Με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι 5 χρόνια. Είναι ναυτικός και 9 μήνες το χρόνο λείπει. Πριν κάνουμε παιδιά μ’ έπαιρνε κατά διαστήματα μαζί του στα ταξίδια του και έτσι γνώρισα τον κόσμο.
Μπόρεσα να αντέξω το επάγγελμά του γιατί όπως προείπα οι περίοδοι που ήμασταν σε απόσταση ήταν λιγοστές. Ωστόσο, τα δύο τελευταία χρόνια με τι που ήρθαν τα δίδυμα στη ζωή μας νιώθω μόνη στο περιθώριο της ζωής του άντρα μου…
Στην ουσία, τα μεγαλώνω μόνη μου και εγώ παίζω το ρόλο της μητέρας και του πατέρα. Είμαι κλεισμένη σε 4 τοίχους γιατί δεν μπορώ να εργαστώ αφού τα παιδιά με έχουν ανάγκη.
Το κρεβάτι μου είναι άδειο και η ερωτική μου ζωή ανύπαρκτη. Στερούμαι της αγκαλιάς, ενός γλυκού λόγου καθώς και της ανθρώπινης επαφής.
Με τον άντρα μου δεν έχουμε κοινές δραστηριότητες άρα και πράγματα να μοιραστούμε πέρα από τα σοβαρά που αφορούν στα παιδιά, το σπίτι και τα έξοδα.
Νιώθω πως απομακρυνόμαστε και φοβάμαι.
Βρίσκω παρηγοριά στις φίλες μου και στα ανούσια αλλά κολακευτικά, δεν το κρύβω, κομπλιμέντα που εισπράττω στη μοναδική μου διέξοδο που είναι το γυμναστήριο.
Αναγκάζομαι να υποχρεώνομαι σε άλλες μαμάδες προκειμένου να μένουν για 4 ώρες την εβδομάδα στο σπίτι και να κάνουν χρέη νταντάς.
Νιώθω να χάνομαι. Ναι μεν έχουμε οικονομική άνεση και δεν στερούμαστε στο σπίτι τίποτα αλλά η μοναξιά είναι δυσβάσταχτη.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω να με πνίγει η αγωνία και ο φόβος.
Δεν ξέρω αν ο άντρας μου στα λιμάνια μου είναι πιστός και δε ξέρω και εγώ πόσο θα αντέξω…