Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου πρέπει να βάλουν σιδεράκια. Σε πρόσφατη επίσκεψή μας στον ορθοδοντικό μάθαμε και τη «λυπητερή». Το ποσό για κάθε παιδί έκανε τα γόνατά μου να μη μπορούν να με κρατήσουν. Όση έκπτωση κι αν μου έκανε για το δεύτερο παιδί ομολογώ ότι το κόστος είναι τεράστιο. Το ένα μου παιδί είναι 9 ετών και το άλλο 12 και παρόλο που ήξερα ότι θα χρειαστούν και τα δύο σιδεράκια είχα μια ελπίδα ότι δεν θα είναι τόσο ακριβά. Θα μου πείτε τα παιδιά φταίνε που θέλουν σιδεράκια; Οι γονείς φταίμε που τους κληροδοτήσαμε τα στραβά μας δόντια. Ήθελα να πιστεύω ότι η ασφάλεια θα καλύψει ένα μέρος του κόστους αλλά τελικά όχι. Η οδοντιατρική κάλυψη δεν περιλαμβάνεται κι ας είμαστε πενταμελής οικογένεια.
Έν πάση περιπτώσει τα συζητήσαμε με τη γυναίκα μου για να δούμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η μητέρα μου. Ήμουν 12 χρονών όταν χρειάστηκε να βάλω σιδεράκια, όσο είναι ο γιος μου τώρα. Ο πατέρας μου δεν πλήρωσε ποτέ διατροφή άρα δεν βοήθησε τη μητέρα μου με τα έξοδα των παιδιών, ούτε καν με τα σιδεράκια που το ποσό ήταν δυσβάσταχτο. Η μαμά μου εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο και τα βράδια καθάριζε σπίτια. Τον Δεκέμβριο, την εποχή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς εργαζόταν σε ένα κατάστημα εποχιακών ειδών.
Επέστρεφε σπίτι φορώντας τη στολή εργασίας και έπαιρνε τα κίτρινα γάντια του καθαρισμού, τις σφουγγαρίστρες, τις σκούπες, τα καθαριστικά και τους κουβάδες και έφευγε για την επόμενη δουλειά της. Δεν είχε περιθώριο. Έπρεπε να τρέξει για να τα προλάβει όλα. Κάθε πρωί με ξύπναγε πριν φύγει για την πρώτη της δουλειά για να πάω σχολείο και γύρναγε βράδυ αργά. Ίσα που προλάβαινε να ελέγξει αν είχαμε κάνει με την αδερφή μου τα μαθήματά μας και να μας ετοιμάσει φαγητό.
Δεν ξέρω πόσο κόστισαν τα σιδεράκια τότε, υπολογίζω όμως ότι το κόστος ήταν μεγαλύτερο απ’ ό,τι τώρα. Ακόμα έχω την εικόνα της στο μυαλό μου να κάθεται αργά το βράδυ στην κουζίνα, να ανοίγει τους λογαριασμούς που είχαν έρθει και να υπολογίζει με ένα κομπιουτεράκι τι παίρνει και τι πρέπει να δώσει. Τις περισσότερες φορές με το δεξί της χέρι έπιανε το μέτωπο της σαν να το κρατούσε για να μην πέσει. Ήταν πάντα εξαντλημένη και πολύ αγχωμένη.
Ένα 12χρονο παιδί είναι αρκετά μικρό για να εκτιμήσει τις θυσίες των γονιών του. Ο ορθοδοντικός μου, μου είχε ζητήσει να βάζω ειδικά μασελάκια αφού έβγαλα τα σιδεράκια για να μη χαλάσουν τα δόντια μου αλλά δεν τον άκουγα. Θυμάμαι τη μητέρα μου να με ξυπνάει αργά τη νύχτα μετά από ατελείωτες ώρες δουλειάς και με μάτια θυμωμένα να μου λέει «Φόρεσέ τα τώρα». Ήθελα, δεν ήθελα σηκωνόμουν από το κρεβάτι και τα φορούσα και ας έμενα αρκετές ώρες ξάγρυπνος από τον πόνο επειδή τα μασελάκια πίεζαν αρκετά τα δόντια μου για να τα κρατήσουν ίσια. Σε κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμώ την επιμονή της μητέρας μου να φοράω τα μασελάκια γιατί χωρίς αυτά δεν θα είχα τα ίσια δόντια που έχω αλλά τις περισσότερες φορές δεν την άκουγα. Μισούσα τα μασελάκια, τα σιδεράκια, τον ορθοδοντικό μου και πολλές φορές την ίδια μου τη μητέρα.
ADVERTISEMENT
Τότε δεν είχα ιδέα πόσα θυσίασε η μητέρα μου για να μου προσφέρει αυτή την «πολυτέλεια».
Τώρα στα 36 μου έχω ολόισια δόντια και ένα υπέροχο χαμόγελο και ευχαριστώ τη μητέρα μου γι’ αυτό. Όταν επιστρέψαμε με τα παιδιά από τον ορθοδοντικό, την πήρα αμέσως τηλέφωνο.
Μιλήσαμε λίγο για τα παιδιά, την υγεία της, πώς περνάει, τι κάνει ο πατριός μου και μόλις της είπα πόσα χρήματα ζητάει ο ορθοδοντικός για να βάλει σιδεράκια στα παιδιά έβαλε τα γέλια. Δεν γέλασε για να μου πει «Πω πω κακό που σε βρήκε» ή επειδή έμεινε έκπληκτη. Ήταν γέλιο του στυλ «Τα έχω ζήσει και ξέρω πως είναι».
«Πώς τα έβγαλες οικονομικά πέρα με μένα τότε;», τη ρώτησα.
Πήρε μία βαθιά ανάσα και είπε «Δεν ήταν καθόλου εύκολο». Μου εξήγησε το γεγονός ότι ο πατέρας μου αρνήθηκε να τη βοηθήσει. «Δεν εξεπλάγην. Το περίμενα. Με κάποιο τρόπο όμως έπρεπε να τα καταφέρω γιατί ήταν κάτι σημαντικό». Όταν είπε «κάτι σημαντικό», κατάλαβα ότι εννοούσε ότι εγώ ήμουν σημαντικός.
Υπήρξε μία παύση και στη συνέχεια είπα «ξέρω ότι άργησα αλλά σε ευχαριστώ πολύ και λυπάμαι που σε ταλαιπώρησα τόσο».
Γέλασε και είπε ότι αν δεν είχα βάλει σιδεράκια τότε θα είχα πολύ στραβά δόντια τώρα. «Ήξερα ότι θα το εκτιμούσες κάποτε». Στη συνέχεια γέλασε ξανά και είπε «Πίστευα ότι θα το εκτιμούσες νωρίτερα, αλλά δεν πειράζει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Της ζήτησα ξανά συγγνώμη και έπειτα μου είπε κάτι που με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα: «Να μην ανησυχείς. Αφού κατάφερα εγώ να βρω λεφτά και να πληρώσω τον ορθοδοντικό θα τα καταφέρεις και εσύ».
Είναι αστείο το πώς μερικές φορές τα παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν για να συνειδητοποιήσουν πόση μεγάλη ευγνωμοσύνη οφείλουν στους γονείς τους. Πρέπει να βρεθούν στην ίδια κατάσταση για να καταλάβουν. Η μαμά μου και εγώ είχαμε τις διαφορές μας στην εφηβεία αλλά όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις θυσίες που έκανε και πόσο πολύ επένδυσε σε μένα δεν μπορώ παρά να νιώθω απεριόριστη αγάπη για εκείνη.
Σε ευχαριστώ μαμά.
Πηγή: scarymommy.com