Είναι η ελληνική κρίση λόγος για να αποχωρήσει η Μ. Βρετανία από την ΕΕ;
Με αφορμή αυτό το επαγωγικό επιχείρημα που χρησιμοποιούν αρκετοί θιασώτες του Brexit, ο γνωστός δημοσιογράφος Χούγκο Ντίξον γράφει στον Guardian για τα λάθη του Αλέξη Τσίπρα τους τελευταίους έξι μήνες.
Κατ’ αρχάς, σημειώνει πως το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν μπορεί να χρησιμοποιείται από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν επιθυμεί να φύγει από την Ευρωζώνη, άρα ποιος ο λόγος να το κάνει η Βρετανία; Μάλιστα, κάνει λόγο για κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν οι ευρωσκεπτικιστές της δεξιάς στη Γηραιά Αλβιόνα για τα προβλήματα της Ελλάδας, καθώς τους ενδιαφέρει μόνο να… αρμέξουν κομματικά οφέλη από την κρίση.
Ο Ντίξον αναφέρει πως το τελευταίο διάστημα αναπτύσσεται μια αντίστοιχη ρητορική και από την Αριστερά. Αυτή βασίζεται στην αντίληψη ότι η Ελλάδα έπεσε θύμα εκβιασμών με στόχο να αποδεχθεί τη λιτότητα που της επέβαλε η Γερμανία. «Αυτοί οι προοδευτικοί έχουν καταπιεί την προπαγάνδα που προωθείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και η οποία λέει ότι η ΕΕ είναι ένας οργανισμός που καταπατά τις δημοκρατικές επιθυμίες του λαού και ότι επιβάλλει την πτώχευση των χωρών μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών», αναφέρει.
Κατά τον Ντίξον, αν αυτή η εντύπωση εδραιωθεί, θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες. Πάντως, παραδέχεται πως ένα μέρος της αριστερής αφήγησης κουβαλάει μια δόση αλήθειας, καθώς το ευρώ σχεδιάστηκε άσχημα, έχει μια κατεύθυνση προς τον αποπληθωρισμό. Επιπλέον, δέχθηκε την Ελλάδα αν και η οικονομία της δεν μπορούσε να αντέξει τον «ζουρλομανδύα» της ενιαίας νομισματικής πολιτικής.
“Μόλις ξέσπασε η κρίση, θα έπρεπε να επιτραπεί στην Αθήνα να χρεοκοπήσει”
Και συμπληρώνει: «Μόλις ξέσπασε η κρίση, θα έπρεπε να επιτραπεί στην Αθήνα να χρεοκοπήσει και όχι να δανειστεί χρήματα από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη. Και βέβαια δεν θα έπρεπε να της επιβληθεί μια εξουθενωτική και αυτοκαταστροφική λιτότητα».
Διαβλέπει, όμως, και αρνητικές αναγνώσεις της κατάστασης στην αφήγηση της Αριστεράς. Και αυτά έχουν να κάνουν με τα χρόνια προβλήματα της Ελλάδας (φοροδιαφυγή, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, φουσκωμένος δημόσιος τομέας και ιδιωτικός τομέας που συμπλέει με ειδικά συμφέροντα). Αυτά τα ζητήματα πρέπει να διορθωθούν αν θέλει η Ελλάδα να ευδοκιμήσει. Έτσι, δεν βοηθάει καθόλου να βάζει στις μεταρρυθμίσεις την ετικέτα του νεοφιλελευθερισμού. «Πόσο προοδευτικό είναι να συνταξιοδοτείται ένας εργαζόμενος στα 50 του;», διερωτάται ο Χούγκο Ντίξον.
Επίσης, η αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τον Βρετανό δημοσιογράφο, αγνοεί ότι αντίστοιχα προγράμματα εφαρμόστηκαν σε τέσσερις χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος) και μπορεί τα αποτελέσματα να μην ήταν τέλεια, ωστόσο οι οικονομίες τους αναπτύσσονται. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα, μέχρι τη στιγμή που η προηγούμενη κυβέρνηση σταμάτησε την εφαρμογή του προγράμματος διάσωσης πριν από ένα χρόνο. Κατά τους έξι μήνες της διακυβέρνησης Τσίπρα, η Ελλάδα από μια ήπια ύφεση, πέρασε σε ύφεση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
“Ο Τσίπρας απέτυχε με τον συγκρουσιακό Βαρουφάκη”
Βέβαια, αναφέρει το άρθρο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τους πιστωτές γι’ αυτή την ύφεση λέγοντας πως έχουν επιβάλει -με σκόπιμο τρόπο- μια μορφή ασφυξίας στην ελληνική οικονομία. «Μπορεί η Ευρωζώνη να μη διαδραμάτισε ρόλο αγγέλου, ωστόσο ο βασικός ένοχος της κατάστασης είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Αυτός ήταν που έδωσε πολλές προεκλογικές υποσχέσεις τις οποίες δεν θα μπορούσε να τηρήσει. Επέλεξε τον συγκρουσιακό Βαρουφάκη και απέτυχε να αναπτύξει ένα αξιόπιστο σχέδιο συμφωνίας με τους δανειστές ή ένα πραγματικό σχέδιο Β’, σε περίπτωση που δεν θα υπήρχε συμφωνία. Καταπάτησαν, άραγε, οι Γερμανοί τις επιθυμίες του ελληνικού λαού;
Όχι ακριβώς. Δεν υπάρχει καμία θεωρία που λέει ότι οι πολιτικοί μιας χώρας πρέπει να κάνουν αυτό που θέλουν οι πολίτες μιας άλλης χώρας. Οι Γερμανοί πολιτικοί εκλέγονται για να εκπροσωπούν τους δικούς τους πολίτες και όχι τους Έλληνες», αναφέρει ο Ντίξον.
Για να καταλήξει: «Φυσικά, οι χώρες πρέπει να βοηθούν η μία την άλλη. Ιδιαιτέρως αν είναι στενοί σύμμαχοι που μοιράζονται το ίδιο νόμισμα. Μόνο που δεν είναι αλήθεια ότι η Ευρωζώνη δεν επέδειξε αλληλεγγύη. Μπορεί τα περισσότερα χρήματα να χρησιμοποιήθηκαν για τις ξένες τράπεζες, ωστόσο ένα μεγάλο μέρος τους πήγε σε ελληνικές τράπεζες και στην κάλυψη των ελλειμμάτων.
Επιπλέον, έχουν προσφέρει πραγματική ανακούφιση του χρέους μέσω χαμηλών επιτοκίων και επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής. Μπορεί οι χώρες της Ευρωζώνης να μην έδωσαν όλη τη βοήθεια που μπορούσαν να προσφέρουν, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει αν η Βρετανία αποχωρήσει ή όχι από την ΕΕ».