Της αναγνώστριας Ειρήνης Χ. για το Singleparent.gr
Η κεντρική φωτό του άρθρου είναι ΤΥΧΑΙΑ και ΔΕΝ απεικονίζει το σχολείο ή τα πρόσωπα της ακόλουθης ιστορίας
Σας προσκαλεί λέει ο Σύλλογος Γονέων στη συνέλευση να συζητήσουμε για τη νέα σχολική χρονιά, ε να δώσετε και τη συνδρομή!
Πείτε το ντε πως το πανηγύρι γίνεται για τη συνδρομή και στα παπάκια σας για τα υπόλοιπα να ξέρουμε και εμείς, γιατί μας καλείτε.
Γιατί κάθε φορά που μας καλείτε, κάθε φορά που κάνετε κάποια δράση (χαχα εδώ γελάμε) είναι μόνο για να πάρετε λεφτά που και αυτά δεν ξέρουμε πού πάνε ούτε δικαιολογούνται σε όσα δεν κάνετε ούτε καν στέλνετε εμαιλ να μας πείτε που πάνε οι συνδρομές.
Στέλνετε μόνο για να ζητάτε. Γι’ αυτό και κανείς δεν δίνει συνδρομή ούτε σας παίρνει σοβαρά και εξηγούμαι.
Πρόπερσι έβαλα υποψηφιότητα στις εκλογές για τον Σύλλογο Γονέων του σχολείου που πηγαίνει το παιδί μου, για να γίνουν κάποια σοβαρά πράγματα.
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι με ψήφισαν ελάχιστοι (τουλάχιστον έτσι μου είπαν) εννοειται ότι η κάλπη των εκλογών ήταν μόνο το πρωί στο σχολείο και εννοείται οτι τα αποτελέσματα δεν βγήκαν παρουσία των υποψηφίων αλλά παρουσία των…εκλεγμένων. Που θα πει πως δεν μας είπαν πότε θα βγουν τα αποτελέσματα ούτε μας κάλεσαν να είμαστε μπροστά για τη διαφάνεια της διαδικασίας, παρά πήγα την επομένη των εκλογών στο σχολείο και είδα τα αποτελέσματα αναρτημένα. Μας έγραψαν δηλαδή κανονικά και έβγαλαν αποτελέσματα μόνοι τους.
Γιατί αυτό;
Γιατί εγώ δεν είμαι στο παρεάκι κουτσομπολιού, τσιγάρου και καφέ.
Δεν στέκομαι έξω απ’ το σχολείο να κάνω δημόσιες σχέσεις κουτσομπολεύοντας τι κανει η μια και τί φοράει η άλλη.
Δεν παίρνω με το μέρος μου τις μισές θάβοντας τις άλλες μισές.
Δεν έχω τόσο χρόνο για χάσιμο.
Εγώ πάω το παιδί μου σχολείο και επιστρέφω στη δουλειά μου μες από την οποία μπορούσα να βοηθήσω το σχολείο.
Μπορούσα να πάω στο φαρμακείο της γειτονιάς που πήγαιναν όλοι οι γονείς και να εξασφαλίσω καλύτερες τιμές στα ράπιντ για τους μαθητές.
Κάτι που ο Σύλλογος δεν έκανε.
Μπορούσα να φέρω θίασο να διοργανώσουμε παιδική παράσταση.
Κάτι που ο Σύλλογος δεν έκανε.
Μπορούσα να φέρω μουσικούς να κάνουμε φιλανθρωπική συναυλία.
Κάτι που ο Σύλλογος δεν έκανε.
Μπροούσα να φέρω δικηγόρους για να μας ενημερώσουν για το νομικό πλαίσιο της μαθητικής κοινότητας, τί ισχύει για τις καταλήψεις, το bullying κλπ.
Ο Σύλλογος πέρα βρέχει φυσικά.
Ο δικός μας Σύλλογος το μόνο που κάνει είναι να ζητάει πεντάευρα πότε για να συζητήσουμε για τα παιδιά μας (τους πήρε ο πόνος γι’ αυτό δεν έχουν κάνει τίποτα 2 χρόνια) και πότε για να πάμε περίπατο στην πλατεία της γειτονιάς να ζωγραφίσουμε μπλούζες “ε να μας δώσετε και τα 5 ευρώ όσοι δεν δώσατε”.
Σύλλογος Γυφταρέων έπρεπε να λέγεται όχι γονέων αλλά τί να κάνουμε, δεν μπορεί να μπει στην κλίκ…συγγνώμη στον Σύλλογο κάποιος που να νοιάζεται και να θέλει να προσφέρει πραγματικά.
Γιατί αν μπει ένας τέτοιος άνθρωπος, θα φανεί αμέσως η δική τους ανεπάρκεια.
Για την ιστορία, για να μη λέτε δηλαδή ότι δεν μίλησα, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ερήμην μου και διαμαρτυρήθηκα, η Πρόεδρος μου είπε πως αν θέλω μπορώ να τους βοηθήσω και χωρίς να είμαι στον Σύλλογο.
Της λέω, δηλαδή θα κάνω εγώ έργο για να φαίνεστε εσείς;
Ε τί μου λέει, πρέπει να γίνετε Πρόεδρος για να βοηθήσετε;
Αφού ειστε τόσο ανιδιοτελής, βγείτε εσείς από το Προεδρείο να μπω εγώ και εσείς δεν πειράζει, βοηθάτε και εκτός Συλλόγου. Πάει; της είπα.
Δεν απάντησε.
Όπως και εγώ δεν απάντησα ποτέ σε κανένα εμαιλ ούτε ανταποκρίθηκα ποτέ σε κάνενα κάλεσμα του κ#λου για τα 5 ευρώ.
Προτιμώ να τα πετάξω απ’ το παράθυρο παρά να τα δώσω σε άτομα που όχι μόνο δεν θα κάνουν τίποτα για τα παιδιά αλλά θα περάσω το πρωί από μπροστά τους και θα σχολιάζουν το μπουστάκι που φοράω.
Γιατί ως εκεί φτάνει το πραγματικό ενδιαφέρον τους για το σχολείο.
Στο ντύσιμο της κάθε μάνας και στο ποιον βάζει στο κρεβάτι της.
Υγ. Ευτυχώς δεν είναι όλοι οι Σύλλογοι έτσι. Δυστυχώς αρκετοί όμως είναι.