Με λένε Χαρά και θέλω να σας μιλήσω δεν εχω σε ποιον να το πω.
Είμαι 15χρονών δεν εχω αδέρφια. Οι γονείς μου νόμιζα ήταν αγαπημένοι και ευτυχισμένοι. Δεν είχαμε καυγάδες σπίτι μας, πάντα ήταν το μονιασμένο ζευγάρι, παντού μαζί οι δυο τους. Μέχρι πριν μια εβδομάδα ένιωθα τυχερή που μεγάλωνα σε μια τέτοια οικογένεια.
Μένω σε νησί, η κοινωνία εδώ είναι κλειστή και όλα μαθαίνονται. Ποτέ δεν είχα ακούσει κάτι κακό για τους γονείς μου. Πριν μια εβδομάδα όμως, είδα με τα μάτια μου την υποκρισία. Να βγαίνει από ένα ξενοδοχείο. Η μητέρα μου με τον αδερφό του πατέρα μου. Έφυγα νωρίτερα από το φροντιστήριο γιατί την τελευταία ώρα ένιωσε αδιαθεσία ο καθηγητής και μας άφησε. Περνώντας από το δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι μου, τους είδα. Η φιγούρα της μάνας μου, μου φάνηκε γνώριμη από μακριά αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Πλησίασα πιο κοντά, σιγουρεύτηκα. Έβγαιναν από το ξενοδοχείο με τον αδερφό του πατέρα μου, φιλήθηκαν παθιασμένα και έφυγαν ο κάθε ένας σε διαφορετική κατεύθυνση. Ένιωθα κάποιος να με σφίγγει απ’ τον λαιμό, έχανα αέρα.
Ο θείος μου εχει δύο παιδιά και είναι παντρεμένος. Ήρθε πέρσι και έμεινε μόνιμα στο νησί μας, άνοιξε εδώ ένα καφέ και ο πατέρας μου τον βοήθησε γιατί χάρηκε που θα είχε κοντά του τον αδερφό του. Φαίνεται πως περισσότερο χάρηκε η μητέρα μου. Έχω αρχίσει και συνδέω στο μυαλό μου, όλη την ιστορία. Τα περίεργα βλέματα μεταξύ τους που δεν πρόσεχα, τα τυχαία αγγίγματα που τα πέρναγα για αθώα. Από εκείνη τη μερα δεν μιλάω σε κανέναν σχεδόν, λίγο μόνο στον μπαμπά μου.
Να του μιλήσω να τους διώξει και τους δύο που κάθονται και τον κοροϊδεύουν; Τί να κάνω; Κοντεύω να τρελλαθώ!
Χαρά