Είναι στην ανθρώπινη φύση να ζητάει συνεχώς περισσότερα απ’αυτά που έχει.
Να προσπαθεί διακαώς να χορτάσει το αδηφάγο της “εγώ” και να μην βρίσκει σωτηρία. Να διψάει συνεχώς και να θέλει κι άλλο κι όταν το αποκτήσει να θέλει ακόμη περισσότερο.
Ποτέ και τίποτα δεν μας είναι αρκετό. Ίσως να μην φταίνε τόσο οι άνθρωποι, είναι που κυλάει στις φλέβες τους η απληστία. Θανάσιμο αμάρτημα ναι, αν της επιτρέψεις να ξεπεράσει τα όρια μπορεί να σε αρρωστήσει, να σε κατασπαράξει ολόκληρο.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Υπάρχουν αυτοί που κάνουν το καλό χωρίς ποτέ κανένας να το μάθει, χωρίς προσδοκίες , χωρίς αντάλλαγμα, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν το “καλό” και το κουβαλάνε πάντα μαζί τους καραδοκώντας στη γωνία και περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να το φωνάξουν, να ζητήσουν πίσω τα χρωστούμενα, να το παίξουνε αδικημένοι, να ζήσουνε το δράμα…
Κάπως έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα πουν ευχαριστώ με την καρδιά τους.
Xίλια καλά να τους κάνεις θα βρουν το ένα κακό κι αυτό θα κρατήσουν.
Να τους λυπάσαι!
Είναι απ’αυτούς που διακατέχονται από μία απαράμιλλη αίσθηση πως ο κόσμος τους χρωστάει και γυρίζει μοναχά γύρω απ’αυτούς. Μην τους κρατήσεις στη ζωή σου. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ρουφάνε την λαμπερή σου ενέργεια.
Έτσι ζουν, έτσι επιβιώνουν. Κι όσο εσύ την ξοδεύεις γι’αυτούς, άλλο τόσο σιγά σιγά θα ξεθωριάζεις. Κι αυτοί ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένοι, ακόμη κι αν τους χαρίσεις όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Γι’αυτό σου λέω, σταμάτα ν’αναλώνεσαι. Γύρνα την πλάτη και προχώρα! Με το κεφάλι ψηλά!
Κι όσο γι’αυτούς, να τους λυπάσαι.
Είναι τόσο μικροί κι έτσι θα μείνουν.