Η οργάνωση BACA (Bikers Against Child Abuse μτφ: Μηχανόβιοι εναντίον της παιδικής κακοποίησης) αποτελείται από άντρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο που προστατεύουν και φέρνουν χαρά και ασφάλεια στα παιδιά.
Τα μέλη της BACA είναι αφιερωμένα στο να ενδυναμώνουν τα θύματα παιδικής κακοποίησης και να τα βοηθάνε να νιώθουν δύναμη και να ζούν μια γεμάτη και παραγωγική ζωή. Πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, τα συνοδεύουν στο δικαστήριο και στέκονται έξω από τα σπίτια τους όλη τη νύχτα αν αυτό τα κάνει να νιώθουν προστατευμένα και ασφαλή
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν γι’ αυτούς ωστόσο είναι μια πραγματικότητα. Η οργάνωση BACA (Bikers Against Child Abuse, μτφ: Μηχανόβιοι εναντίον της παιδικής κακοποίησης) αποτελείται από άντρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο που προστατεύουν και φέρνουν χαρά και ασφάλεια στα παιδιά.
Η BACA είναι μια διεθνής μη κερδοσκοπική οργάνωση στην Αμερική, με σκοπό να βοηθήσει και να προστατέψει τα παιδιά που έχουν υποφέρει ή συνεχίζουν να υποφέρουν στα χέρια ανθρώπων που θα έπρεπε να μπορούν να εμπιστεύονται, σπεύδοντας επάνω στη μηχανή τους.
Σαν μια ομάδα “Ζήτα” όπως έχουμε εδώ στην Ελλάδα, αλλά στην υπηρεσία των κακοποιημένων παιδιών!
Τα μέλη της BACA είναι αφιερωμένα στο να ενδυναμώνουν τα θύματα παιδικής κακοποίησης και α τα βοηθάνε να νιώθουν δύναμη και να ζούν μια γεμάτη και παραγωγική ζωή. Πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, τα συνοδεύουν στο δικαστήριο και στέκονται έξω από τα σπίτια τους όλη τη νύχτα αν αυτό τα κάνει να νιώθουν προστατευμένα και ασφαλή.
Τα παιδιά αυτά, γίνονται και αυτά μέλη της οικογένειας της BACA και στηρίζονται στο γεγονός πως ότι και να γίνει, πάντα κάποιος θα βρίσκεται εκεί ένα βήμα πίσω τους να τα προστατέψει και να «παλέψει» αν χρειαστεί, για εκείνα.
Xρησιμοποιώντας μια τελετή “μύησης” στην ομάδα, δίνουν ένα μπουφάν με το σήμα της “συμμορίας” και κάνουν το παιδί ή την μητέρα που υφίσταται βία να νοιώθει ότι έχει κάποιον να τους προστατέψει σαν αδερφός, ή σαν γιος τους.
Η υποστήριξη, η φροντίδα, και η ασφάλεια που αισθάνονται είναι ασύγκριτη. Η ομάδα, χρησιμοποιεί όλο το “τρομαχτικό” της παρουσιαστικό (εχουν στην παρέα έναν τύπο “δυο μέτρα σαν ντουλάπα” όπως λένε οι ίδιοι και γελάνε, ο οποίος έχει το παρατσούκλι “Το Δέντρο”) προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους θρασύδειλους που πειράζουν παιδιά ή γυναίκες.
Η δράση τους όμως δεν σταματά εκεί. Μέλη της οργάνωσης καταθέτουν στα δικαστήρια υπερ των θυμάτων, ως αυτόπτες μάρτυρες της βίας, εκεί που οι γείτονες ή ακόμα και οι συγγενείς “προτιμούν να μην αναμειχθούν”. Σε άλλο βίντεο, μάθαμε ότι πληρώνουν ακόμη και για την ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων απο ειδικους, η οποία είναι απαραίτητη για την ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.
Τα μέλη της απίθανης αυτής συμμορίας, βρίσκονται όπου τα χρειάζονται οι φίλοι τους. Αν κάποιο παιδί φοβάται να πάει σχολείο, το πηγαίνουν εκείνοι, συνοδεία.
Αν φοβάται να βγει στο διάλειμμα επειδή έχει πέσει θύμα bulling ένα μέλος κάθεται απέξω, σε ορατό σημείο και περιμένει για όσες μέρες χρειαστεί μέχρι ο φίλος του να νοιώσει και πάλι δυνατός και ασφαλής.
Εχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά έχουν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να καταθέσουν στο δικαστήριο, εάν είναι μέλη αυτής της οργάνωσης και αισθάνονται προστατευμένα. Οι ίδιοι λένε για τους εαυτούς τους:
“Είμαστε σε όλη την Αμερική και όλο αυξανόμαστε. Τώρα αριθμούμε πάνω από 3.000 μέλη σε διάφορες τοπικές ομάδες. Καμμιά ομάδα μηχανόβιων δεν κάνει αυτό που κάνουμε εμείς. Θέλουμε να ενθαρρύνουμε τα παιδιά και τις γυναίκες που υφίστανται σωματική, σeξουαλική ή ψυχολογική βία να μην φοβούνται τον κόσμο στον οποίο ζούμε και να μπορούν να πάρουν το θάρρος να καταγγείλουν αυτή τη ζοφερή κατάσταση ώστε να γλιτώσουν μια και καλή από αυτό.
Μόνο όταν καταλάβουμε ότι τα παιδιά δεν φοβούνται πια και έχουν επουλωθεί οι πληγές στην ψυχή τους, ότι νοιώθουν ασφάλεια και τον κίνδυνο μακριά, τότε ξέρουμε πως έγινε η δουλειά μας.
Θα κάνουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να προστατεύσουμε τα παιδιά.
Οταν ένα παιδί ζητάει τη βοήθειά μας, κάνουμε μία θεαματική είσοδο!!!
Πηγαίνουμε σπίτι του καμμιά εικοσαριά μοτοσυκλέτες που κάνουν τεράστιο θόρυβο και ξεσηκώνουμε τη γειτονιά στο πόδι! Ολοι ξυπάνει για τα καλά!
Τα παιδιά στην αρχή τα έχουν χαμένα. Είναι τρομαγμένα και ντροπαλά. Κοιτάνε αυτούς τους “τρομαχτικούς κρεμανταλάδες” που εμφανίζονται με τις μηχανές μπροστά στο σπίτι τους και κρύβονται.
Τοτε το σώου αρχίζει: συστηνόμαστε στο παιδί κι εμφανίζεται “το Δέντρο”. Τα παιδιά γελάνε και χαλαρώνουν. Τους δίνουμε τελετουργικά το μπουφάν της συμμορίας μας με το μότο μας “Σε κανέναν δεν αξίζει να ζει μέσα στο φόβο” και τους λέμε ότι τώρα πια είμαστε αδέρφια, οτι ανηκουν στην οικογενεια μας και θα είμαστε πάντα εκεί για αυτά, όποτε μας χρειαστούν.
Υστερα τους συστήνουμε δύο μέλη της ομάδας που είναι κάτι σαν τους “προσωπικούς τους φύλακες – αγγέλους”.
Μπορούν να τους καλέσουν οποιαδήποτε ώρα της μέρας και θα είναι σε ελάχιστο χρόνο δίπλα τους, έτοιμοι να κάνουν σκόνη όποιον τα πειράξει!
Ετσι, όταν έρθει η ώρα του δικαστηρίου και ο δικαστής ρωτάει τα παιδιά αν φοβούνται (αυτόν που τα κακοποίησε) να καταθέσουν, τότε εκείνα τα παιδιά που είναι μέλη μας, συνήθως απαντούν:
“-Οχι, δεν τον φοβάμαι γιατί οι φίλοι μου είναι πιο φοβεροί από αυτόν”
Κάποιοι από εμάς, έχουμε υποστεί βία όταν ήμασταν μικροί και ξέρουμε τι κόλαση είναι αυτό. Να φοβάσαι και να τρέμεις όλη την ώρα. Να μην σε πιστεύει κανείς. Ετσι όποιος πειράξει κάποιο παιδί και το μάθουμε ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ, ΤΡΟΜΕΡΟ ΛΑΘΟΣ κι αλίμονό του…” λένε απειλητικά.
Πώς συνδέεστε με ένα παιδί που χρειάζεται βοήθεια;
Τα περισσότερα παιδιά κακοποιούνται από τους γονείς τους και επειδή έχουμε επαφή με τους Εισαγγελείς, μας γνωστοποιούν τις υποθέσεις κακοποιημένων παιδιών που φτάνουν στα χέρια τους. Άλλες φορές πηγαίνουμε εμείς στα Αστυνομικά τμήματα και παίρνουμε στοιχεία ενώ σε πολλές περιπτώσεις, μας παίρνουν οι ίδιοι οι συγγενείς ή οι γονείς των παιδιών να μας αναφέρουν κάποιο περιστατικό κακοποίησης.
