Την τελευταία του πνοή άφησε τα ξημερώματα ο τραγουδιστής Χρήστος Κυριαζής. Σύμφωνα με τις πληροφορίες έδινε μάχη με τον καρκίνο.
Ο Χρήστος Κυριαζής πέρα από την εμπλοκή του με τη μουσική είναι σχεδιαστής επίπλου, με σπουδές στο Μιλάνο, και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Ο ίδιος έχει πει σχετικά: “Πάντα δίπλα μου ήταν η κιθάρα. Και έγραφα. Και από τότε πάντα λέω μόνο τα δικά μου. Είχα δώσει και στη Minos πολλά τραγούδια μου.
Στους Χαράλαμπο Γαργανουράκη, Κούτρα, Θέμη Ανδρεάδη, σε πολλούς. Λίγο μετά στον Μαργαρίτη. Να σου πω για τον Βλάση Μπονάτσο πως μας ανακάλυψε πολύ νωρίτερα: στο κλαμπ Hobby, Πλατεία Αμερικής, υπόγειο, βαράγαμε σαν τρελοί, είχε έρθει και με παρατηρούσε πώς έλεγα τους στίχους. Μου λέει μετά: Έρχεσαι μαζί μου; Έχω ένα συγκρότημα, τους Πελόμα Μποκιού.
Έπαιζα μόνο δικά μου. Μας παίρνουν support οι Πελόμα στο Τσιν Τσιν, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής. Το είχε ένας εφοπλιστής, ο Αθανασίου, τρομερός. Γίνεται χαμός. Έρχονται συγκροτήματα, τους έκανε εντύπωση ο στίχος.
Ένα πρωί, είδα τα τανκς. Στο Τσιν Τσιν ήμαστε κατά το ήμισυ Πρόκες, λεγόμασταν Mirabilis Jalapa, ένα φυτό λατινικό. Γίνεται το πραξικόπημα. Καίγονται όλα. Ξεκινώ την ιστορία με τα έπιπλα και πάει καλά. Από τον πρώτο δίσκο που έκανα στη Λύρα ακούει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το Βράδυ Σαββάτου και μου λέει το θέλω.
Με πήρε πρώτα ο Αχιλλέας Θεοφίλου και μετά ο Βασίλης. Άρχισε να ακούγεται το όνομά μου. Μου λέει ο Αντώνης ο Τουρκογιώργης να κάνουμε και άλλο δίσκο. Κάναμε ενορχήστρωση από τηλεφώνου, άκου τα μπετά (μπάσο ντραμς), του έλεγα εγώ πιο αργά ή πιο γρήγορα και τα έφτιαχνε.
Ύστερα από κάποιους δίσκους, λοιπόν, του στέλνω τα κομμάτια από το Μου θυμίζεις τη μάνα μου. Μου λέει, ρε συ, εδώ κάτι γίνεται. Λες άλλα πράγματα, Χρήστο. Έλα να τα πεις. Τα λέω, αρχίζει ο Αντώνης να τα πηγαίνει σε εταιρείες.
Αλλά απαντούν όλοι όχι. Δεν καταλαβαίνουν, μου λέει. Μήπως με αγαπάς απλά πολύ; τον ρωτάω. Έρχεται μια μέρα να πάρει έπιπλα ο Γιώργος Πολυχρονίου με τη Μάγκυ. Μου λέει: Έχεις τίποτε, δώσε.
Τους αρέσουν και τα πηγαίνουν στη Sony, στη μόνη όπου δεν είχε πάει ο Αντώνης. Δεν ενδιαφέρθηκαν. Περνάνε δύο μέρες, χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν ο παραγωγός Γιαρμενίτης: Δεν μου αρέσει, αλλά το άκουσε η γυναίκα μου και την ακούω σε πολλά. Θα τυπώσουμε 2.000. Και 500, του λέω. Αρχίσανε από την εταιρεία να μου κάνουνε δώρα. Δεν είχα πάρει χαμπάρι, με τα μαγαζιά και το τρέξιμο, ήμουν σε ξύλα μέσα, πέρασε κάνα πεντάμηνο να γίνει επιτυχία”.
Έχω κλάψει
Η μυθολογία γύρω από αυτό το τραγούδι είναι αντάξια της επιτυχίας του. Λέγεται ότι έχει γραφτεί για χάρη της Βάνας Μπάρμπα. Όλο το κομμάτι είναι ένας καθημερινός γλυκόπικρος ύμνος στην ερωτική απογοήτευση, μια ντόμπρα κι αντρίκεια αυτοκριτική της πορείας μιας ερωτικής σχέσης που έδυσε άδοξα.
Πόσο πιο στακάτος να γίνει ο στίχος; Και μπορεί τώρα η ηθοποιός και ο τραγουδιστής να είναι καλοί φίλοι, αλλά πριν πολλά χρόνια έζησαν ένα μεγάλο έρωτα κάτι που ακόμη το θυμόμαστε. “Ήμασταν μαζί δύο χρόνια περίπου.
Έχω να θυμάμαι υπέροχα πράγματα και χαθήκαμε, όταν μου έφερε το καροτσάκι για την κόρη μου. Πέρασα υπέροχα. Για μένα ήταν από τις πιο ωραίες μου σχέσεις. Τον αγαπάω βαθιά και οι άνθρωποι που αγαπιούνται, στην ουσία δεν χωρίζουν ποτέ. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να έχουμε ποιοτικές σχέσεις και όχι ποσοτικές” έχει δηλώσει η Βάνα για τον Χρήστο Κυριαζή σε παλαιότερη συνέντευξή της.
“Ήταν επιλογή μου να αποσυρθώ και να συνεχίζω να γράφω στο στούντιο παρ’ όλες τις προτάσεις που είχα για εμφανίσεις, γιατί δεν το ένιωθα! Όσο αφορά τα τραγούδια χαίρομαι ιδιαίτερα που ακούγονται ακόμα και σήμερα. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με κανέναν. Αντιθέτως, θέλω να ευχαριστήσω τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν τα τραγούδια μου!”, έχει πει ο Χρήστος Κυριαζής.
Πηγή: enimerotiko.gr