Είμαι 45χρονών
Στα 30 μου γνώρισα μια γυναίκα, 12 χρόνια μεγαλύτερή και κάναμε σχέση. Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Με κάλυπτε σε όλα και το κρεβάτι ήταν το καλύτερο που είχα κάνει ποτέ. Ακόμα και οι διαφωνίες μας ήταν λογικές και πολιτισμένες.
Λόγω όμως της διαφοράς ηλικίας μας, όλοι οικογένεια και φίλοι ήταν εναντίον. Σε εκείνη έλεγαν ότι είναι τεκνατζού, την παρότρυναν να με παρατήσει και να βρει έναν 50 κάτι χρονών με το σκεπτικό ότι εγώ στην πορεία θα βρω κάποια μικρούλα και θα την παρατήσω. Σε εμένα έλεγαν τα γνωστά: όταν θα είσαι 38 αυτή θα είναι 50, θα τη βαρεθείς, μετά από κάποια ηλικία δε θα θέλει σεξ κι ότι άλλη μ………α λένε όλοι.
Οι παρέες μας, μας έκαναν πέρα. Εγώ για να μην κουβαλάω μια τόσο “μεγάλη” μαζί κι αυτή για να μη σέρνει τον πιτσιρικά.
Ο κολλητός μου μόνο ήταν μαζί μου σε όλα. Εκείνη έμεινε έγκυος κάποια στιγμή, κι από την κακή ψυχολογία έχασε το παιδί. Της είπα να ξανά προσπαθήσουμε και δεν ήθελε. Δεν ήθελε να με βλέπει αποκομμένο από φίλους και οικογένεια. Χωρίσαμε. Δεν την ξεπέρασα ποτέ. Με το πες πες, μετά από 3 χρόνια κι αρκετές”επαφές” με διάφορες γυναίκες, γνώρισα μια κοπέλα, 5 χρόνια μικρότερη.
Ευχάριστος χαρακτήρας και πολύ εμφανίσιμη. Ταιριάζαμε σε πολλά. Ένιωσα ενθουσιασμό, αλλά δεν την ερωτεύτηκα. Ωστόσο τα φτιάξαμε κι έμεινε έγκυος. Μετά από λίγο καιρό παντρευτηκαμε. Δεν ήμουν όμως ευτυχισμένος. Το μυαλό μου ήταν στην άλλη. Τη “μεγάλη”. Εκείνη εμαθα ότι είχε παντρευτεί με κάποιον, έκανε παιδί, αλλά είχε χωρίσει. Πήγα και τη βρήκα , βρεθήκαμε αρκετές φορές ερωτικά και ήταν πάντα σαν την πρώτη φορά. Ένιωθα ότι ήταν το άλλο μου μισό . Ένιωθα άσχημα για τη γυναίκα μου και προσπάθησα πολλές φορές να αποφύγω αυτό που ένιωθα για την άλλη γυναίκα.
Κι επειδή έκανα αρκετές προσπάθειες για να την αγαπήσω και να νιώσω ευτυχισμένος δίπλα της, διαπίστωσα ότι μόνο κακό της έκανα , επειδή έπρεπε να προσποιούμαι.
Το παιδί είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί , ο μεγαλύτερος έρωτας , η ζωή και η αναπνοή μου.
Όμως έχω καταλάβει ότι με να το κοροϊδεύω και να προσποιούμαι ότι είμαι ευτυχισμένος δεν κάνω καλό ούτε σε μένα ούτε σε εκείνο.
Η γυναίκα μου κρατώντας την αξιοπρέπειά της και βλέποντας ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω μαζί της μου ζήτησε να χωρίσουμε κι εγώ πλέον είμαι ξανά σε σχέση με τη γυναίκα της ζωής μου η οποία είναι τώρα 57 χρόνων παρόλο που δεν φαίνεται πάνω από 45 ( δεν έχει σπάσει και φροντίζει εξαιρετικά την εμφάνισή της όπως έκανε πάντα) και είμαστε ευτυχισμένοι και οι δύο.
Καλύπτουμε ο ένας τον άλλο τόσο ερωτικά όσο και σαν σύντροφοι. Με την πρώην σύζυγο οι σχέσεις είναι καλές και είμαι πάντα εντάξει στις υποχρεώσεις μου χωρίς να είμαι βέβαια ο πατέρας του σαββατοκύριακου.
Συμπέρασμα;
– Καλό είναι να μην καταδικάζουμε όταν ακούμε για σχέσεις με διαφορά ηλικίας. Έτσι έκαναν και οι “δικοί μας” άνθρωποι και καταδίκασαν δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν στη δυστυχία, σε λάθος επιλογές και σε συντρόφους δυστυχισμένους γιατί απλούστατα δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο . Και εμείς κάναμε τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μας που τους ακούσαμε γιατί όλοι αυτοί που τα λένε αυτά σε καμία περίπτωση δεν νοιάζονται για την ψυχολογία και την ευτυχία μας , αλλά μόνο για το τι θα πει ο κόσμος.
– Πολλοί θα σκεφτούν ότι αποτελούμε την εξαίρεση ποιος όμως είναι ο κανόνας και ποιος είναι αυτός που μπορεί να τον καθορίσει ;
Ανώνυμη δημοσίευση από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας