Καλησπέρα σας.
Βρίσκομαι σε δίλλημα. Με τον άντρα μου ήμασταν συνάδελφοι τα τελευταία 6 χρόνια. Από την πρώτη κι όλας μέρα υπήρξε εξαιρετική χημεία μεταξύ μας παρόλο που ο καθένας μας βρισκόταν σε σχέση. Πότε βέβαια δεν αφήσαμε να φανεί οποιαδήποτε οικειότητα μεταξύ μας. Πάντα όμως φαινόταν στα βλέμματα μας ότι υπάρχει κάτι πιο δυνατό.
Πριν 3 χρόνια χώρισα και αμέσως όταν το έμαθε άρχισε να με διεκδικεί. Χώρισε και εκείνος και ήρθαμε πιο κοντά. Ο χωρισμός μου ήταν δύσκολος. Αγαπούσα τον πρώην μου και κατέρρευσα όταν μου ζήτησε να χωρίσουμε. Τον είδα λοιπόν σαν σωτηρία στην απελπισία μου. Στην εργασία μας απαγορευόντουσαν οι σχέσεις μεταξύ υπαλλήλων παρόλα αυτά εμείς δηλώσαμε εξαρχής τη σχέση μας με κάθε κόστος. Όταν ήρθαν οι πρώτες εντάσεις από τους προϊσταμένους μας εκείνος έκανε πίσω. Σκέφτηκε μήπως κάναμε λάθος. Εγώ όμως διεκδίκησα τη σχέση αυτή και πάτησα πόδι σε αυτούς που μας το απαγόρευαν. Έτσι ξεκινήσαμε και επίσημα τη σχέση μας.
Από την πρώτη κιόλας μέρα μετακόμισα σπίτι του. Ζούσαμε τον έρωτα ευτυχισμένοι. Μετά από 8 μήνες έμεινα έγκυος. Όχι τυχαία! Ξέραμε πολύ καλά τι κάναμε απλά ποτέ δεν είπαμε ότι θέλουμε παιδί! Όταν το έμαθε προβληματίστηκε. Άρχισε να λέει πως δεν είναι σίγουρος αν θα τα καταφέρουμε από οικονομικής άποψης. Εγώ του δήλωσα ανοιχτά ότι θα κρατήσω το παιδί ακόμα και μόνη μου. Απογοητεύτηκα γιατί θεωρούσα ότι ένας άντρας 30 ετών ξέρει πολύ καλά τι θα συμβεί όταν κάνεις ελεύθερο σεξ και ήταν έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες σε κάθε περίπτωση. Ήταν διστακτικός αλλά ποτέ δεν είπε ότι δεν θέλει το παιδί. Τελικά το κρατήσαμε!
Πρόταση γαμου δεν έκανε ποτέ. Φτάσαμε στον 8ο μήνα κύησης για να του αναφέρω εγώ πως αν δεν παντρευτούμε δεν θέλω το παιδί να πάρει το όνομα του. Κάναμε πολιτικό γάμο και όταν το παιδί έκλεισε τον 1ο χρόνο κάναμε και θρησκευτικό με βάφτιση μαζί. Σε όλο αυτό το διάστημα χάσαμε κάθε επικοινωνία. Γυρνάμε από τη δουλειά και δεν ανταλλάσουμε ούτε μια κουβέντα. Και όταν ανταλλάσουμε τσακωνόμαστε. Το παιδί έκλεισε 2 χρόνια. Και εμείς είμαστε ακόμα πιο απομακρυσμένοι. Εντάσεις, τσακωμοί και γκρίνιες υπάρχουν μόνο. Εγώ από τη πρώτη μέρα που μου είπε ότι δεν ήξερε αν θέλει το παιδί σκεφτόμουν να τον αφήσω και να μεγαλώσω μόνη μου το παιδάκι μου. Από την άλλη φοβόμουν. Έχω βοήθεια των γονιών μου αλλά δεν ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς πατέρα. Να τον ρωτάνε που είναι ο μπαμπάς σου… Και η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς του δεν είναι κακός άνθρωπος. Τον φροντίζει τέλεια και τον υπεραγαπά. Παίζουν μαζί ασταμάτητα. Ξέρω ότι χρειάζεται ο ένας τον άλλο.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι με αυτόν τον άνθρωπο μόνο εντάσεις έχω. Πόσο φυσιολογικό είναι να μεγαλώσει το παιδί σε καβγάδες. Από την άλλη φοβάμαι τις μέρες που θα μένει μαζί του. Δεν θέλω να μένει σε άλλο σπίτι εκτός από το δικό μου. Επίσης σκέφτομαι πως ποτέ πια δεν θα έχω σχέση με άλλον άντρα αφού όταν ακούνε χωρισμένη με παιδί απομακρύνονται. Είμαι σε δίλλημα.
Διαβαζω τα άρθρα σας και κλαίω. Δεν νιώθω τίποτα γι αυτόν τον άνθρωπο. Δεν τον αγαπώ. Δεν τον νοιάζομαι. Δεν με ελκύει. Με εκνευρίζει με την παραμικρή κίνηση μέσα στο σπίτι. Φαντάζομαι τη ζωή μου με έναν άντρα πιο σίγουρο και υπεύθυνο. Από την άλλη δεν θέλω να μεγαλώσει το παιδί μου με χωρισμένους γονείς. Βοηθήστε με. Να χωρίσω ή Απλά να χαραμίσω τη ζωή μου για να μεγαλώσει το παιδί μου ευτυχισμένο με τους δύο του γονείς?
Χρύσα
Πηγή: singleparent.gr