Με λένε Φωτεινή και μεγαλώνω μόνη μου τα αγόρια μου.
Διάβασα την ιστορία της κοπέλας που είχε σχέση με παντρεμένο ιερέα (βλ. εδώ) και ήθελα να σας πω και τη δική μου.
Τον γνώρισα σε έναν γάμο, τον είχε καλέσει το ζευγάρι στο τραπέζι γιατί ήταν οικογενειακός τους φίλος οπότε αυτός τέλεσε και το μυστήριο. Κάτσαμε τυχαία στο ίδιο τραπέζι και εκεί γνωριστήκαμε. Από το ίδιο βράδυ γίναμε ζευγάρι ήταν κεραυνοβόλο. Τον έλεγαν Χρήστο αλλά δυστυχώς, δεν είχε καμία σχέση με Τον Χριστό.
Στην αρχή όλα ονειρεμένα, το μόνο αγκάθι οι συναντήσεις μας. Βρισκόμασταν παντα στα κρυφά, πότε ερχόταν τη νύχτα αυτός στο σπίτι μου και πότε εγώ σε ένα στενό δίπλα από την εκκλησία. Δεν μου έλεγε να πάω σπίτι του ότι δήθεν έμενε με τους γονείς του γιατί ήταν ηλικιωμένοι και δεν είχε ποιος να τους φροντίσει.
Μπουμ 6 μήνες μετά μένω έγκυος. Του το λέω και η αντίδραση που πήρα δεν ήταν η αναμενόμενη. “Είναι σίγουρα δικό μου;” με ρώτησε και τον πέταξα έξω από το αμάξι. Δεν έβλεπα μπροστά μου από τα δάκρυα. Μετά από λίγες ώρες μου έστειλε μήνυμα και μου ζήτησε συγγνώμη, ότι ταράχτηκε και δεν ήξερε τί έλεγε. Βρεθήκαμε σπίτι μου, με πήρε αγκαλιά και νομιζα κι εγώ ότι όντως ήταν σε σοκ. Αλλά δεν ήταν.
“Φωτεινή πρέπει να το ρίξεις” μου είπε.
“Εσύ άνθρωπος Του Θεού δεν ντρέπεσαι να λες κάτι τέτοιο;” του είπα. Κυνικά μου απάντησε πως δεν θα το ταίζει Ο Θεός αλλά ο ίδιος και πως δεν έβγαινε οικονομικά ούτε γνωριζόμασταν πολύ. Όταν βέβαια τελείωνε μέσα μου, γνωριζόμασταν μια χαρά. Τσακωθήκαμε ξανά κι έφυγε.
Λιγες εβδομάδες μετά πήγα στον γυναικολόγο. Ούτε λόγος να έρθει μαζί μου. Αντί για μία καρδούλα άκουσα δύο. Είχα δίδυμα. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Καλά ένα αλλά δύο παιδιά πώς θα τα κρατούσα μόνη;
Πήγα έξω από την εκκλησία και τον περίμενα. Όταν τελείωσε ο Εσπερινός και με είδε πάγωσε. Μου έκανε νόημα να πάω παραπέρα. Του έδωσα τον υπέρηχο. “Έχουμε δίδυμα” του είπα με χαρά. “Έχεις δεν εχουμε. Εγώ δεν συμμετέχω σε αυτο Φωτεινή, αν δεν τα ρίξεις δεν με ξαναβλέπεις” μου απάντησε κι έφυγε. Τον έβλεπα να φεύγει μέσα στο ράσο του και ήθελα να του ορμήσω εκεί στη μέση του δρόμου και να του το σκίσω. Δεν του άξιζε να το φοράει…
Δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος που έλιωνε για μένα, που με κρατούσε αγκαλιά και μου έλεγε πως η γνωριμία μας ήταν η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής του, θα ήταν τέτοιος αλήτης.
Έβαλα ντετέκτιβ και τα έμαθα όλα. Οι τάχα ηλικιωμένοι γονείς που φρόντιζε ήταν η σύζυγός του και τα 3 παιδιά τους. Οι γονείς του δεν ηταν στη ζωή. Ο τύπος ήταν παντρεμένος μάλιστα η σύζυγος ήταν έγκυος στο τρίτο παιδί. Αηδίασα. Κατηγόρησα τον εαυτό μου που τον πίστεψα, ότι έπρεπε να το είχα καταλάβει, ότι έφταιγα. Μετά έμαθα ότι το είχε κάνει σε αλλη μία κοπέλα με τη διαφορά ότι εκείνη έριξε το παιδί.
Εγώ τα αγόρια μου τα κράτησα. Σήμερα είναι 5 ετών. Δεν τον ξαναείδα από τότε, ούτε τον κάλεσα ξανά ποτέ ούτε αυτός εμένα. Μια μέρα μόνο επάνω στον καημό μου, πέρσι τέτοια εποχή, πήγα απο την εκκλησία να του ζητήσω τον λόγο, να του δείξω φωτογραφίες των παιδιών και μου είπαν ότι είχε μετακομίσει και είχε αλλαξει ενορία.
Ήξερε να κρύβει καλά τα ίχνη του από τους ανθρώπους.
Από Τον Θεό όμως δεν θα μπορέσει να κρυφτεί ποτέ.
Χαίρομαι που κράτησα τα αγόρια μου, δεν μετανιώνω. Να είναι καλά ο αδερφός μου με τη νύφη μου που με χιλιοστήριξαν.
Αυτός θα έπρεπε να μετανιώνει κάθε μέρα που υπάρχει και ζει ανάμεσα σε ανθρώπους, παριστάνοντας τον εκπρόσωπο Του Θεού αντί για του Διαβόλου.
Μόνο ένας διάβολος θα ζητούσε από μια κοπέλα να ρίξει τα δίδυμα παιδιά τους.
Καλές γιορτές σε όλους.
Φωτεινη Χρ.