Για πόσο καιρό πιστεύετε, ότι θα μπορούσατε να παραμείνετε σε μια σχέση, αν γνωρίζατε, ότι ο σύντροφός σας δεν σας αγαπάει πια; Ότι το φλογερό πάθος, που κάποτε σας ένωνε, τώρα δεν υπάρχει πια και δεν ξέρετε πως να το επαναφέρετε.
Είναι μια άσχημη και σκληρή αλήθεια, αλλά κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν θα ήθελε να είναι σε αυτή την θέση. Να νιώθει, δηλαδή, ότι σιγά σιγά ο έρωτας της ζωής του ξεγλυστράει από τα χέρια του.
Υπάρχει κάποιος άλλος στην ζωή του συντρόφου σου; Τι έχεις κάνει, για να αξίζεις τέτοια συναισθηματική παραμέληση; Αυτές οι ερωτήσεις τριγυρίζουν αδιάκοπα στο μυαλό σου. Κάποιοι είναι αρκετά γενναίοι και κάνουν τις παραπάνω ερωτήσεις και κάποιοι άλλοι είναι αρκετά δυνατοί, ώστε να μπορούν να φύγουν από την σχέση. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που επιλέγουν να μείνουν και να σώσουν την σχέση. Κάποιοι τους αποκαλούν μάρτυρες, αδύναμους χαρακτήρες ή απλώς ηλίθιους. Ποιος, όμως, μπορεί να τους κατηγορήσει για την ελπίδα που έχουν, ότι κάποια μέρα αυτός που αγαπούν και λατρεύουν θα τους ανταποδώσει την αγάπη τους;
Μια σύζυγος έγραψε ένα γράμμα στον άντρα της, εξηγώντας του πως ένιωθε όλα αυτά τα χρόνια που την απατούσε και την συναισθηματική απόρριψη που ανέχτηκε, όταν ήταν μαζί.
Είναι ένα συγκινητικό γράμμα γεμάτο απόγνωση, θυσίες, ελπίδα και αγάπη. Αισθήματα που άνθρωποι, όπως η ίδια μπορούν να κατανοήσουν και άνθρωποι, όπως ο σύζυγός της οφείλουν να γνωρίζουν.
Στον επί 10 χρόνια σύζυγό μου
“Μου λες ψέματα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Μου λες ψέματα σχεδόν κάθε μέρα. Νομίζεις, ότι δεν το καταλαβαίνω; Έχουν περάσει 18 χρόνια από το πρώτο μας ραντεβού και είσαι ο χειρότερος ψεύτης. Όταν λες ψέματα, το βλέπω στο πρόσωπό σου, το ακούω στην φωνή σου. Ξέρω εδώ και πολύ καιρό, ότι με απατάς, αλλά δεν λέω τίποτα.”
“Τώρα που το ξανασκέφτομαι έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που με πρόσεξες για τελευταία φορά. Όταν ξυπνάς το πρωί το πρωινό σου είναι έτοιμο, τρως και φεύγεις. Όταν γυρνάς, το βραδινό είναι έτοιμο, τρως, ασχολείσαι λίγο με την δουλειά σου και μετά κοιμάσαι. Ήθελα να σε ρωτήσω που είναι το λάθος και να το συζητήσουμε, αλλά με το ζόρι παρατηρείς την ύπαρξή μου. Ήθελα να ξέρω που έκανα λάθος ή που υστερώ, ώστε να διορθώσω τα λάθη μου για σένα, αλλά δεν είσαι σχεδόν ποτέ στο σπίτι. Ούτε καν τα σαββατοκύριακα. Ώσπου κάποια στιγμή ανακάλυψα, ότι κοιμάσαι με άλλη γυναίκα εδώ και αρκετό καιρό.”
“Ένωσα, ότι γκρεμίζεται ο κόσμος μου, όταν το έμαθα. Δεν μπορώ να καταλάβω, αν και το θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να είμαι το καλύτερο άλλο μισό που θα μπορούσες να έχεις, σωστά; Με αυτόν τον τρόπο, όμως, δίστασα να σε αντιμετωπίσω και έτσι αυτή η κατάσταση συνεχίζεται παραπάνω από έναν χρόνο τώρα.”
