Η Μαρία και ο Αντρέας ήταν μαζί σχεδόν τρία χρόνια. Ένα ζευγάρι που έμοιαζε δεμένο, με κοινά σχέδια και οικογένειες που είχαν ήδη γίνει σχεδόν συγγενείς.
Στις γιορτές, στα γενέθλια, ακόμα και σε απλές επισκέψεις, η μητέρα του Αντρέα της χάριζε πάντα κάτι “για το καλό” — ένα χρυσό σταυρουδάκι, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, ένα λεπτό βραχιόλι. «Δικά σου είναι τώρα, είσαι σαν κόρη μας», της έλεγε.
Όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ο χωρισμός δεν ήρθε ομαλά. Υπήρξαν λόγια σκληρά, υπόνοιες απιστίας, και τελικά η ρήξη. Λίγες μέρες αργότερα, ο Αντρέας της έστειλε μήνυμα: «Τα χρυσαφικά που σου έκαναν δώρο οι δικοί μου τα θέλουμε πίσω. Δεν είσαι πια μέλος της οικογένειας». Η Μαρία ένιωσε προσβεβλημένη και μπερδεμένη. Ήταν δώρα, δεν τα είχε ζητήσει. Τα φορούσε γιατί την έκαναν να νιώθει αποδεκτή — και τώρα της τα ζητούσαν πίσω σαν να ήταν δανεικά.
Αναζήτησε νομική συμβουλή και έμαθε ότι, σύμφωνα με τον νόμο, ένα δώρο που έχει γίνει χωρίς προϋπόθεση επιστροφής δεν ανακτάται μετά τον χωρισμό, εκτός αν πρόκειται για προγαμιαίο δώρο με ρητό σκοπό γάμου. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση εδώ. Οι πράξεις ευγένειας της πρώην πεθεράς της δεν συνοδεύονταν από έγγραφα ή όρους.
Αναρωτήθηκε όμως αν έπρεπε να τα κρατήσει. Όχι για τη νομική διάσταση — είχε το δίκιο με το μέρος της — αλλά για την ηθική. Τελικά, τα μάζεψε σε ένα μικρό κουτί, έβαλε ένα σημείωμα που έγραφε «Δεν μετριέται έτσι η αγάπη» και τα άφησε στην εξώπορτα του Αντρέα. Δεν ήθελε πια τίποτα που να κουβαλάει την τοξικότητα ενός τέλους χωρίς αξιοπρέπεια.
Ίσως τα χρυσαφικά να ήταν πολύτιμα, αλλά για τη Μαρία, η ελευθερία της από μια σχέση γεμάτη όρους και ανταλλάγματα ήταν ανεκτίμητη. Κι αυτό, κανείς δεν μπορούσε να της το πάρει πίσω.