Όταν με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε να χωρίσουμε, δεν συνειδητοποίησα ότι κάποιες πράξεις μου θα είχαν άσχημες συνέπειες και θα επηρέαζαν τόσο αρνητικά όλη μου τη ζωή. Είμαι 45 χρονών και με τη γυναίκα μου χωρίσαμε πριν από περίπου 10 χρόνια όταν τα κορίτσια ήταν 11 και 13 χρονών.
Δεν ήμουν καλός πατέρας, το παραδέχομαι. Δεν ήμουν βίαιος απέναντι στα κορίτσια ή τη μητέρα τους, ήμουν όμως πάντα αυταρχικός, θύμωνα πολύ εύκολα και τους φώναζα. Ένα χρόνο πριν χωρίσω με τη γυναίκα μου τράκαρα με τη μηχανή και τραυματίστηκα άσχημα στη σπονδυλική στήλη. Έναν ολόκληρο χρόνο που έμεινα σπίτι άλλο πράγμα δεν έκανα παρά να γκρινιάζω και να φωνάζω συνεχώς ειδικά στα κορίτσια που δεν μου φταίγανε πουθενά.
Από τότε που χώρισα με τη γυναίκα μου τα κορίτσια δεν θέλουν ούτε να με βλέπουν. Σήμερα είναι και οι δύο πάνω από 20 χρονών, ολόκληρες γυναίκες και μου λείπουν πολύ. Ζω μόνος μου και μετανιώνω κάθε μέρα. Η πρώην γυναίκα μου προχώρησε στη ζωή της αλλά δεν έκανε άλλα παιδιά. Δεν ξέρω που ζουν. Έχουν μετακομίσει εδώ και χρόνια και δεν μου έχουν πει που μένουν. Τις παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν το σηκώνει κανείς. Τους στέλνω χρόνια πολλά στα γενέθλια τους, αλλά δεν μου έχουν απαντήσει ποτέ. Έχουν πλέον τις δικές τους ζωές και το κατανοώ, αλλά μου λείπουν πολύ. Θέλω να τους ζητήσω συγγνώμη, να επανορθώσω, αλλά δεν μου δίνουν την ευκαιρία. Τι να κάνω;
Θωμάς