Με λένε Κυριακή και είμαι 48 ετών ιατρός στο επάγγελμα.
Τα πτυχία δεν κάνουν τον άνθρωπο λένε και καλώς λένε.
Μεγάλωσα την κόρη μου μόνη μου με χιλιες δυο στερήσεις. Όταν γέννησα ο πατέρας της μας παράτησε και δεν ρώτησε ποτέ τί κάνει το παιδί αυτό.
Σήμερα η κόρη μου είναι 20 ετών.
Πριν ενα χρόνο και ενώ χτυπούσα διπλές εφημερίες στο νοσοκομείο που εργάζομαι ενώ παράλληλα κινδύνευε το σπιτι μας να βγει σε πλειστηριασμό, η κόρη μου, μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος και ότι δεν σκόπευε να κρατήσει το παιδί.
Εγώ η σπουδαγμένη, η ιατρός, επιτέθηκα στο παιδί μου με φοβερές βρισιές και υποτιμητικά σχόλια, ότι είναι π$ρνη, ότι δεν προσέχει, ότι θα καταλήξει σαν εμένα μόνη της με ένα μωρό χαραμίζοντας τη ζωή της.
Δεν καταλάβαινα εκεινη την ώρα πως ό,τι της έλεγα, το έλεγα σε εμένα όχι σε εκείνη και πως στο προσωπό της έβλεπα το δικό μου και την εγκατάλειψη απο τον πατέρα της όταν ήταν μωρό.
Την εκβίασα ότι αν δεν έκανε έκτρωση δεν ήταν επιθυμητή στο σπίτι και να τα μαζέψει να φύγει.
Και έτσι δεν ξαναπάτησε.
Μετά από λίγους μήνες και ενώ ήταν έγκυος προσπάθησα να την προσεγγίσω αλλά μου έκλεισε το τηλέφωνο. Έχει αλλάξει νούμερο και δεν μπορω πια να τη βρω.
Της έστειλα λουλούδια στη γιορτή της και μου τα γύρισε πίσω.
Πριν 3 μήνες έμαθα ότι γέννησε. Βλέπω στο φεισμπουκ το εγγονάκι μου και λιώνω.
Πώς να την πλησιάσω να της πω ότι μετάνιωσα;
Πεθαινω κάθε μέρα για το λάθος μου…
Κυριακή