Ο ίδιος µιλώντας στο «Secret» αναφέρθηκε στις στιγµές που ακολούθησαν τον χαµό της κόρης του και στο πώς ο ίδιος µαζί µε την οικογένειά του προσπαθούν πλέον να ζήσουν
Δυόµισι εβδοµάδες έχουν περάσει από το χειρότερο σιδηροδροµικό δυστύχηµα που έχει γνωρίσει η χώρα µας στην ιστορία της και οι συγγενείς των θυµάτων ακόµη προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τον χαµό των αγαπηµένων τους προσώπων. Οι περισσότεροι από αυτούς επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις στα αµέτρητα ερωτήµατα που όλο αυτό το διάστηµα τους βασανίζουν και συνάµα να κοιτάξουν µπροστά.
Ενας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο τραγικός πατέρας Χρήστος Χούπας, που κατά τη σύγκρουση των µοιραίων τρένων έχασε την 28χρονη κόρη του, Ελπίδα. Ο ίδιος µιλώντας στο «S» αναφέρθηκε στις στιγµές που ακολούθησαν τον χαµό της κόρης του και στο πώς ο ίδιος µαζί µε την οικογένειά του προσπαθούν πλέον να ζήσουν. Ο κ. Χούπας, ο οποίος είναι ένας πραγµατικός βιοπαλαιστής της ζωής, το πρώτο πράγµα που ανέφερε ήταν: «∆εν εύχοµαι σε κανέναν άνθρωπο να βρεθεί στη θέση µου και να περάσει αυτό που περνάω εγώ. Μετά τον χαµό της Ελπίδας, η οικογένειά µας δεν είναι σε καλή κατάσταση. Η σύζυγός µου κλαίει και οδύρεται, µαζί και τα παιδιά µου. ∆εν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς κάτι τέτοιο. Προσπαθούµε να παλέψουµε και να χειριστούµε την απώλεια του παιδιού µας. ∆εν υπάρχει όµως άλλη επιλογή πέρα από αυτήν». Ακόµα, για τον ίδιο η κόρη του δεν έχει «φύγει» και αισθάνεται ότι θα είναι εκεί µαζί του.
«Ήμασταν ήσυχοι»
Αµέσως µετά ο χαροκαµένος πατέρας αναφέρθηκε στη στιγµή του τραγικού δυστυχήµατος στην κοιλάδα των Τεµπών και στον τρόπο που οι 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Τους παροµοίασε µε Ιφιγένειες, οι οποίες θυσιάστηκαν χωρίς κανέναν λόγο, πιστεύοντας ότι ταξίδευαν µε το πιο ασφαλές µέσο µεταφοράς. «Το κορίτσι µου, όπως και άλλοι 56 άνθρωποι που πέθαναν µέσα στο τρένο, θυσιάστηκαν σαν σύγχρονες Ιφιγένειες στον βωµό του κρατικού φορέα. Το παιδάκι µου δεν πέθανε γιατί πήρε το αυτοκίνητό του για να πάει στο µπαρ, να µεθύσει και να πέσει πάνω σε κολώνα, καθώς τότε θα ήταν προσωπικό του φταίξιµο. Αποφάσισε να µετακινηθεί µε το τρένο, το οποίο υποτίθεται ότι είναι το πιο ασφαλές µέσο µεταφοράς. Ολοι οι γονείς ήµασταν ήσυχοι ότι τα παιδιά µας ταξιδεύουν µε ασφάλεια προς τους προορισµούς τους», είπε ο πατέρας της 28χρονης.
Και συνέχισε: «Ενας πατέρας που είχε κι αυτός µέσα στο τρένο τα παιδιά του το είχε πει και εκείνος σε δηλώσεις του. Το κορίτσι του ήταν νέα οδηγός και ήθελε να πάρει το αµάξι για να κάνει το ταξίδι, αλλά εκείνος της συνέστησε να πάρει το τρένο, γιατί ήταν πιο ασφαλές».
Μην ξαναγίνει
Ο κ. Χούπας αναζητά µέχρι και αυτή τη στιγµή απαντήσεις στα «γιατί» για τον χαµό της κόρης του. Προσπαθεί να δει τι πήγε λάθος και πώς µπορεί να δώσει κουράγιο στα υπόλοιπα µέλη της οικογένειάς του. Επίσης εύχεται το παιδί του να είναι το τελευταίο που «έφυγε» µε αυτόν τον τρόπο και να γίνουν όλα αυτά που πρέπει, προκειµένου να µη σηµειωθεί ποτέ ξανά κάτι παρόµοιο.
>Μετά τον χαμό της Ελπίδας, η οικογένειά μας δεν είναι σε καλή κατάσταση. Η σύζυγός μου κλαίει και οδύρεται, μαζί και τα παιδιά μου. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς κάτι τέτοιο
Η άτυχη Ελπίδα Χούπα, η οποία ήταν µόλις 28 χρόνων, ταξίδευε από τον τόπο καταγωγής της, την Αταλάντη, όπου είχε πάει για το τριήµερο της Αποκριάς, στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε. Είχε τελειώσει πολιτικός µηχανικός στην Πάτρα, είχε δώσει εξετάσεις και είχε περάσει στην Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης, προκειµένου να κάνει αυτό που ονειρευόταν. Η Ελπίδα ήταν ένα φιλόδοξο άτοµο, έβαζε ψηλά τον πήχη στη ζωή της και πετύχαινε πάντα τους στόχους της.