας μου ήταν κοντά μου υλικά, αλλά η μητέρα μου ήταν εκεί για όλα. Ο, τι έχω σήμερα είναι δικό της. Στερήθηκε τα πάντα για να είναι δίπλα μου και τα έβαλε με όλους και με όλα για χάρη μου.
«Είσαι το θαύμα μου». Έτσι συνήθως μου λέει και τα μάτια της τρέχουν δάκρυα. Προσευχόταν κάθε μέρα για μένα και ακόμα προσεύχεται. Η πίστη της στο Θεό της έδωσε τη δύναμη να συνεχίσει και να τα καταφέρει. Αγνόησε τους πάντες και τα πάντα για χάρη μου.
Δεν παραιτήθηκε. Ποτέ δεν παραιτήθηκε. Με έτρεχε κάθε μέρα όπου χρειαζόταν. Έψαχνε και έβρισκε ιδέες και λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Δεν έχανε τη δύναμή της κάθε φορά που οι γιατροί της έλεγαν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν άφησε τα λόγια τους να την αποθαρρύνουν. Το πίστεψε ότι μπορούσα να γίνω και εγώ φυσιολογική και τα καταφέραμε.
«Όταν σε κοιτάζω, σε θαυμάζω», μου είπε. «Δεν έχεις καμία σχέση με το παρελθόν. Μιλάς, επικοινωνείς. Κατάφερες να πας σχολείο, ακόμα και πανεπιστήμιο και τώρα θες να γίνεις συγγραφέας. Το είπες ότι θα τα καταφέρεις και το έκανες. Είσαι η ηρωίδα μου».
Όχι μαμά. Εσύ είσαι η ηρωίδα μου. Μπορεί να γεννήθηκα σε ένα σμπαραλιασμένο σώμα, αλλά ο Θεός μου έδωσε μία μητέρα που έκανε ο, τι μπορούσε για να με βοηθήσει. Με στήριξε και με αγάπησε. Σου χρωστάω τα πάντα. Σαν τη μητρική αγάπη δεν υπάρχει τίποτα.
Πηγή: motherwellmag.com