Με αφορμή τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας, τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τους άδικους θανάτους νέων ανθρώπων, τα ακραία φυσικά φαινόμενα για τα οποία ποτέ η χώρα μας δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένη, ο συγγραφέας Αντώνης Παπαθεοδόλου προχώρησε σε μία ανάρτηση-γροθιά στο στομάχι. Είμαστε, ωστόσο, σίγουροι, ότι πολλοί θα συμφωνήσετε μαζί του…
“Είδα τη φωτό μπαμπά και γιου και δεν την αντέχω.
Μαγκιά είναι να κατακτάς κορφές, μαγκιά είναι να μην χορταίνεις να μαθαίνεις, να ξέρεις να σώνεις ανθρώπους και να σπας πάγους με το γέλιο σου.
Μαγκιά νομίζουμε ότι είναι να ρίχνεις με τα φιλαράκια στο κρεβάτι του ξενοδοχείου το μεθυσμένο γκομενάκι, να τραπάρεις για πουτανάκια, αμαξάρες και μπιστόλια, να σφάζεις με δρεπάνια γιατί η ομαδάρα η μπανάθα, ο παοκ, η προεδράρα ρε μαάκα, σουγαμήσορε, μαγκιά ότι είναι “όλοι γύρω γύρω κι ένας στη μέση” γιατί είναι αλλιώς, είναι αστείος, είναι αδερφή, είναι ξένος, είναι κάτι που δεν είμαστε εμείς στον κύκλο που γιουχάρει μέχρι θανάτου, στο πανηγύρι των τρελών, μαγκιά το μαλάκαμουείδεςτοβιντεάκιμετηντέτοιαπουκάνειαυτόρε; εγώτοείδαρεντροπήρεναστοστείλω; μαγκιά στους δρόμους, μαγκιά στο σερβιτόρο, μαγκιά στον υφιστάμενο.
Μαγκιά κράτος είναι να έχεις μεθ, ελικόπτερα, πυροσβεστικά, σχολεία ζεστά με τρελαμένους δασκάλους και δασκάλες. Μαγκιά κράτος είναι να μην κλείνει ποτέ τίποτε, να φτάνει η βοήθεια αμέσως, να νιώθουμε όλοι μαζί ανασφάλεια για τα άλυτα κι όχι γι’ αυτά που η ανθρωπότητα έχει λύσει. Αλλά μαγκιά κράτος νομίζουμε ότι είναι τα “εμείς οι απο δω εσάς τους από κει”, “έτσι παίζεται το παιχνίδι φίλε”, δικός μας ή δικός τους; φάγαμε, φάγατε ελάτε να ξεκατινιαστούμε, εσείς τι γνώμη έχετε για τον τάδε σκατόμαγκα που πλακώθηκε με την τάδε τηλεπερσόνα; γράφτε μας στο comment, skip ad, ολοι καβάλα σε ένα κιονόκρανο που δεν ξέρουμε και τι ρυθμού είναι να ραίνουμε αφ υψηλού δήθεν φώτα την ανθρωπότητα.
Μαγκιά είναι να κατακτάς κορφές, μαγκιά είναι να μην χορταίνεις να μαθαίνεις, να ξέρεις να σώνεις ανθρώπους και να σπας πάγους με το γέλιο σου. Να ‘σαι με το φως και με το θύμα και να ψάχνεσαι συνέχεια πού είναι το φώς και ποιο είναι το θύμα.
Να βάλουμε το μάθημα “μαγκιά” στα σχολεία να ξέρουμε τι είναι. Και στο τελευταίο μάθημα να μαθαίνουμε ότι δεν λέγεται μαγκιά αλλά ανθρωπιά, ομορφιά, μεγαθυμία, γενναιότητα κι άλλα συνώνυμα ωραία.
Ντρέπομαι που χρησιμοποιώ αφορμή αυτό για να γράψω. Ντρέπομαι για το θυμό μου. Για όσα συνέβησαν. Ντρέπομαι και θυμώνω και λύση δεν ξέρω. Συλλυπητήρια να πω τι σημαίνει; Ας μην πούμε άλλα. Να κάνουμε. Να αλλάξουμε. Να αλλάζεις τον εαυτό σου, να αφήνεις πίσω αυτά που νόμιζες δεν είναι απλώς μαγκιά είναι καθήκον.”