Από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας
Θα σου πω μία ιστορία, τη δική μου ιστορία. Μέχρι τα 33 μου ήμουν ένα πολύ οργανωτικό άτομο, που προγραμμάτιζε τα πάντα..
Έβγαζα πρόγραμμα μηνιαίο με το τί θα κάνω γενικότερα. Τότε έχασα τον πάτερα μου, που ήταν πολύ προστατευτικός απέναντι μου και μου είχε αδυναμία, με είχε πάντα σαν το μικρό του κοριτσάκι.
Εκείνο το διάστημα μου στάθηκε ο άντρας μου που ήταν εξίσου πολύ προστατευτικός απέναντί μου.. Όμως μέσα σε 24 μέρες σκοτώθηκε κ εκείνος ξαφνικά σε τροχαίο.
Έμεινα μόνη λοιπόν, χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά με ένα 2 χρόνο παιδί. Κάθισα 3 μέρες μόνη και μετά είπα, σήκω τώρα, τέλος το δράμα, έχεις ένα παιδί να ζήσεις. Πολλοί γνωστοί και φίλοι μάζεψαν λεφτά και με βοήθησαν, ακόμα κ ο παπάς της ενορίας μας με βοήθησε χρηματικά. Εγώ όμως ένιωθα ντροπή για όλο αυτό, δεν είχα συνηθίσει να με λυπούνται..
Πήγα από εδώ από εκεί, έψαχνα δουλειά αλλά ποιός να προσλάβει έναν μονογονέα; κανείς. Ώσπου ήρθε η αναπλήρωση, αναπληρώτρια εκπαιδευτικός και έτσι μπορούσαμε να ζήσουμε με το παιδί μου, κάθε χρόνο και αλλού φυσικά λόγω της δουλειάς.
Είχα δουλειά και έχω να ζήσω το παιδί μου και δουλειά που μου αρέσει. Ο ξαφνικός θάνατος μου δίδαξε ότι δεν πρέπει να κρατάμε κακία, δεν πρέπει να αφήνουμε πράγματα για μετά, ότι είναι άσκοπο να προγραμματίζουμε τα πάντα. Ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Ότι αυτό που πραγματικά θέλουμε, θα έρθει να μας βρει.
Να απολαμβάνουμε το ΤΩΡΑ.
Γι αυτό δεν θυμώνω, παρά μόνο στιγμιαία, δεν κρατάω μούτρα, στην μνήμη του άντρα μου που του κρατούσα μούτρα όταν θύμωνα, δεν προγραμματίζω πολλά πολλά και πάλι δεν σκάω αν δεν μου βγουν.
Βλέπεις οι έξυπνοι μαθαίνουν από το μάθημα και οι χαζοί από το πάθημα, και εγώ έπρεπε να πάθω για να μάθω!