Η κόρη μου θα πάει Α’ Δημοτικού το Σεπτέμβρη που μας έρχεται και η σκέψη μόνο με κάνει να πανικοβάλλομαι.
Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο, όχι τουλάχιστον για μένα, που είμαι δασκάλα σε Δημοτικό. Κι όμως, φοβάμαι.
Φυσικά, όλα αυτά που διαβάζουμε και βλέπουμε στις ειδήσεις δεν βοηθούν. Τα σχολεία δεν φυλάγονται, όπως θα έπρεπε να φυλάγονται. Άλλοι μπαίνουν και μοιράζουν ναρκωτικά, άλλοι μπαίνουν και απαγάγουν παιδάκια, άλλοι μπαίνουν και το παίζουν πιστολέρο. Άλλα σχολεία είναι σε κακή κατάσταση και διαλύονται λίγο λίγο. Επικρατεί ανοργανωσιά και ο καθένας κάνει ό, τι θέλει. Στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο με την αίσθηση ότι είναι ασφαλή και θα μάθουν 5 πράγματα και στην ουσία δεν γίνεται κανένα από τα δύο.
Δεν κατηγορώ τους συναδέλφους δασκάλους σε καμία περίπτωση. Δασκάλα είμαι και εγώ και ξέρω τί συμβαίνει. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα μπάζει από παντού. Πόσα να καταφέρουν και αυτοί οι άμοιροι οι δάσκαλοι που και κακοπληρωμένοι είναι και δουλεύουν υπερωρίες για να τα βγάλουν πέρα; Δουλεύουν ακούραστα, αλλά πρωτοβουλίες δεν επιτρέπεται να πάρουν. Υπάρχει ένα σύστημα που τους καταπιέζει και τους «δένει» τα χέρια.
Να ‘ναι καλά η μαμά της η δασκάλα, η κόρη μου ήξερε να διαβάζει προτού πάει στο νηπιαγωγείο. Το είχε ζητήσει η ίδια να μάθει και δεν έχασα την ευκαιρία. Αγαπούσε και αγαπάει τη γνώση και δεν υπήρχε περίπτωση να καταπνίξω την αγάπη της αυτή. Τα πιάνει γρήγορα και προχωρά με μεγάλα βήματα.
Όσο περήφανη κι αν είμαι που το παιδί μου δεν ξέρει όχι μόνο να διαβάζει, αλλά και να γράφει προτού πάει Δημοτικό, άλλο τόσο αγχωμένη και απογοητευμένη είμαι που οι γνώσεις της αυτές δεν θα εκτιμηθούν από τη δασκάλα της. Στην καλύτερη να της τύχει ένας δάσκαλος ή μια δασκάλα που θα τη φορτώνει σχολικές εργασίες, ανούσιες και άσχετες με τα όσα θα έπρεπε να μαθαίνει (έτσι επιβάλλει το «σύστημα») και που θα τη φορτώνει με μία τσάντα πιο βαριά και από μένα. Προτεραιότητα εξάλλου δεν είναι οι μαθητές, που ξέρουν, αλλά οι αδύναμοι μαθητές που μένουν πίσω και πρέπει να προλάβουν τους καλούς. Αν εκτιμηθούν οι γνώσεις και τα ταλέντα της, άντε να ακούσει ένα μπράβο και να φορτωθεί μερικές ακόμα χαζές ασκήσεις για να εξελίξει τα ταλέντα της.
Ίσως τα καταφέρει σπίτι μόνη της, ίσως όχι. Υπάρχουν ασκήσεις που βάζουν οι δασκάλες σε παιδιά Δημοτικού που και Αϊνστάιν να είσαι δεν μπορείς να τις λύσεις. Είμαι δασκάλα Δημοτικού και δυσκολεύομαι η ίδια. Καταλαβαίνεις τί σημαίνει αυτό; Η εκπαίδευση έχει εξευτελιστεί με αποτέλεσμα αριστούχοι μαθητές με πολύ καλές γνώσεις να μην τα καταφέρνουν χωρίς ιδιαίτερα και φροντιστήρια.
Αν βγει κακή μαθήτρια; Θα είναι μόνο μια απ’ τις πολλές και θα της δίνουν και παραπάνω προσοχή. Αλλά δεν έχει σημασία τί κάνει η δασκάλα. Έχει τόσους πολλούς μαθητές που τη χρειάζονται απεγνωσμένα και δεν μπορεί να είναι σε δέκα μέρη ταυτόχρονα. Οι τάξεις πλέον έχουν 25 και 30 παιδιά. Το κράτος δεν προσλαμβάνει νέους δασκάλους και καθηγητές με αποτέλεσμα να στοιβάζονται τα παιδιά σε υπερπλήρη τμήματα με ένα δάσκαλο που δεν ξέρει ποιον να πρωτοβοηθήσει. Αυτό δεν είναι μάθημα, είναι αγώνας δρόμου και το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. Αποτυχία. Σε μια τέτοια τάξη μπορεί ένας δάσκαλος να «σκύψει» πάνω από ένα παιδί με γνώσεις, που διψάει για μάθηση και να του προσφέρει το κάτι παραπάνω;
Η κόρη μου, όπως και εκατομμύρια άλλα παιδιά ξέρω ότι σε ένα δημόσιο σχολείο δεν θα λάβει τη μόρφωση που της αξίζει. Με πονάει και μόνο που σκέφτομαι τη λύση του ιδιωτικού σχολείου (όχι ότι είναι το τέλειο), αλλά ίσως δεν μπορέσω να κάνω αλλιώς. Πολλά τα λεφτά, αλλά θα πάρει τη μόρφωση που της αξίζει. Ντρέπομαι που είμαι δασκάλα σε δημόσιο σχολείο και θέλω να πάω την κόρη μου σε ιδιωτικό, αλλά δεν μου μένει άλλη επιλογή. Ντρέπομαι που το κράτος μας πιέζει με αυτόν τον ποταπό και τελείως εκβιαστικό τρόπο να ιδιωτικοποιήσουμε την εκπαίδευση. Πληρώνουμε τόσα λεφτά από τους μισθούς μας για δημόσια υγεία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες και αυτό που παίρνουμε είναι ένα αισχρό και τριτοκοσμικό αποτέλεσμα, ενώ οι υπηρεσίες θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον υπερλούξ.
Δουλεύω στο σχολείο μέχρι αργά, παίρνω κάθε μέρα δουλειά στο σπίτι, σκέφτομαι τους μαθητές μου κάθε μέρα, ακόμη και στις διακοπές και τα σαββατοκύριακα. Παθαίνω ημικρανίες από το άγχος και νιώθω τύψεις επειδή επιλέγω αντί να περνάω χρόνο με τα παιδιά μου, να βρίσκω νέους τρόπους να βοηθήσω τους μαθητές μου που δυσκολεύονται. Αγαπώ τους μαθητές μου και μακάρι να μπορούσα να τους διδάξω με τον τρόπο που θέλω και όχι με αυτόν που μου επιβάλλει το σύστημα.