Πώς γίνεται η πρώτη επαφή με αυτά τα παιδιά;
Καταρχάς, εγώ προσωπικά χαιρετώ το παιδί με ένα ζεστό χαμόγελο κοιτάζοντάς το με κατανόηση (όχι οίκτο). Πάντα φροντίζω να κάθεται σε πιο ψηλό σημείο από εμένα ώστε να είμαι λίγο πιο κάτω από το οπτικό του πεδίο. Του απευθύνομαι με το ψευδώνυμο που έχει επιλέξει να εμφανιστεί και του μιλάω για άλλα θέματα της καθημερινότητας, όπως αν του αρέσει να κάνει ποδήλατο, ποια είναι τα αγαπημένα του παιχνίδια ή ποιο άθλημα του αρέσει. Ανάλογα με την αντίδρασή του, θα του πω μια αστεία ιστορία για μένα, θα του δείξω το σήμα της BACA και θα του πω ότι είμαι κι εγώ πια, κομμάτι της οικογένειάς του.
Γιατί έγινες μέλος στη BACA;
Η παιδική κακοποίηση, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας πλέον στον κόσμο και δυστυχώς υπάρχουν λίγες οργανώσεις που πραγματικά βοηθάνε. Αν το παιδί φοβάται να καταγγείλει αυτόν που το κακοποιεί, τότε το πιο πιθανό είναι ο εφιάλτης του να μην έχει τέλος. Και σε αυτό το σημείο επεμβαίνει η BACA. Δυναμώνουμε τα παιδιά, τα κάνουμε να μην νιώθουν φόβο μέσα στον κόσμο που ζούν και γενικότερα, τους δίνουμε τη ζωή τους πίσω. Προσωπικά μπήκα στη BACA όταν είδα πόσο πολύ επηρεάζει τις ζωές των παιδιών προς το καλύτερο.
Όταν είδα τι περνάει ένα παιδί που πρέπει να πάει στο δικαστήριο να καταθέσει εναντίον ακόμη και του ίδιου του γονιού του. Δούλευα σε ένα νοσοκομείο κάποτε και φρόντιζα ένα παιδί που πυροβολήθηκε από τον πατέρα του και που δυστυχώς δεν άντεξε και υπέκυψε στα τραύματά του. Από τότε ήθελα να κάνω κάτι να σταματήσει αυτό και το να γίνω μέλος στη BACA ήταν η ευκαιρία μου. Επίσης, αυτό που μας διευκολύνει πολύ είναι η μετακίνηση. Με τη μηχανή μπορείς να πας γρήγορα όπου κι αν θέλεις!
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μια ιστορία επιτυχίας; Ένα περιστατικό που είχε καλό τέλος εξαιτίας της δικής σας παρέμβασης;
Πάρα πολλά. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν πρωτοσυναντάμε ένα παιδί, είναι τόσο φοβισμένο που δεν βγαίνει καν από το σπίτι του και είναι εκπληκτικό που αυτό το ίδιο παιδί, ένα μήνα μετά το βλέπεις να καταθέτει άφοβα και δυναμικά, στο δικαστήριο. Υπάρχουν έφηβοι ή ενήλικες που όταν ήταν παιδιά βοηθήθηκαν από την BACA και σήμερα με παίρνουν τηλέφωνο ή έρχονται να με δούν.
Δεν θα ξεχάσω όμως το περιστατικό μιας έφηβης κοπέλας που κακοποιούνταν από τον πατριό της και εξαιτίας αυτής της κακοποίησης είχε παρατήσει το βόλεϊ, ένα άθλημα που αγαπούσε πάρα πολύ και ήθελε να ακολουθήσει επαγγελματικά. Όταν τη πρωτοσυναντήσαμε ήταν φοβισμένη, δεν μας κοιτούσε στα μάτια, σχεδόν μας γύρισε τη πλάτη.
Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, δυο μήνες μετά, κατέθετε στο δικαστήριο εναντίον του πατριού της και σήμερα το κopίτσι αυτό είναι αρχηγός της γυναικείας ομάδας βόλεϊ στη περιοχή της, κάνοντας το όνειρό της αληθινό. Αυτό είναι για μένα επιτυχία!
Αν μπορούσες να πείς κάτι σε ένα κακοποιημένο παιδί που υποφέρει, τι θα ήταν αυτό;
Ότι μπορεί αυτή τη στιγμή, να του φαίνονται όλα ακατόρθωτα, αλλά μπορεί να το ξεπεράσει, δεν είναι μόνο του. Κι ακόμη κι αν δεν έρθει εκείνο σε εμάς, θα πάμε εμείς σε αυτό, όπου κι αν βρίσκεται!