Πριν λίγες μέρες διάβασα την ιστορία της Μιράντας και ταυτίστηκα. Συνέβη και σ’ εμένα το ίδιο πριν 2 χρόνια. Η διαφορά μας είναι ότι χώρισε το ίδιο βράδυ του γάμου του και σήμερα περιμένουμε τη μπέμπα μας, εγώ έχω ήδη ένα αγόρι 12 ετών από τον προηγούμενο γάμο μου.
Γνωριστήκαμε πριν 3 χρόνια σε καλοκαιρινές διακοπές σε μεγάλο ξενοδοχείο στην Κυλλήνη. Εγώ είχα πάει με τον γιο μου και εκείνος με δύο φίλους του. Γνωριστήκαμε στην πισίνα του ξενοδοχείου , πιάσαμε την κουβέντα και απλά τον είδα και έπαθα όπως και αυτός. Είχε πάρα πολλά χρόνια να μου συμβεί να ερωτευτώ με μια ματιά. Τη δευτερη κιόλας μέρα γίναμε ζευγάρι. Εκείνος ελεύθερος και 3 χρόνια μικρότερος, ωστόσο δεν είχε κανένα θέμα που ήμουν ήδη μαμά.
Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα αλλά για καλή μας τύχη, μέναμε σε διπλανές περιοχές οπότε είχαμε μόνο 20 λεπτά απόσταση να μας χωρίζει. Ένα χρόνο μαζί ήμασταν μέσα στον έρωτα. Απίστευτο σεξ, απίστευτη χημεία και επικοινωνία, το παιδί τον λάτρευε και αυτός το παιδί, πηγαίναμε εκδρομές και βόλτες μόνοι μας ή με το παιδί, ήταν σαν να ήμασταν ήδη οικογένεια. Το μόνο μελανό σημείο ήταν ότι δεν μιλούσε για συγκατοίκηση και δεν είχα καν γνωρίσει τους δικούς του ενώ εκείνος είχε γνωρίσει την οικογένειά μου. Δεν υποψιάστηκα κάτι κακό, θεώρησα ότι απλά ήταν πιο μοναχικός σαν άνθρωπος….που να’ ξερα ότι συζούσε και πήγαινε και για γάμο….
Το έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο όταν ένα πρωί, μπήκε στο ζαχαροπλαστείο απέναντι από την εταιρία που εργαζόμουν χέρι χέρι με την αρρβαωνιαστικιά του, να παραγγείλουν την τούρτα του γάμου τους. Κανονικά ειχα ρεπό εκεινη τη μέρα αλλά πετάχτηκα να αντικαταστήσω μια κοπέλα που δεν ενιωθε καλά και ήθελε να φύγει νωρίτερα. Εκείνος νόμιζε ότι είχα ρεπό…εγώ νόμιζα ότι ήταν μόνο μαζί μου…ένιωσα να πνίγομαι στη θέα των χεριών του να πιανουν από το χέρι μια άλλη κοπέλα. Σκοτείνιασαν όλα γύρω μου και όπως καθόμουν στον υπολογιστή και τους είδα από το παράθυρο του γραφείου, λιποθύμησα…
Πετάχτηκα από τα νερά και τις φωνές των συναδέλφων μου. Μου είπαν να πάρουν το εκαβ τους ειπα μην τολμήσουν. Σηκώθηκα ζαλισμένη και σχεδόν όρμησα στο ζαχαροπλαστείο. Η κοπέλα που είχε το μαγαζί, μου είπε πως είχαν μπει μέσα να παραγγείλουν την τούρτα του γάμου τους που ήταν σε 2 εβδομάδες. Πήρα αμέσως την νονά του μικρού και κολλητή μου γιατί δεν ήξερα τι να κανω. Μου είπε να του ετοιμάσω ένα χουνέρι που θα το θυμόταν σε όλη του τη ζωή. Συμφώνησα.
Ψύχραιμη τον πήρα τηλέφωνο το βράδυ και του ζήτησα να χωρίσουμε ένα διάστημα γιατί εδώ και καιρό ήθελα άλλον. Έτσι απλά. Έπαθε τεράστιο σοκ, έκλαιγε και χτυπιόταν στο τηλέφωνο κι εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν πόσο θέατρο έπαιζε και πόσο Οσκαρική η ερμηνεία του. Ορθά κοφτά του ανακοίνωσα πως η αποφασή μου ήταν τελεσίδικη και καλό θα ήταν να φτιάξει κι αυτός τη ζωή του οπότε τον μπλόκαρα από παντού.
Δεν θα σου πω πόσο πόνεσα και πώς ενιωθα σαν να μου είχες μπήξει μαχαίρια στο κορμί. Θα σου πω μόνο ότι ζήτησα από την κοπέλα που είχε το ζαχαροπλαστείο να πάω εγω την τούρτα στο μαγαζί αντί για τον υπάλληλο της και δέχτηκε. Έτσι όταν το ζευγαρι εκανε είσοδο (αυτος χαλια ψυχολογικά δεν έχω δει πιο χάλια γαμπρό) στο μαγαζι την τούρτα μεταφέραμε στο τραπέζι ενας από τους σερβιτόρους και…εγω!
Κόντεψε να πέσει κάτω μόλις με είδε μπροστά του. Πάνιασε. “Να ζήσετε!” τους είπα και τον κοιταξα στα μάτια καθώς τους έδινα το πιάτο με την τούρτα. Χαμήλωσε το βλέμμα. Όσο εκείνοι έτρωγαν και ετοιμάζονταν για τον πρώτο γαμήλιο χορό, εγώ έμπαινα στο αυτοκίνητο και έβαζα στη διαπασών το “όπως θα φεύγεις μ ένα τσιγάρο θ ανάψω μια φωτιά”. Το ξημέρωμα τον βρήκε με το γαμπριάτικο κοστούμι στην πόρτα μου να κλαίει και να παρακαλάει να τον ακούσω. Το ίδιο βράδυ είχε χαλάσει τον γάμο….
Σήμερα είμαστε μαζί και περιμένουμε τη μπέμπα μας. Δεν ξέρω πως τον συγχώρεσα αλλά τον αγαπω παρα πολυ και είπα να του δώσω μια ευκαιρια. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος
Ρένα