Μεγάλωσαν γενιές γυναικών ως «χοντρούλες», «στρουμπουλές», «κοκαλιάρες», «άβυζες», «με πολλές τρίχες», με «κυτταρίτιδα», «σιτεμένες», «καημένες», «άσχημες», «που έχουν χαλάσει», «που είναι αντιαισθητικό αυτό το πράγμα», «που πως έχουν γίνει έτσι». (Προσωπικά μεγάλωσα ως κορίτσι με μικρό στήθος που «δεν κάνει αυτό για σένα, θέλει κανονικό ντεκολτέ»).
Γενιές γυναικών που κρύφτηκαν σε ρούχα που δεν τους άρεσαν, που κρύφτηκαν στο σπίτι, που απέφευγαν μέρη που λαχταρούσαν, που δοκίμασαν δίαιτες/ διατροφές/ γυμναστικές/ επεμβάσεις/ χάπια/ κρέμες ενώ τις σιχαίνονταν, που έσφιξαν τα δόντια ή έσκυψαν το κεφάλι κι επιτάχυναν το βήμα καθώς περνούσαν από παρέες κάφρων, που στερήθηκαν απολαύσεις και διαδικασίες που λάτρευαν, που κλονίζονταν η αυτοεκτίμηση τους, που μισούσαν το σώμα τους και την εικόνα τους, που έφαγαν με το τσουβάλι προσβολές αλλά πίστευαν ότι τους άξιζαν, που έγκωσαν από νουθεσίες/ σχόλια/ γελάκια/ γκριμάτσες περιφρόνησης, που υπέφεραν από διαταραχές και ψυχοσωματικά, που κυνηγούσαν χρόνια ολόκληρα μια φαντασιακή και υπαγορευμένη από άλλους εικόνα, η οποία ξεγλιστρούσε από τα χέρια τους και ένιωθαν ματαιωμένες.
Είναι κρίμα που μεγάλωσαν γενιές γυναικών έτσι. Είναι κρίμα να μεγαλώσουν κι άλλες έτσι.
Δεν είναι δικό μας αυτό το μικροσκόπιο που εξετάζει το δέρμα μας και το σώμα μας, που μετράει κιλά, ρυτίδες, στίγματα, που μας τιμωρεί γιατί ποτέ δεν πιάνουμε τα standards του. Πάντα κάτι λείπει ή κάτι περισσεύει. Είναι ένα πατριαρχικό, μισογυνικό, εξουσιαστικό μικροσκόπιο.
Δεν είναι δική μας η ντροπή. Είναι αυτών που το κατασκεύασαν και επιμένουν να το χρησιμοποιούν.
Και περισσότερο από το να πείσουμε τον κάθε ανόητο ότι η Παπαρίζου είναι κούκλα – που είναι – έχει νόημα να αποκαθηλώσουμε τα ίδια τα κυρίαρχα κριτήρια της «ομορφιάς» και της «αισθητικής» που λειτουργούν ως μηχανές καταπίεσης. Δεν οφείλουμε καμία απολογία. Μας οφείλουν τις κλεμμένες μας επιθυμίες, τον κλεμμένο μας χρόνο και χώρο.
κείμενο από @Maria Louka