“Είμαι 39 χρονών. Είχα σχέση με παντρεμένο. Χώρισα πρόσφατα και διαπίστωσα ότι είμαι 6 εβδομάδων έγκυος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν θέλει παιδί και αν του πω θα θέλει να κάνω έκτρωση. Θέλω να το κρατήσω αλλά σκέφτομαι να μην του πω τίποτα. Αν έχετε την καλοσύνη βοηθήστε με γιατί είμαι πολύ μπερδεμένη. Ευχαριστώ πολύ!”
Απαντάει η Ψυχολόγος, MSc-Υποψήφια Δρ. του ΑΠΘ κυρία Στέλλα Καραπά
Αγαπητή φίλη,
Μπορώ να φανταστώ τη σύγχυση την οποία αισθάνεσαι, δεδομένης μίας δύσκολης κατάστασης την οποία αντιμετωπίζεις. Δεν πρόκειται να ηθικολογήσω ούτε και να σταθώ στην οικογενειακή κατάσταση του πρώην συντρόφου σου, παρόλο που αυτή κάνει ακόμη πιο περίπλοκη την κατάσταση που καλείσαι να διαχειριστείς. Δύο είναι τα σημεία στα οποία θέλω να σταθώ. Αρχικά, εκτός από την ηλικία σου δεν αναφέρεις σημαντικά στοιχεία όπως την δική σου οικογενειακή κατάσταση και το αν έχεις αποκτήσει άλλα παιδιά. Αυτές είναι σημαντικές παράμετροι, οι οποίες ενδέχεται να επηρεάσουν την απόφασή σου. Υποθέτω ότι δεν είσαι παντρεμένη και δεν έχεις άλλα παιδιά, ίσως για αυτό δίνεις έμφαση στην ηλικία σου και μόνο, καθότι ίσως αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την επιθυμία σου να κρατήσεις το παιδί και να μην προβείς σε διακοπή της κύησης. Σίγουρα εάν δεν έχεις δημιουργήσει οικογένεια και δεν έχεις αποκτήσει παιδιά να θεωρείς αυτή την εγκυμοσύνη ως την τελευταία ελπίδα να βιώσεις το συναίσθημα της μητρότητας ακόμη και αν αυτό γίνει εκτός μίας συμβατικά πυρηνικής οικογένειας.
Είναι σημαντικό από τη μία λοιπόν να διερευνήσεις ποιοι είναι εκείνοι οι λόγοι που σε ωθούν στο να κλίνεις στην απόφαση για την απόκτηση αυτού του παιδιού. Εάν αυτοί οι λόγοι έχουν ως γνώμονα το συμφέρον του παιδιού και μόνο τότε είσαι νομίζω σε σωστό δρόμο και με πολύ δύναμη και υπομονή θα πρέπει να καλλιεργήσεις τον δύσκολο ρόλο της μόνης μαμάς. Εάν όμως η απόφασή σου να κρατήσεις αυτό το παιδί είναι αποτέλεσμα εγωισμού, φόβου ή εκδίκησης, τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτείς και να ρωτήσεις τον εαυτό σου ειλικρινά.
Προχωρώντας στο κομμάτι της ενημέρωσης του πατέρα. Δική μου αξιακή άποψη είναι πως παρά τις δικές μας εικασίες και υποθέσεις, ο πατέρας του παιδιού έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην ενημέρωση και την ευκαιρία της λήψης μίας συνειδητής απόφασης και στάσης σε πραγματικά δεδομένα. Αυτό δε σημαίνει ότι έτσι παραβιάζεται το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της μητέρας, άρα και η απόφασή της να προστατέψει την δική της υγεία και αυτή του αγέννητου παιδιού της, ακόμη και αν αυτή αντιτίθεται στην επιθυμία του πατέρα. Με απλά λόγια, ο πατέρας ακόμη και αν εσύ υποθέτεις ότι δεν θα δεχθεί την απόφασή σου να συνεχίσεις την κύηση έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να γνωρίζει ότι αυτό το παιδί είναι δικό του. Έτσι να μπορεί να αποφασίσει ελεύθερα το ρόλο και τη στάση που θέλει να έχει. Και στη συνέχεια να προχωρήσεις και εσύ στην απόφασή σου. Άλλωστε αυτό θεωρώ πως συμπεριλαμβάνεται και στα δικαιώματα του παιδιού, το οποίο δεν μπορεί a priori να στερείται τον πατέρα του χωρίς να έχει δοθεί η παραμικρή ευκαιρία ανάπτυξης του δεσμού τους.
Ελπίζω οι παρατηρήσεις μου να σε βοηθήσουν να ξεκαθαρίσεις τη σκέψη σου. Εύχομαι να πάρεις την καλύτερη δυνατή απόφαση.
Με εκτίμηση,
Στέλλα Καραπά