Με λένε Ζωή και ειμαι μητέρα τριών ανήλικων παιδιών.
Πριν 3 μήνες ο άντρας μου μόλις στα 45 του σκοτώθηκε σε τροχαίο με το φορτηγό, ήταν οδηγός.
Εκείνο το πρωί του έφτιαξα τον καφέ του, τα είπαμε λίγο, γελάσαμε και μου έκανε εντύπωση που πριν περάσει την πόρτα κοντοστάθηκε με κοίταξε και μου είπε “να προσέχεις ε!”.
Δεν το είχε κάνει ποτέ.
2 ώρες μετά με έπαιρναν να μου πουν πως δεν θα τον ξαναέβλεπα. Μου τον έφεραν σε ένα κουτί εκει που θάφτηκε ο ίδιος, τα όνειρά μας, η ευτυχία μας, το μέλλον των παιδιών μας.
Βρέθηκα χήρα στα 42 μου να μην μπορώ να κλάψω να πενθήσω και να στηρίξω τα παιδιά μου γιατί αντί να τους μιλάω για τον πατέρα τους, εγώ μιλάω κάθε μέρα με λογιστές και δικηγόρους.
Στη Δ.Ο.Υ. φαινόταν ζωντανός.
Φέρτε μας 150 χαρτιά να μας αποδείξετε ότι πέθανε, μου λένε.
Τα πάω.
ΑΑΑααα τα έφαγε ο σκώρος-η γάτα που περνούσε απ έξω και τα νόμιζε για κροκέτα-τα ποντίκια της γειτονιάς ξαναφέρτε τα.
Τα ξαναπάω.
ΑΑΑΑααα τώρα κλείνουμε.
Μα είναι 11
Έχουμε στάση εργασίας, διαμαρτυρόμαστε για το δικαίωμά μας να έχουμε πεινιρλί στην καντίνα του κτιρίου και όχι μόνο τυρόπιτες.
Ξανα την άλλη μέρα να χάνω μεροκάματα από τη δουλειά μου, οι εργοδότες όση υπομονή και να κάνουν κάπου τελειώνει και εγώ να μην ξέρω πού να αφήσω τα παιδια μου για να τρέχω απο εφορία σε ταμείο και απο ταμείο σε λογιστές.
ΕΦΚΑ. Άλλη παράνοια απο εκεί.
-Δεν βρίσκουμε τα ένσημα του συζύγου σας, μου λένε.
-Μήπως έχουν πέσει κάτω απ το κρεβάτι;
-Μας κοροιδεύετε κυρία μου;
-Γιατί εσείς τί με κάνετε;
Θέλω δύο ηρεμιστικά τη μέρα, ένα για τον θάνατο του άντρα μου και ένα για τον θάνατο του κράτους που έχει πάθει κολπική μαρμαρυγή χρόνια τώρα.
Δεν υπάρχει σύστημα, δεν υπάρχει σεβασμός στον πόνο δεν υπάρχει απολύτως καμία διάθεση ούτε για την πιο απλή δουλειά και δεν είναι μόνο το δημόσιο και ο ιδιωτικός τομέας πάσχει.
Τον ΑΦΜ του άντρα σας θέλουμε, μου λένε από το γραφείο τελετών.
Τους τον δίνω.
Μετά από μια βδομάδα “Ο ΑΦΜ του συζύγου;”.
Μα σας τον έδωσα.
Ναι η γυναίκα μου τον έχασε, μπορείτε να μου τον ξαναδώσετε;
Μια βδομάδα μετά τον έχασε πάλι και επειδή ντράπηκε, πήρε τη μάνα μου, να τους τον πει γιατί εγώ θα τους έβριζα.
Θα πάω και θα σκαλίσω τον ΑΦΜ του σε όλα του τα φέρετρα, να δει μετά τον ξεχνάει;
Αι σιχτίρ βλήματα όλα!
Αντί να παρηγορω τα παιδιά μου, να τα στηρίζω, να δούμε τί θα κάνουμε με τη ζωή μας, εγώ ασχολούμαι με πράγματα που με ένα ρημάδι σύστημα όπου θα συνδέονταν όλες οι υπηρεσίες, θα ηταν όλα πιο απλά.
Σας αφήνω.
Πάω στον τάφο του αντρα μου, να τον ρωτήσω αν θυμάται ποιά χρονιά ακύρωσε την παλιά του ταυτότητα γιατί στον ΕΦΚΑ τον έχουν δηλωμένο με την παλιά.
Πιο πιθανό είναι να σηκωθεί εκείνος απ’ τα χώματα να μας πει παρά να το βρούν οι υπάλληλοι.
Ζωή