“Πριν από περίπου ένα χρόνο διαγνώστηκα με καρκίνο. Όταν στο είπα, μόνο τότε νοιάστηκες και παρατήρησες τελικά την ύπαρξή μου. Ένιωσα και πάλι, ότι είμαι σημαντική για σένα. Ήμουν χαρούμενη, αφού αποτελούσα και πάλι μέρος του κόσμου σου. Και τότε σκέφτηκα, ότι όλα ξαναμπήκαν στην θέση τους. Μέχρι που κάποια στιγμή ανακάλυψα, ότι συνεχίζεις να συναντάς περιστασιακά την εξωσυζυγική σου σχέση και ο κόσμος μου γκρεμίστηκε για μια ακόμη φορά. Ακόμα και τότε, όμως, αρνούμουν να σε αντιμετωπίσω.”
“Ήμουν ήδη αρκετά χαρούμενη με το γεγονός, ότι είχα γίνει ξανά μέρος της ζωής σου. Ότι για ακόμη μια φορά κάνεις όμορφα σχόλια για το πρωινό που σου φτιάχνω πριν πας στην δουλειά ή για το φαγητό που σου μαγειρεύω, όταν γυρίζεις. Ωστόσο, ποτέ δεν σταμάτησα να σκέφτομαι, ότι κάθε φορά που λείπεις είσαι με το άλλο πρόσωπο, ότι κάθε φορά που έρχεται μήνυμα στο κινητό σου είναι από αυτήν. Έχω κλάψει άπειρες φορές χωρίς να με δεις. Δεν ήθελα να δεις, ότι είμαι αδύναμη.”
“Έκλαιγα, γιατί ήξερα, ότι το μόνο που έχω είναι ο οίκτος σου. Με λυπόσουν, επειδή ήμουν άρρωστη. Πραγματικά, νιώθω σαν ζητιάνος. Ένας ζητιάνος, που του αξίζουν μόνο τα περισσεύματα αυτών που έχουν καλύτερη τύχη. Ένα σκουπίδι της κοινωνίας, που δεν του αξίζει τίποτα παραπάνω από την απόρριψη. Θέλω να τρέξω μακρυά, αλλά ένας άστεγος ζητιάνος, όπως εγώ δεν έχει πουθενά να πάει. Κανείς δεν το περιμένει.”
“Αλλά μην ανησυχείς, αγάπη μου, ούτως ή άλλως δεν μου απομένει πολύς χρόνος ακόμη. Πολύ σύντομα θα είσαι ελεύθερος να είσαι μαζί της. Δεν θα χρειάζεται να κρύβεσαι πια, γιατί μέχρι τότε θα έχω γίνει απλά μια πικρή ανάμνηση για σένα. Ένας εφιάλτης που πάντα ήθελες να ξεφύγεις. Συγγνώμη. Συγγνώμη, που δεν ήμουν αρκετή, που δεν μπόρεσα να εκπληρώσω τις επιθυμίες σου. Συγγνώμη, αν ήμουν υπερβολικά δειλή, ώστε να σε αντιμετωπίσω. Σε αγαπάω, πίστεψέ με, σε αγαπάω τόσο πολύ, που παρά τα όσα έκανες, που με έκαναν να κλάψω, συνεχίζω ακόμα και τώρα να σε αγαπώ.”
“Ελπίζω να το διαβάσεις κάποια μέρα και να καταλάβεις, ότι είμαι εγώ. Ελπίζω κάποια μέρα να ανακαλύψεις, ότι αυτή ήταν η φωνή, που καταπίεζα μέσα μου τα τελευταία χρόνια της κοινής μας ζωής. Αγάπη μου, ξέρεις, ότι σε αγαπώ πάρα πολύ και γι’ αυτό σε αφήνω ελεύθερο. Βρες τον άνθρωπο, που θα σε κάνει ευτυχισμένο και θα σε γεμίζει. Μόνο ένα πράγμα θέλω να σου ζητήσω: μην κάνεις αυτόν τον άνθρωπο να κλάψει. Μην αφήσεις να κυλήσει από τα μάτια τους ούτε ένα δάκρυ, εκτός αν είναι δάκρυα χαράς. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια και σ’ αγαπώ.”
Το δυσκολότερο κομμάτι του να ξεχάσεις είναι, όταν συνειδητοποιείς, ότι ο άλλος το έχει κάνει ήδη.