Η Άννα Παναγιωτοπούλου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών μετά από επιπλοκές που αντιμετώπισε λόγω του αλτσχάιμερ από το οποίο έπασχε, συμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες.
Σκόρπισε απείπωτη θλίψη με την απώλειά της στην οικογένειά της, αλλά και σε όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο που την θαύμαζε και θα συνεχίσει να την θαυμάζει για τους ρόλους της και τις αξέχαστες στιγμές που έχει προσφέρει στο ελληνικό κοινό.
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Άννας Παναγιωτοπούλου
Ήταν ντυμένη στα μαύρα, με ένα εντυπωσιακό ημιδιάφανο top με μαύρα λουλούδια, και στα χέρια της κρατούσε μία κατακόκκινη τσάντα. Πόζαρε στον φωτογραφικό φακό μαζί με αγαπημένα της πρόσωπα ανάμεσα στα οποία ήταν η Μπέσσυ Μάλφα, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο Αντώνης Λουδάρος, ο Τάσος Κονταρός, ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος (ο οποίος πρόσφατα άνοιξε την καρδιά του για τον θάνατο του αδερφού του) και ο Αλέξης Καλίτσης.
Τα άγνωστα παιδικά χρόνια και οι μοναχικές στιγμές μετά την απώλεια του συζύγου της
Η Άννα Παναγιωτοπούλου μιλούσε σπάνια και επιλεκτικά, όμως κάθε φορά που το έκανε, είχε κάτι να πει… Μιλώντας στο περιοδικό YOU, είχε φωτογραφηθεί με τον σκύλο της, τον Βλαδίμηρο και περιέγραφε τη ζωή της, τη σχέση της με το γιο της Δημήτρη, αλλά και με τον άντρα της Τάκη, με τον οποίο έμεινε για 42 χρόνια, μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κυψέλη, στην Ιωάννου Δροσοπούλου 5. «Κάποια στιγμή γκρεμίστηκαν όλα τα νεοκλασικά εκεί, έγιναν πολυκατοικίες, χώρισε η μητέρα μου με τον πατέρα μου και μετά νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία. Εκεί μέναμε η μαμά μου, εγώ, η γιαγιά μου και ο παππούς μου», δήλωνε χαρακτηριστικά η Άννα Παναγιωτοπούλου και θυμόταν τα πρώτα της χρόνια.
«Ήμουν πολύ ζωηρό παιδί. Έβγαινα έξω κι έπαιζα πετροπόλεμο, μοίραζα τον πάγο με την κόρη του παγοπώλη και μ’ άρεσε πάρα πολύ. Μία φορά γύριζαν ταινία και είχαν μαζέψει όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Πήγαν όλοι, πήγα κι εγώ φορώντας άσπρο φουστανάκι και φιόγκο και μόλις με είδαν, μου είπαν “έξω”», έλεγε μεταξύ άλλων η Άννα Παναγιωτοπούλου.
Και συμπλήρωνε ότι: «Έριξα κλάμα εγώ, που ήμουν η πιο όμορφη και η πιο καλοντυμένη… Κάποια στιγμή είδα την ταινία που λεγόταν “Το ξυπόλυτο τάγμα” και ήταν όλα παιδιά ξυπόλυτα και χωρίς φιόγκο στο κεφάλι. Εκεί παρηγορήθηκα, ότι με έδιωξαν επειδή είχα διαφορά με αυτά τα παιδιά. Αλλά αυτές ήταν οι παρέες μου, φτωχά παιδάκια, που έμεναν σε παράγκες».
«Μακάρι να πεθαίναμε όλοι έτσι»
Την περίοδο της Χούντας μετακόμισε στο σπίτι που έμεινε, μέχρι το τέλος της ζωής της, αφότου παντρεύτηκε με τον σύζυγό της. «Είχε έρθει σε ένα μικρό μαγαζί, με μία συμμαθήτριά μου από το σχολείο. Εκείνη μας σύστησε, του άρεσα πάρα πολύ κι αυτό ήταν όλο… Τον είδα, μ’ άρεσε πάρα πολύ, μιλήσαμε, πήγαμε διακοπές μαζί, ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε», περιέγραφε εν συνεχεία η Άννα Παναγιωτοπούλου για να αναφερθεί με θλίψη στις στιγμές μετά την απώλειά του.
«Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπός του. Είχαμε μία πολύ καλή, ήσυχη και ελεύθερη σχέση. Δεν είχαμε κοινές παρέες, εκτός από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, που ήταν πολύ δικός μου φίλος και έγινε και δικός του. Από παιδί είχα πολύ φιλική και αγαπησιάρικη σχέση με τον Λουκιανό και είναι από τους θανάτους που μου στοίχισαν πάρα πολύ», δήλωνε η Άννα Παναγιωτοπούλου.
Για να προσθέσει πως: «Και ο θάνατος του άντρα μου μου στοίχισε βέβαια, αλλά ο άντρας μου πέθανε τόσο καλά που μακάρι να πέθαιναν όλοι έτσι. Δίδασκα σε σχολή και κάναμε ένα μεγάλο τραπέζι. Το βράδυ που γύρισα, νόμιζα πως δεν ήταν στο σπίτι και ξάπλωσα. Ξυπνάω το πρωί, βλέπω τα πόδια του στον καναπέ και λέω “Τάκη, κάνε μου έναν καφέ”. Τον βλέπω και είναι νεκρός. Κοιμήθηκε και πέθανε… Από τότε πέρασα ένα δύσκολο διάστημα γιατί μου έλειπε, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι μακάρι να πεθαίναμε όλοι έτσι. Πραγματικά τον θεωρώ πολύ τυχερό».
Η Άννα Παναγιωτοπούλου θυμόταν βέβαια και την εκτίμηση που της είχε, κάθε φορά που την έβλεπε στο θέατρο. «Με θαύμαζε και του άρεσα σαν ηθοποιός. Γυναίκα του ήμουν, δεν θα του άρεσα;», έλεγε με χαμόγελο. Και μιλούσε εν συνεχεία για έναν απ’ τους πιο εμβληματικούς της ρόλους, εκείνον της «Μαντάμ Σουσού».
Η «Σουσού» και οι εκδηλώσεις θαυμασμού
Όταν τη ρωτούσαν αν θα έμπαινε ξανά στη συγκεκριμένη θέση, με αφορμή τη θεατρική αναβίωση του έργου, εκείνη ήταν κάθετη: «Μα, πόσο χρονών θα είναι η Σουσού; Την έκανα στο θέατρο, την έκανα και στην τηλεόραση… Την είχα γλιτώσει γιατί δεν με γνωρίζανε, ήμουν αλλιώς. Αυτό που φοβόμουν από την τηλεόραση ήταν ότι θα με γνωρίζουν στο δρόμο».
Όπως ανέφερε μάλιστα, ήρθε και η στιγμή που θα ζούσε την αναγνώριση: «Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μία φορά πήγαμε στο Λουτράκι με έναν φίλο μου, ήταν Δευτέρα μετά από πρεμιέρα, πτώμα. Το βράδυ που κοιμηθήκαμε είχε ησυχία, αλλά το πρωί ακουγόταν ένας χαμός από κάτω. Ήταν η κεντρική πλαζ. Φεύγουμε να πάμε σε μακρινή παραλία, κατεβαίνω και ακούω κάτι πιτσιρίκια να μου φωνάζουν “Σουσού, Σουσού”. Έλεγα “δεν γίνεται, δεν θα το ζήσω άλλο αυτό”», θυμόταν η Άννα Παναγιωτοπούλου με χιούμορ, για να συμπληρώσει βέβαια πως μόνο ταλαιπωρία δεν της έφερνε η αγάπη του κόσμου.
Η σχέση με τον γιο της
Η υποκριτική της έφερε μεγάλες χαρές. Ταυτόχρονα, ωστόσο, της στέρησε οικογενειακές στιγμές: «Κάποια στιγμή ο γιος μου άρχιζε να τραυλίζει. Τον πήγα στη γιατρό, μου είπε “είναι έλλειψη της μάνας του. Αν δεν περάσει γρήγορα, πιθανόν να του μείνει για όλη του τη ζωή”. Ο γιος μου έπαθε 41 πυρετό και δύο βράδια δεν πήγα στο θέατρο. Μόλις του πέρασε ο πυρετός, δεν ξανατραύλισε ποτέ».
«Οι περισσότεροι ηθοποιοί κάνουν οικογένεια και τα παιδιά τους μαθαίνουν να ζουν έτσι. Όταν αποφάσισα πια να κάνω και τηλεόραση, ο Μήτσος ήταν μεγάλος, δεν είχε κανένα πρόβλημα. Μόνο που δεν έλεγε πουθενά ότι η μαμά του είναι ηθοποιός», δήλωνε κλείνοντας η Άννα Παναγιωτοπούλου.