Με λένε Ηλέκτρα και είμαι 45 ετών.
Έχω δυο αγόρια 12 και 14 ετών και με τον πατέρα τους χωρίσαμε όταν ήταν μικρά.
Έκανα καποιες σχέσεις μετά το διαζύγιο αλλά οχι κάτι σταθερό, κυρίως αυτοί που επέλεγα ήταν άπιστοι, άστατοι, γενικά δεν μου φέρονταν καλά ή δεν καταλάβαιναν ότι προτεραιότητά μου είναι τα παιδιά μου. Υπήρξαν διαστήματα που έμενα τελείως μόνη για μήνες ή και χρόνια.
Ώσπου γνώρισα αυτόν. 13 χρόνια διαφοράς με σκάλωναν. Με διεκδίκησε μέχρι τέλους.
Έχω παιδιά του είπα.
Μπράβο να σου ζήσουν, μου είπε.
Είμαι μεγάλη, του είπα.
Κι εγώ έχω περάσει τα 18, μου απάντησε.
Εσύ θα θες οικογένεια εγώ έχω ήδη, του είπα.
Εσύ θα γίνεις οικογένειά μου, μου απάντησε.
Εντάξει ρε παιδιά έπεσα, τι να γινει; Το κακο ειναι ότι ειμαστε μαζι 2 χρόνια, περνάμε τέλεια, μου φέρεται υπέροχα αλλά οι φίλες μου, με κράζουν και μου λένε να χωρίσω γιατί θα με κερατώσει ή θα θελήσει παιδιά και θα με αφήσει.
Εγώ όμως περνάω τέλεια.
Τι να κανω; Να κόψω μαζί τους; Να αραιώσω; Να τις ακούσω;
Δεν ξερω.
Ηλέκτρα