Κρατάει στα χέρια του το εισιτήριο της ζωής για τον ίδιο, αλλά και το εισιτήριο θανάτου, όπως λέει συγκινημένος, για 57 συνανθρώπους μας.
Ο Θεόδωρος Κατσιούλης καθόταν στη θέση 41 στο τρίτο βαγόνι, όταν σημειώθηκε η φοβερή σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, με τον ίδιο να χάνει προς στιγμήν τις αισθήσεις του.
Όταν άνοιξε τα μάτια του, ήταν σαν να είδε τον θάνατό του.
«Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον θάνατο μου.
»Ήμουν πεσμένος στο έδαφος, χτυπημένος, παντού είχε σκοτάδι. Έκανα την προσευχή μου», αφηγείται στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Θ. Κατσιούλης, συγκλονισμένος απ’ όσα βίωσε.
«Το βαγόνι», συνεχίζει, «τυλίχθηκε στις φλόγες. Είχε παντού καπνό, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ακόμα με δυσκολία αναπνέω…
»Ένας νεαρός προσπαθούσε να σπάσει το παράθυρο, όταν τα κατάφερε με ένα σίδερο, σηκώθηκα για να πηδήξω να βγω από εκεί.
»Όταν πλησίασα, είδα πως ήμασταν πολύ ψηλά νόμιζα πως ήμασταν σε γέφυρα».
Ο Θεόδωρος Κατσιούλης είναι πολυτραυματίας, νοσηλεύτηκε για τρεις ημέρες στο γενικό νοσοκομείο Λάρισας καθώς υπέστη μικροκατάγματα στο κεφάλι, έσπασε τη μύτη του, ενώ το σώμα του είναι γεμάτο μώλωπες και εκδορές από τα τζάμια που έσπασαν και τον τραυμάτισαν.
«Δεν το πίστευα πως δεν υπήρχαν, είχαν εξαϋλωθεί»
Από εκείνες τις τραγικές στιγμές θυμάται με συγκίνηση την αλληλεγγύη του κόσμου.
«Όλοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συνεχίζει την αφήγηση:
«Μέσα στο σκοτάδι άκουσα τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου, να μου ζητάει να βοηθήσω τα παιδιά της.
»Τους είχα δει που χαιρετούσαν τον πατέρα τους κατά την επιβίβαση.
»Πήρα το ένα παιδί στα χέρια, ήταν χλωμό, φοβισμένο και το κράτησα από τα χέρια.
»Του είπα να μην φοβάται και να πηδήξει από το παράθυρο.
»Το ίδιο έκανα και με το δεύτερο παιδί.
»Όλοι βοηθούσαμε, κανένας δεν σκέφτηκε μόνο τον εαυτό του».
Μόλις η συζήτηση έρχεται στους συνεπιβάτες του, που κάθονταν στις πρώτες θέσεις του βαγονιού, κατεβάζει το βλέμμα.
«Τους έβλεπα λίγα λεπτά πριν και μετά τη σύγκρουση. Όταν άνοιξα τα μάτια και αντίκρισα τη φωτιά, τρελάθηκα…
»Δεν το πίστευα πως δεν υπήρχαν, είχαν εξαϋλωθεί. Δεν υπάρχουν λόγια… τραγωδία», καταφέρνει να ψελλίσει.
«Δεν έχω κλείσει μάτι όλες αυτές τις ημέρες, δεν μπορώ να ηρεμήσω, δεν μπορώ να βγάλω τις εικόνες που αντίκρισα από το μυαλό μου.
»Άναψα μια λαμπάδα και προσεύχομαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα», καταλήγει ο κ. Κατσιούλης.