Όταν ο άντρας μου πέθανε στα 41 του από καρκίνο έμεινα μόνη στα 36 μου να μεγαλώνω τέσσερα παιδιά: τρεις τρίδυμες κόρες 17 χρονών και ένα αγοράκι 3 χρονών. Μετά το θάνατο του άντρα μου η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη οικονομικά και συναισθηματικά. Δυστυχώς ο άντρας μου πριν φύγει από τη ζωή είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και μας άφησε μόνο χρέη.
Το επόμενο πρωί αμέσως μετά το θάνατό του άρχισαν τα πρώτα τηλέφωνα από τις εισπρακτικές, οι οποίες ζητούσαν να μιλήσουν με τον αποθανόντα σύζυγό μου. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τις αντιδράσεις τους όταν τους έλεγα ότι είχε πεθάνει λίγες μόλις ώρες πριν. Οι περισσότεροι ένιωσαν αμηχανία κι εκείνη την ψεύτικη στεναχώρια του τύπου «Μην στεναχωριέστε, όλα καλά θα πάνε. Ας πάρουμε τώρα τηλέφωνο τον επόμενο να του πούμε πόσα χρωστάει».
Ήμουν παρούσα τη στιγμή του θανάτου του και τις πρώτες εβδομάδες τουλάχιστον επαναλάμβανα τη σκηνή ξανά και ξανά στο μυαλό μου κάθε λεπτό, έπειτα κάθε 5 λεπτά, μετά κάθε 10 και από ένα σημείο και μετά μια φορά τη μέρα. Έπρεπε να μάθω να ζω με αυτό και να προσπαθώ να κερδίσω πίσω τη ζωή μου.
Ο γιος μου είναι 3 ετών και τον κάναμε μαζί ενώ οι κόρες μου είναι παιδιά του από άλλο γάμο. Υπάρχει μεγάλη ηλικιακή διαφορά μεταξύ τους: Πάνω που οι κόρες μου έμπαιναν στο πανεπιστήμιο, ο γιος μου πήγαινε για πρώτη φορά σχολείο. Ήξερα ότι ήθελαν την ανεξαρτησία τους ενώ ο γιος μου μια μόνιμη, σταθερή μαμά δίπλα του. Έβαλα τα δυνατά μου για να δώσω και στους τέσσερις αυτό που χρειάζονταν.
Τους πρώτους μήνες ένιωθα σαν ζόμπι. Δεν θυμάμαι πως περνούσαν οι μέρες, θυμάμαι μόνο πώς ένιωθα όταν έβλεπα το γιο μου να κοιμάται. Σε αυτή την ηλικία δεν είχε την αίσθηση του θανάτου. Σήμερα λέει ότι ελάχιστα θυμάται το μπαμπά του και εμένα πώς ήμουν εκείνη την εποχή. Οι κόρες μου από την άλλη την εποχή εκείνη είχαν πάει να επισκεφθούν τη βιολογική τους μητέρα στις διακοπές των Χριστουγέννων και δεν ήταν εδώ όταν ο πατέρας τους πέθανε γι’ αυτό και είχαν πολλές ερωτήσεις σχετικά με τις τελευταίες ημέρες και ώρες του. Όλοι μας αναβιώσαμε τη σκηνή του θανάτου του και συζητήσαμε ό, τι ήθελαν να μάθουν για το μπαμπά τους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν πολύ.
Είμαι ευτυχισμένη γιατί μεγάλωσα τέσσερα παιδιά και τα καταφέραμε όλοι χωρίς προβλήματα. Ξέρω ότι ο θάνατος του μπαμπά τους, αλλά και η υιοθεσία τους που λίγο πολύ αφήνει κατάλοιπα στα παιδιά θα μπορούσαν να τις είχαν οδηγήσει σε περίεργα μονοπάτια αλλά απ’ ότι φαίνεται κάναμε καλύτερη δουλειά απ’ ότι περιμέναμε.
