Πέθανε ο Άλκης Γιαννακάς – Το θρυλικό «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» σε ηλικία 80 ετών
Προτιμούσε να κρατά την ιδιωτική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας
Πέθανε σε ηλικία 80 ετών άφησε τα ξημερώματα της Κυριακής (12/10) ο Άλκης Γιαννακάς.
Ο σπουδαίος ηθοποιός, που χαρακτηρίστηκε από τους ρόλους των κακών και των ζεν-πρεμιέ στη “χρυσή” εποχή του ελληνικού σινεμά, αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας αλλά προτιμούσε να κρατά την ιδιωτική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η σύντροφός του, Κατερίνα, μίλησε τηλεφωνικά στην εκπομπή “Πρωινό” το απόγευμα της Δευτέρας (13/10), επιβεβαιώνοντας τη θλιβερή είδηση.
Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945 και ήταν γνωστός κυρίως από τις συμμετοχές του στις ταινίες “Ένας ντελικανής” (1963) και “Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη” (1965). Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 εγκατέλειψε οριστικά τo θέατρο.
Η κηδεία του Άλκη Γιαννακά θα πραγματοποιηθεί το μεσημέρι της Πέμπτης (16/10) στο Ελληνικό.
Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου του 1945 και έγινε ιδιαιτέρως γνωστός από τις ταινίες «Ένας ντελικανής» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη».
Ο αξέχαστος ηθοποιός έγινε ευρύτερα γνωστός ως το «το κακό γοητευτικό παιδί» ενώ διακρίθηκε σε μια περίοδο όπου ο ελληνικός κινηματογράφος έκανε τα πρώτα του βήματα στην ανοικοδόμηση των εικόνων και των μύθων στη μεταπολεμική πραγματικότητα.
Ο ηθοποιός ξεχώρισε από νωρίς μέσα από ρόλους όπως «Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας». Εκεί υιοθέτησε το σκληρό, σχεδόν μυθικό προφίλ — έναν κινηματογραφικό «κακό» που δεν φοβόταν να πατήσει στη σκοτεινή πλευρά — και δημιούργησε εικόνα που άγγιξε το φαντασιακό ενός κοινού έτοιμου για αντιήρωες.
Στην καριέρα του η συμμετοχή του εκτείνεται πάνω σε δεκαετίες: από τη δεκαετία του 1960 έως τα ’80s και μετά. Στην ταινιογραφία του συναντάμε τίτλους όπως Ένας ντελικανής (1963), Μονεμβασιά (1964), Η ταξιτζού (1970) και σειρά από κοινωνικές δραματικές παραγωγές που αντανακλούσαν τα κοινωνικά πάθη και τις διαδρομές της νεότερης Ελλάδας.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της πορείας του είναι η ιδιότητα του να παίζει διαρκώς αυτό το όριο ανάμεσα στην ομορφιά και τον κίνδυνο — ένας «κακός» που δεν απωθεί, αλλά γοητεύει. Όπως γράφουν σε βιογραφικά αφιερώματα, του αποδίδουν τον τίτλο “ο πιο όμορφος κακός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου”.
Παρά τη λάμψη που άφησε στις οθόνες, ο Γιαννακάς σταδιακά απομακρύνθηκε από την προβολή και τον θόρυβο. Σύμφωνα με πληροφορίες, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αποσύρθηκε από το θέατρο ενώ έζησε όλα τα επόμενα μακριά από τα φώτα με τη σύζυγό του στην Αθήνα.