“Καλησπέρα σας. Με λένε Νίκη και έχω μια μικρή ιστορία στην απελπισμένη μου καρδιά. Ίσως η πιο αληθινή της ζωής μου μα και η πιο δύσκολη.
Αφού παντρεύτηκα στα 18 μου και απέκτησα δυο υπέροχα παιδιά, χώρισα στα 9 χρόνια γάμου. Έπειτα από περιστασιακές σχέσεις, γνώρισα έναν άνθρωπο που μ’ έκανε να πιστέψω πως αξίζει να δίνεις και να δίνεσαι. Αποκτήσαμε ένα παιδί και αφού πέρασαν 5 χρόνια μαρτυρίου και σκλαβιάς, αποφάσισα να φύγω. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Έχασα κάθε εμπιστοσύνη προς τους ανθρώπους και περισσότερο, προς τον εαυτό μου.
Ώσπου ερωτεύτηκα…δυνατά, αληθινά και ελεύθερα. Ένιωσα μέσα απ’ αυτό τον έρωτα πως η ζωή τελικά είναι όμορφη και πιο πολύ ομορφαίνει όταν σου δείξουν πως είναι ν’ αγαπιέσαι αληθινά. Με φροντίζει μ’ ένα βλέμμα, μ’ εμπιστεύεται μέσα από λέξεις που κάνει πράξεις, μ’ αγαπάει χωρίς να φοβάται. Όπως εγώ…
Είμαστε συγγενείς που γνωριστήκαμε πρόσφατα. Για χρόνια ολόκληρα δεν γνωρίζαμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου αλλά τόσο καρμικά, συναντηθήκαμε. Δεθήκαμε από την πρώτη στιγμή. Είναι ξάδελφος μου. Δεν τον είδα ούτε μια στιγμή σαν συγγενή μου, όπως και εκείνος. Το ξέρω ότι είναι ανήθικο αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω.
Δεν μπορώ να ζήσω μακριά του αλλά μέσα μου πάντα ηθικολογώ. Πάντα σκέφτομαι τι θα πουν οι δικοί μου και δεν τολμώ να το πω. Αναρωτιέμαι τι παράδειγμα θα δώσω στα παιδιά μου και αν τα πληγώσω δίνοντας συνέχεια στην αγάπη αυτή. Ν’ αφεθώ στη δίνη των συναισθημάτων μου και να ζήσω τα πάντα μαζί του ή να κρυφτώ στο δικό τους πουθενά για να μην δυσαρεστήσω κανέναν;”
Νίκη
Απαντάει η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια κυρία Αντωνία Αντωνά
Αγαπητή φίλη,
Πραγματικά δύσκολη η κατάσταση που περιγράφεις και για πολλούς λόγους. Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά. Κατ’αρχήν παντρεύτηκες σε πολύ μικρή ηλικία και ενώ δε μας λες το λόγο -ήταν παράφορος έρωτας ή από κάτι προσπαθούσες να ξεφύγεις;- συνήθως οι γάμοι που γίνονται σε τόσο μικρές ηλικίες (στις πιο νέες γενιές), χαλάνε μετά από κάποια χρόνια. Φυσικά το γεγονός ότι είναι συχνό φαινόμενο δεν αφαιρεί κάτι από το πένθος ενός διαζυγίου και τις δυσκολίες που το ακολουθούν.
Οι περιστασιακές σχέσεις που αναφέρεις, για τις οποίες δε λες κάτι παραπάνω, ίσως να σε βοηθούσαν να ξεπεράσεις τη στεναχώρια σου και ταυτόχρονα σου έδιναν τις εμπειρίες που έχασες αφού παντρεύτηκες τόσο νέα.
Προχώρησες μετά σε μία νέα σχέση που ενώ σου φαινόταν ιδανική αποδείχτηκε ψυχοφθόρα. Θα ήθελα πολύ να είχα περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το τί συνέβη, τί άλλαξε στη σχέση αυτή από την οποία μάλιστα απέκτησες κι ένα παιδί. Η εμπειρία μου λέει πως σπάνια οι άνθρωποι αλλάζουν σε μία σχέση. Κάποια χαρακτηριστικά τους ενδεχομένως να τα κρύψουν ή να τα ομορφύνουν στις αρχές αλλά πολύ συχνά αυτό που συμβαίνει είναι ότι επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε και να βλέπουνε κάτι άλλο προκειμένου να συνάψουμε μία σχέση και να μη νιώθουμε μοναξιά.
Ο λόγος που σου λέω πως θα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα είναι ότι αν λειτουργείς με βάση κάποιο προβληματικό ή δυσλειτουργικό σχεσιακό μοντέλο, αυτό θα επαναλαμβάνεις μέχρι να το καταλάβεις και να το αλλάξεις -ή όχι. Εξ’ίσου λοιπόν, ενδέχεται αυτό που σε τραβάει στον ξάδερφό σου να είναι η “ακαταλληλότητα” που αντιλαμβάνεσαι ως τόσο ενδεχομένως προβληματική.
Ίσως επειδή έχεις μάθει οι σχέσεις σου να μην είναι απλές και εύκολες, να βιώνεις αυτή τη σχέση ως ιδανική γιατί εμπεριέχει ένα μεγάλο βαθμό πολυπλοκότητας. Μπορεί και να είναι πραγματικός έρωτας. Πολλές υποθέσεις μπορώ να κάνω αλλά καμία δεν έχει σημασία αν δε γνωρίζω όλα τα δεδομένα.
Θα σε καλέσω λοιπόν να μιλήσεις με κάποιο ειδικό ψυχικής υγείας αφού, για εμένα, το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι η ηθική πίσω από μία τέτοια απόφαση αλλά το γιατί οι σχέσεις σου φαίνεται να σε ταλαιπωρούν τόσο πολύ.