Το σύνθημα «Λούλο, Λούλο» δονούσε για 13 χρόνια το μικρούλη «Κονκόρντια». Οσοι μαζεύονταν στο γηπεδάκι της Σεντράλ Λαρόκε, το καμάρι της μικρής πόλης των 7.000 κατοίκων με το ίδιο όνομα (Λαρόκε), είχαν για ίνδαλμα τον σέντερ φορ που πέρασε όλη την καριέρα του στην ομάδα της γενέτειράς του.
Εκεί στα βόρεια του Μπουένος Αϊρες και κοντά στα σύνορα με Παραγουάη και Ουρουγουάη ήξεραν όλοι ότι ήταν το βασίλειο των γκολ του Αλεχάντρο Μπενίτεθ, τον οποίο άπαντες είχαν μάθει να αποκαλούν σκέτο Λούλο.
Μόνο που πλέον δεν θα ξαναδούν ποτέ με το κοντό παντελονάκι τον αγαπημένο τους κανονιέρη να σκοράρει στην 5η κατηγορία της Αργεντινής. Στα 30 του ο Λούλο δεν θα μπορέσει να παίξει ξανά. «Ξεκίνησα καυτός. Στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές είχα βάλει πέντε γκολ. Είχα δουλέψει πολύ καλά. Εκεί όμως έπρεπε να σταματήσω.
Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς», εξηγεί ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε πριν λίγες μέρες στην «Ole». Τι έκανε όμως τη μεγάλη εφημερίδα της χώρας ν’ ασχοληθεί μαζί του και έφερε το όνομά του στα χείλη όλων των συμπατριωτών του που μιλούν με θαυμασμό για τη δύναμή του;
«Ηταν ένα λουλουδάκι που μαραινόταν και τώρα το βλέπω ν’ ανθίζει και βάζω κάθε μέρα τα κλάματα», λέει για τον μικρούλη Μίλο και δακρύζει ξανά στο τηλέφωνο, φέρνοντας σε γλυκιά αμηχανία τον δημοσιογράφο στην άλλη άκρη της γραμμής.
Η συνέντευξη δεν μπορούσε να γίνει από κοντά. Ο Λούλο αναρρώνει από το πιο σημαντικό, δύσκολο, αλλά και το πιο υπέροχο πράγμα που κλήθηκε ποτέ να κάνει στη μέχρι τώρα ζωή του.
Εννέα μήνες νωρίτερα η αδερφή του γέννησε ένα αγοράκι. Αμέσως αυτό διαγνώστηκε με μία πολύ σπάνια πάθηση στο συκώτι του και η μαμά του ήταν η πρώτη συμβατή δότρια.
Μόνο που η αδερφή του Λούλο δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει το χειρουργείο, έχοντας ήδη δύο επεμβάσεις στην αδύναμη καρδιά της. Ο αμέσως επόμενος πιο συμβατός ήταν ο σέντερ φορ της Σεντράλ, το καμάρι των γηπέδων του Λαρόκε.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Είπα το ναι και έφυγα τρέχοντας για να μείνω μόνος μου. Ημουν φοβισμένος τόσο για το ότι δεν θα έπαιζα ξανά μπάλα, όσο και για την επέμβαση. Ηξερα όμως ότι αυτό ήθελα να κάνω», εξηγεί από το κρεβάτι της ανάρρωσης. Ο Λούλο θ’ αργήσει να επιστρέψει ακόμα και στα βασικά. Για την ώρα δεν μπορεί καν να περπατήσει.
Η επέμβαση είχε διάρκεια 12 ώρες και του αφαιρέθηκε μέρος του συκωτιού, το οποίο όμως του εξήγησαν ότι δεν μπορέσει να αναπλαστεί πλήρως και γι’ αυτό δεν γίνεται να συνεχίσει να σκοράρει με τα εξάταπα.
«Μου λείπει ήδη η μυρωδιά του βρεγμένου χόρτου. Πριν από δύο μέρες παίζαμε εκτός και το άκουγα στο ράδιο. Νομίζω ότι έκλαιγα σε όλο τον αγώνα. Πιστεύω ότι ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί, αλλά δεν με νοιάζει.
Ξέρω ότι αυτό το γκολ που έβαλα για χάρη του Μίλο είναι το πιο σπουδαίο της ζωής μου. Και κάθε φορά που μου φέρνουν τον μπέμπη και με κοιτάζει και χαμογελάει, κάτι που δεν έκανε πριν, αισθάνομαι αυτό το δέσιμο που θα έχω για πάντα μαζί του και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου», λέει ο ήρωας της πόλης, για να ολοκληρώσει, εξηγώντας το όνειρο του: «Οταν μεγαλώσει ο Μίλο, θα έχει πάρει κάτι ποδοσφαιρικό από μένα και θα παίξει στην Εθνική».