Πριν από λίγους μήνες ο άντρας μου, μου έστειλε λουλούδια στη δουλειά, κάτι που έχει να κάνει χρόνια. Ωραία η κίνηση του, δεν λέω, χαίρομαι πολύ που μετά από 15 χρόνια γάμου με σκέφτεται ακόμα και κάνει όμορφες χειρονομίες. Τον ευχαρίστησα, του έδειξα πόσο πολύ χάρηκα, αλλά του έδωσα με τρόπο να καταλάβει ότι δεν θέλω να μου παίρνει λουλούδια. Είναι πεταμένα λεφτά. Μετά από λίγο θα μαραθούν και θα αναγκαστώ να τα πετάξω.
Προχθές ήταν τα γενέθλιά μου και με ρώτησε τι δώρο να μου πάρει. Δεν μου ερχόταν κάτι στο μυαλό, γιατί δεν μου έλειπε και τίποτα. Έτσι μου έφερε και πάλι λουλούδια.
Τον ρώτησα αν θυμόταν τι του είχα πει. Δεν θέλω να πετάει τα λεφτά του σε κάτι που μετά από λίγες μέρες δεν θα υπάρχει. Μου είπε ότι το θυμόταν, αλλά ήθελε να μου δείξει ότι με σκέφτεται και δεν ήξερε τι να μου πάρει.
Τι δεν κατάλαβε από αυτά που του είπα; Νιώθω ότι δεν με ακούει και δεν με παίρνει στα σοβαρά. Φέρεται σαν ένα παιδάκι που άλλα του λέει η μαμά του και άλλα κάνει. Προσπάθησα να είμαι ευγενική μαζί του, αλλά δεν βλέπω να καταλαβαίνει. Τι πρέπει; Να βάλω τις φωνές για να με καταλάβει; Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη. Κάνει ακριβώς το ίδιο και σε πολλά άλλα πράγματα. Μην αφήνεις τα ρούχα σου κουβάρι, μην πετάς τις πετσέτες κάτω, μην πατάς με τα παπούτσια στα χαλιά, εκείνος το βιολί του. Πάνω που χαίρομαι ότι έφτιαξε ένα, χαλάνε αλλά 10. Ένα βήμα μπρος και τρία πίσω.
Πιστεύετε πως είμαι υπερβολική; Μήπως το κάνω παραπάνω θέμα απ’ ότι πρέπει; Θα μου πείτε λουλούδια είναι, την καλή του την πρόθεση και το ενδιαφέρον του θέλει να δείξει, να μην είμαι τόσο αυστηρή. Ούτε τσιγκούνα είμαι, ούτε τίποτα, αλλά δεν θέλω να ξοδεύει τα χρήματά του σε άχρηστα πράγματα. Στην τελική δεν είμαι Επιτάφιος να με ραίνει κάθε λίγο και λιγάκι με λουλούδια. Θέλω που και που να με ακούει σε αυτά που του λέω.
Ντόρα