Κάποια από τα παιδιά μου χρειάστηκαν ψυχολογική υποστήριξη σε αντίθεση με εμένα που στράφηκα προς πιο αντισυμβατικές μορφές θεραπείας, όπως για παράδειγμα το μασάζ, ο βελονισμός, η αστρολογία, οι θεραπευτές ενέργειας, τα αιθέρια έλαια και πολλά άλλα. Με βοήθησαν πολύ φίλοι και φίλες που είχαν παιδιά και είχαν ζήσει κάτι παρόμοιο με μένα. Πολλοί από αυτούς μας κάλεσαν να περάσουμε μαζί τις διακοπές και να διασκεδάσουμε μαζί με τα παιδιά μας τη στιγμή που οι κόρες μου είχαν πια μεγαλώσει και είχαν τις δικές τους παρέες να ασχοληθούν. Όσον αφορά στους αρνητικούς ανθρώπους, αυτούς τους έδιωξα από κοντά μου ακόμα και αν ήταν μέλη της οικογένειάς μου.
Όταν έμεινα χήρα, απείχα ήδη από την εργασία αρκετά χρόνια: πρώτα η υιοθεσία των κοριτσιών, μετά η γέννηση του γιου μου και μετά η φροντίδα του άρρωστου συζύγου μου. Ήξερα ότι έπρεπε να βρω δουλειά και να πάρω σημαντικές αποφάσεις. Όλοι μου έλεγαν να μην πάρω καμία σημαντική οικονομική απόφαση μέσα στο πρώτο έτος μετά το θάνατο του άντρα μου αλλά δεν άκουσα τη συμβουλή αυτή. Από τους πρώτους μήνες συνεργάστηκα με μια γυναίκα που θεωρούσα φίλη μου και μαζί ανοίξαμε μια επιχείρηση που σύντομα όμως έκλεισε, αφού όπως αποδείχτηκε η γυναίκα αυτή μόνο συνεπής δεν ήταν και με εκμεταλλευόταν.
Για καλή μου τύχη βρήκα άλλη δουλειά όχι ότι ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν όμως κάτι. Χρειάστηκε να ικετεύσω για να πάρω τη θέση αυτή παραβλέποντας το γεγονός ότι ο μισθός μου θα ήταν μικρότερος ακόμα και από το μισό της προηγούμενης δουλειάς μου. Τους εξήγησα την κατάστασή μου και ότι ήθελα να έχω χρόνο να είμαι κοντά στα παιδιά μου και έδειξαν κατανόηση. Ήξερα ότι η δουλειά θα μπορούσε να με βοηθήσει και είχα δίκιο.
Όταν στάθηκα και πάλι στα πόδια μου, ασχολήθηκα με τον εθελοντισμό κάτι με το οποίο είχε ασχοληθεί πολύ και ο άντρας μου στο παρελθόν. Ήμουν ήδη έτοιμη να βιώσω την ελευθερία και την ανακάλυψη του νέου μου εαυτού, κάτι που οι περισσότερες γυναίκες κάνουν μετά την ηλικία των 70 ή των 80 ετών, μετά από 50 χρόνια γάμου δηλαδή και μεγάλα παιδιά και εγγόνια. Εγώ από την άλλη ήμουν παντρεμένη πολύ λιγότερα χρόνια και είχα και ένα μικρό παιδί.
Όταν ο γιος μου άρχισε το νηπιαγωγείο επέστρεψε μια μέρα σπίτι και μου είπε «όλα τα παιδιά στην τάξη έχουν μπαμπά. Αύριο που θα πας στη δουλειά γυρνώντας φέρε μου στο σπίτι ένα μπαμπά». Τί να πεις;
Τα επόμενα 3 χρόνια μετά το θάνατό του άντρα μου προσπάθησα να βρω στο γιο μου μπαμπά, αλλά δεν τα κατάφερα. Ίσως έπρεπε να περιμένω λίγο περισσότερο μέχρι να ξαναπαντρευτώ. Ίσως έπρεπε να είμαι πιο επιλεκτική. Ίσως το «ραντάρ» μου, που θα εντόπιζε έναν ικανό σύζυγο να μη δούλευε πια.
Παρά τις προσπάθειες μου πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αισθανθώ και πάλι χαρούμενη μετά το θάνατο του συζύγου μου. Στο τέλος ήταν τα παιδιά μου, ειδικά ο γιος μου, που με έσωσαν και με κράτησαν όρθια μια στιγμή πριν καταρρεύσω.
Με τέσσερα παιδιά δεν είχα άλλη επιλογή από το να παραμείνω ψύχραιμη και προσηλωμένη στο στόχο μου. Έπρεπε να κρατήσω ενωμένη την οικογένειά μου και όλοι μαζί να προχωρήσουμε. Είναι πολύ απλό. Κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω.