O ξάδερφος μου παντρεύτηκε όταν εγώ ξεκίνησα να πηγαίνω λύκειο. Παντρεύτηκε την παιδική του φίλη. Δεν έχω δει καλύτερο ζευγάρι ποτέ στη ζωή μου.
Και πήγα δευτέρα λυκείου. Και τους έβλεπα να αλλάζουν συνεχώς δουλειές γιατί όλες πλήρωναν άθλια ή είχαν άθλιες συνθήκες ή και τα δύο. Και έφτασε ο καιρός να δώσω πανελλήνιες.
Και εκείνοι βρήκαν σταθερές δουλειές οι οποίες τους “έτρεχαν” από το πρωί μέχρι το βράδυ και είχαν τόσο λίγο χρόνο που πολλές καθημερινές δεν βλεπόντουσαν.
Και πέρασα στη σχολή που ήθελα, μακριά από το σπίτι μου. Και ήρθε το τραπέζι με όλους τους συγγενείς “για να το γιορτάσουμε” και έπεσαν όλες οι κουβέντες πάνω τους.
“Άντε και του χρόνου να έχουμε και κανένα πιτσιρίκι να τρέχει και να μας αναστατώνει.” “Τόσο καιρό τι περιμένετε πια; Μην το καθυστερήσετε για να έχετε αντοχές να το κυνηγάτε.” “Αναλαμβάνουν και βαφτίσια τα κέντρα, όχι μόνο γάμους!”.
Και ήρθαν τα ζορισμένα γέλια από τον ξάδερφο μου και την σύντροφο του. Και συνέχισαν τα τραπέζια. Και τα σχόλια. Και ο θυμός μου να μεγαλώνει. Αλλά δεν μίλαγα. Γιατί κι εγώ είχα μάθει στο “δεν ανακατευόμαστε σε υποθέσεις αλλονών”. Αλλά μάλλον το πότε θα κάνουν εκείνοι παιδιά ήταν υπόθεση που τους αφορούσε όλους.
Οπότε κι εγώ δεν άντεξα “Ε φτάνει πια τους έχετε πρήξει! Αν το αποφασίσουν θα το ανακοινώσουν, μέχρι τότε αφήστε τους ήσυχους!”. Και πήρα για λίγο την προσοχή από πάνω τους γιατί “Πωπω γλωσσάδικο που έγινε αυτό!” (βλέπετε ήμουν “εκείνη” μόνο όταν πήγαινα με τα νερά τους, όταν έφερνα αντίρρηση γινόμουν “αυτό” – αντικείμενο, διακοσμητικό, χωρίς δικές του ιδέες που πως τολμούσε και αμφισβητούσε την σοφία των μεγαλύτερων;).
Και την άκουσα όλη τη διάλεξη. Και το ότι τα παιδιά είναι χαρά (για ποιους δεν μου είπε ποτέ κανείς) και ότι μεγαλώνοντας δεν θα έχουν αντοχές και άλλα χίλια δύο από την εποχή του χαλκού.
Το τι περίμεναν ο ξάδερφος μου και η σύντροφός του δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Γιατί δεν αφορούσε κανέναν.
Εγώ όμως έμαθα ότι είχα κάνει το σωστό όταν με τράβηξε στην κουζίνα η σύντροφος του ξάδερφου μου και μου είπε ευχαριστώ που πήρα έστω και λίγο την προσοχή από πάνω τους.
Της είπα ότι δεν το έκανα για να μου πει ευχαριστώ. Μου είπε ότι δεν το είχε κάνει κανείς μέχρι τότε. Στο επόμενο τραπέζι δεν χρειάστηκε να επέμβω. Τους είπαν μόνοι τους ότι φτάνει πια. Στο μεθεπόμενο δεν ήρθαν.
Η απάντηση όλων ήταν “πω πω ντροπή να μην έρθουν για ένα καλησπέρα”. Από τους συγγενείς μου κανείς βέβαια δεν αισθάνθηκε ντροπή. Δεν την ξέρουν την λέξη.
Ούτε και την διακριτικότητα. Ούτε την ενσυναίσθηση. Άγνωστες λέξεις. Τους σιχάθηκα όλους. Στο επόμενο τραπέζι δεν πήγα ούτε κι εγώ.