Η Αντιγόνη Ανδρεάκη, η γνωστή Κρητικιά δημοσιογράφος που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, μίλησε στο Zarpa Radio 89,6 και την Ανδρονίκη Κοκοτσάκη, για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, την «μάχη» της καθημερινότητάς της, την τηλεοπτική της πορεία, την οικογένεια και το «κύμα» αγάπης και στήριξης που λαμβάνει.
Η πρώτη αντίδραση στην διάγνωση του γιατρού
«Ένιωσα ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Πέρα από τον τρόπο που διάλεξα να αντιμετωπίσω αυτή την μάχη, όφειλα να μεταφέρω στον κόσμο κάποια μηνύματα. Το θέμα δεν είναι να μιλάμε μέσα από τα social media για στάσεις ζωής που οι περισσότεροι ακολουθούμε, αλλά να αφυπνίζουμε και να παροτρύνουμε. Τα πρώτα λεπτά, οι πρώτες ώρες, οι πρώτες μέρες ήταν βασανιστικές. Σου λένε ότι πάσχεις από μια μορφή καρκίνου.
Ο καρκίνος είναι μια λέξη και μια ασθένεια η οποία σε τρομάζει. Στην δική μου περίπτωση, επειδή εγώ έχω χάσει τον μπαμπά μου από καρκίνο, σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σε μια πολύ μικρή ηλικία, τον έχασα 49 ετών, είχαμε μόνο 6 μήνες να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Ακόμα κι αν πάσχεις από μια μορφή καρκίνου που αν νωρίς την προλάβεις, αντιμετωπίζεται, μοιραία σκέφτεσαι αρνητικά πράγματα, πόσω μάλλον αν είσαι και μητέρα ενός παιδιού».
Ο ρόλος της μητέρας κι η αγάπη της για την κόρη της, Γαβριέλα
«Η κόρη μου ήρθε στη ζωή επειδή εκείνη διάλεξε να είναι μαζί μας. Όταν ήρθε σε όλον αυτόν τον κυκεώνα της δουλειάς, της πίεσης, του τρόπου ζωής που ο ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει αν θες να πετύχεις σε αυτό το επάγγελμα, στην ηλικία των 38 ετών, άλλαξαν όλα. Τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος. Το πρώτο και κυρίαρχο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “τι γίνεται τώρα με την Γαβριέλα;”. Εγώ επέλεξα να δώσω μια μάχη πολυεπίπεδη, αλλά οφείλω πρώτα απ’ όλα να προστατεύσω τη ζωή του παιδιού μου»
Ο καρκίνος ως ασθένεια κι η προσωπική αντιμετώπισή του
«Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Δε μας βρίσκει όλους έτοιμους, δεν είμαστε σε ένα ραντεβού. Έρχεται, και τις πρώτες μέρες, αν δεν κυριαρχήσει η λογική, η πειθαρχία, η ψυχραιμία, σου τινάζεται η ζωή στον αέρα. Αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκα, το πρώτο που με ένοιαξε. Σε δεύτερη μοίρα, έπρεπε να μάθω τι κάνουμε τώρα. Η κάθε περίπτωση είναι προσωπική, η κάθε ιστορία έχει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης κι αυτό που πάντα ρώταγα από τις πρώτες κιόλας μέρες ήταν “πόσο καιρό θα μου πάρει να φύγω από αυτό”. Δε φεύγεις ποτέ από την σκιά του καρκίνου, είσαι συνεχώς σε εξετάσεις, σε συνεχή αγωνία για το αν θα τον ξανασυναντήσεις.
Άλλαξαν κάποια πράγματα τα οποία δεν πίστευα ότι θα αλλάξουν. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να παλέψεις με την ζωή σου, να αντιμετωπίσεις την χημεία και τις ουσίες των φαρμάκων που μπαίνουν στον οργανισμό σου και παράλληλα να είσαι παρών σε όλα όσα είχες φροντίσει να είσαι και πριν από αυτό».
Η ανάρτηση στο Facebook που «ράγισε» καρδιές
«Είμαστε μια κοινωνία που το “είναι” και το “φαίνεσθε” κυριαρχεί και σαν γυναίκες φροντίζουμε και θέλουμε να είμαστε φροντισμένες, περιποιημένες, όσο η κάθε μια αντιλαμβάνεται και μπορεί. Ένα από τα πράγματα που πολλές φορές λυγίζει και τσακίζει την ψυχολογία ενός ασθενή με καρκίνο είναι η απώλεια των μαλλιών του και η αλλαγή της εξωτερικής του εμφάνισης. Οι κορτιζόνες, η αλλαγή της διατροφής σου, πολλές φορές σε βγάζουν από τους κανόνες που μέχρι τώρα ακολουθούσες. Η μόνη αποδοχή που ήθελα εγώ να έχω, είναι του παιδιού που μεγαλώνω. Αν αυτό το παιδί νιώθει καλά με εμένα, αν αυτό το παιδί που κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί του νιώθει καλά με μια εμφάνιση όπως αυτή, αυτό μου αρκεί. Όταν η Γαβριέλα έσκυψε και με φίλησε στο κεφάλι και μου είπε ότι “σ’ αγαπώ όπως είσαι, η μαμά μου δεν αλλάζει ποτέ” ήταν η μεγαλύτερη ανακούφιση για ‘μένα».
Η εικόνα μιας γυναίκας χωρίς μαλλιά: Το «ταμπού» που επηρεάζει την ψυχολογία
«Πέρα όμως από αυτό, ήθελα να δώσω κι ένα άλλο μήνυμα. Τα ταμεία χορηγούν για την αγορά μιας περούκας 150 ευρώ. Οι περούκες ξεκινούν από 400-500, ενώ μια περούκα που σε κάνει να είσαι όπως ήσουν πριν, μπορεί να φτάσει και τα 2.500 ευρώ. Αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι είναι ένα τεράστιο κόστος, που μέσα σε αυτή τη δίνη, που δε μπορείς να δουλέψεις, δεν έχεις αποταμιεύσει λεφτά, δημιουργεί ένα πολύ μεγάλο βραχνά σε αυτές τις γυναίκες. Εγώ έχω να πω, βγείτε έξω όπως νιώθετε. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν να το κάνουν και το σέβομαι απόλυτα. Ο καθένας να κάνει ό,τι νομίζει. Αλλά αν αυτό το πρόβλημα αποτελούσε ταμπού, ήθελα να τονίσω, ότι είναι καλό και δεν θεωρείται πρόβλημα να κυκλοφορείς χωρίς μαλλιά για λίγο καιρό.
Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες απολύονται από την δουλειά τους, όταν ο εργοδότης τους μάθει ότι δίνουν μάχη με αυτήν την ασθένεια, διότι ξέρουν ότι για λίγους μήνες θα είναι δυσλειτουργικές. Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες μένουν μόνες τους σε όλη αυτή τη διαδικασία, γιατί οι σύντροφοί τους δεν μπορούν να παλέψουν μαζί τους σε αυτό. Τα μαλλιά είναι απλά τρίχες, δεν είναι κάτι. Δεν είναι θέμα η εμφάνισή σου, είναι η αφετηρία, το σημείο εκκίνησης που ορίζει πώς εμείς ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε μια τέτοια εικόνα ενός ασθενή».
«Αυτή η διαδρομή είναι μοναχική»
«Η ζωή για όλους είναι δύσκολη. Η πορεία ενός ασθενή σε μια τέτοια μάχη μπορεί να διαρκέσει λίγους μήνες έως και κάποια χρόνια, η καθημερινότητα όμως δε σταματάει ποτέ. Όποια βοήθεια έρχεται, από όπου έρχεται είναι καλοδεχούμενη, αλλά η προσπάθεια που καταβάλλεται είναι καθαρά ατομική. Στην δική μου περίπτωση, εγώ έπαθα σοκ από τον κόσμο. Δουλεύω 25 χρόνια, δεν περίμενα ποτέ αυτό το κύμα αγάπης, αυτά τα μηνύματα, αυτή την ενέργεια. Ακόμα και τις πρώτες φορές που έμπαινα ψύχραιμη στα χειρουργεία, πράγμα που δεν ταίριαζε καθόλου με την ψυχολογία μου, καθώς είμαι ένας άνθρωπος πολύ φοβισμένος με τα νοσοκομεία, έλεγα “πού την βρίσκω αυτήν την ψυχραιμία;” και συνειδητοποίησα ότι είχα την ενέργεια του κόσμου. Είχαν φτιάξει ένα ωραίο τείχος και απαντούσα σε ιστορίες από την πρώτη στιγμή. Αυτά ήταν που με κράτησαν ψηλά και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Από αυτή τη δουλειά, νομίζω ότι το μεγαλύτερο πράγμα που κατάφερα να αποκομίσω είναι αυτό το αποτύπωμα μέσα στις καρδιές του κόσμου».
Η τούρτα-έκπληξη στο νοσοκομείο ανήμερα των γενεθλίων της
«Στη μνήμη μου υπάρχουν δύο κλικ: Την Γαβριέλα να με φιλάει στο κεφάλι και το ξύπνημα από αυτό το χειρουργείο που έγινε ανήμερα των γενεθλίων μου. Όταν εκείνη την ημέρα ξύπνησα και είδα τον σύζυγό μου να μου τραγουδάει ήταν πολύ συγκινητικό. Και μπράβο και σε αυτούς τους επιστήμονες, γιατί σε πάρα πολλές ασθένειες, τους γιατρούς μας τους βλέπουμε σαν μικρούς ή μεγάλους θαυματοποιούς και πέρα από την ιατρική τους επάρκεια και την κατάρτισή τους, θέλουμε και βαθιά μέσα μας να έχουν κι ένα ανθρώπινο κομμάτι του εαυτού τους. Έτσι, μας ενδυναμώνει κι εμάς τους ίδιους. Δεν το βλέπουμε πάντα σε όλους».
Η επιστροφή στην τηλεόραση σε ένα πρόγραμμα που τα χωράει… όλα!
«Δεν το συζήταγα καν αυτό! Θα έκανα εκπομπή φυσικά. Ξεκινάω στο Creta TV τα μεσημέρια. Βέβαια, με ένα διαφορετικό λίγο πρόγραμμα, καθότι πρέπει να ανεβαίνω στην Αθήνα μια φορά την εβδομάδα για χημειοθεραπείες κι η μια μέρα μετά τις παρενέργειες δεν είναι ό,τι καλύτερο. Τις υπόλοιπες 3 μέρες όμως θέλω να είμαι πολύ δημιουργική και οφείλω να είμαι. Από αυτή τη δουλειά βιοπορίζομαι ούτως ή άλλως και αυτό με κάνει χαρούμενη.
Όσοι μπορούν να δουλέψουν εκείνη την περίοδο της ζωής τους, τους επιφέρει δύναμη. Θέλουμε να έχουμε μια πολύ καλή ψυχολογία, οπότε αν η μορφή καρκίνου που έχουμε μας επιτρέπει να είμαστε όρθιες, τότε μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Θα βρίσκομαι λοιπόν στον αέρα από την Δευτέρα ως την Τετάρτη, ενώ την Πέμπτη και την Παρασκευή οι εκπομπές θα είναι μαγνητοσκοπημένες, για να μπορώ να τα βολεύω όλα».
Πηγή: zarpanews.gr