Στο νοσοκομείο δεν ακούς τίποτε άλλο παρά φωνές και γκρίνια. Όλοι είναι αγενέστατοι, από τους ασθενείς και τους συνοδούς τους μέχρι το προσωπικό του νοσοκομείου. Πασχίζω τόσα χρόνια για το καλό όλων και το «ευχαριστώ» το έχω ακούσει ελάχιστες φορές.
Εργάζομαι εδώ και πάνω από 20 χρόνια στο χώρο της Υγείας και πραγματικά έχω κουραστεί. Μισώ τους ασθενείς, τους συναδέλφους μου, τον προϊστάμενό μου, όλους.
Δεν πάει άλλο. Κουράστηκα. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Στο νοσοκομείο δεν ακούς τίποτε άλλο παρά φωνές και γκρίνια. Όλοι είναι αγενέστατοι, από τους ασθενείς και τους συνοδούς τους μέχρι το προσωπικό του νοσοκομείου. Πασχίζω τόσα χρόνια για το καλό όλων και το «ευχαριστώ» το έχω ακούσει ελάχιστες φορές. Έχω αποσυντονιστεί τελείως. Και μόνο στη σκέψη, ότι πρέπει το πρωί να σηκωθώ να πάω στη δουλειά, με πιάνει άγχος. Έχω γίνει αναίσθητη και σκληρόπετση και δεν με αγγίζουν πλέον τα προβλήματα των άλλων.
Θα άλλαζα επάγγελμα, αλλά είναι κάπως αργά γι’ αυτό. Εξάλλου με το άγχος και τις κρίσεις πανικού, που παθαίνω, πιο πολύ αρνητικά θα με επηρέαζε μια τέτοια αλλαγή, παρά θετικά.
Δεν ξέρω, τί να κάνω. Έχω, δυστυχώς αρκετά χρόνια μπροστά μου μέχρι να συνταξιοδοτηθώ. Πώς μπορώ να διευκολύνω τη ζωή μου και να δω τα πράγματα με άλλο μάτι; Θέλω να βρω ξανά το ενδιαφέρον και την αγάπη μου για τη δουλειά μου.
Ελίνα