Καλησπέρα,
Χαίρομαι πολύ που ανακάλυψα τον ιστότοπό σας, μου δίνει δύναμη και βλέπω οτι δεν είμαι μόνη σε αυτά που περνάω. Θα ήθελα να σας διηγηθώ και εγώ την δική μου ιστορία και όλα αυτά που έχω περάσει και περνάω.
Είμαι 28 χρονών και κατοικώ σε μια χώρα της βόρειας Ευρώπης. Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν απο πέντε χρόνια στην Ελλάδα, είχε έρθει για διακοπές στο νησί απ το οποίο κατάγομαι. Είμαι απο χώρα των Βαλκανίων αλλά μετανάστευσε στην Αμερική στα 18 του.Γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, διατηρήσαμε σχέση εξ’αποστάσεως και αφ” ότου ειδαμε οτι δεν εντέχαμε την απόσταση αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Μετά τον γάμο αποφασίσαμε να έρθουμε να μείνουμε στην χώρα που μένω εγώ και μετά απο ένα δύσκολο ξεκίνημα όπου ψάχναμε για σπίτια κα δουλειές έμεινα έγκυος με τον γιό μου..
Απ’τη στιγμή που γεννήθηκε ο μικρός λοιπόν αυτός ο άνθρωπος άλλαξε πρόσωπο. Έγινε σκληρός, επιβλητικός. Δεν με στήριζε καθόλου ψυχολογικά,και πρακτικά πολύ λίγο. Τους 8 πρώτους μήνες του μικρού κοιμόταν σε ξεχωριστό κρεβάτι γιατί ήθελε full ύπνο αφού θα πήγαινε στην δουλειά την επόμενη μέρα όπως έλεγε. Είχε απαιτήσεις το σπίτι να είναι στην εντέλεια και δεν έδειχνε καθόλου κατανόηση προς εμένα που παρ’όλη την εξουθένωσή μου που μόλις είχα βγεί απο χειρουργείο προσπαθούσα να κάνω οτι μπορώ.
Να λείπει όλη μέρα στην δουλειά και μετά να βγαίνει για καφέ ενώ εγώ μόνη μέρα νύχτα με ένα παιδί στην αγκαλιά να προσπαθώ να τα βγάλω πέρα όσο μπορώ. Να επαναλαμβάνει οτι αυτός είναι ο άντρας του σπιτιού και οτι πρέπει να τον ακολουθώ και να τον υπακούω. Να με κρίνει και να μου κάνει παρατηρήσεις με το παραμικρό. Και μια απίστευτη συνεχόμενη αδιαφορία..ούτε δώρα σε γενέθλια, γιορτές επετείους..τίποτα.
Για το σπίτι έκανε το ελάχιστο. Εγώ να ψωνίζω, να πληρώνω λογαριασμούς να πρέπει να προσέχω για τα πάντα. Παράλληλα να είναι υπόδουλος της οικογένειάς του οι οποιοι όντας στην Αμερική και ακόμα και εξ’αποστάσεως να προσπαθούν αν επεμβαίνουν με κάθε τρόπο. Δεν μπορούσε να τους πει οχι σε τίποτα..ειδικά στην μάνα του. Δεν μπορούσε να τους βάλει όρια. Έκανε σχέδια μαζί τους να μετακομίσουμε εκεί και με μένα αρνούνταν να συζητήσει το οτιδήποτε.
Πέρασαν έτσι 8 μήνες. Αγανάκτησα. Μετά από ένα περιστατικό που έγινε με το σπίτι αποφάσισα οτι δεν θα περάσω έτσι το υπόλοιπο της ζωής μου..απλά δεν γίνεται. Οι καυγάδες μας χειροτέρευαν.Αρχισε να με εκβιαζει να φυγουμε στην Αμερική. Να με απειλεί, να με βρίζει. Η οικογένειά του να με απειλεί επίσης..προφανώς θεωρούν τον γιό μου κτήμα τους. Ο συγκεκριμένος κύριος λοιπόν τελικά με πήγε στο δικαστήριο. Θέλει την επιμέλεια του παιδιού και να το πάρει μαζί του στην Αμερική. Φυσικά δηλώνει πως θέλει και εμένα μαζί αλλά αν δεν θέλω να πάω δε πειράζει, σκοπεύει να πάρει το παιδι και να φυγει, κοντα στην οικογενεια του για να το μεγαλωσει η μαμα του.
Μου εχει βαλει περιοριστικα μετρα, το παιδι να μεινει αναγκαστικα στην χωρα και στο σπιτι που κατοικουμε προσωρινα μεχρι να βγει η αποφαση δικαστηριου. Μου εχει κανει τη ζωη μαρτυριο. Προσφατα ανακαλυψα οτι έχει άλλη και λείπει απ το σπίτι πρωι βράδυ, έρχεται μονο για μια δυο ώρες να δει το παιδι. Μέσα σε όλα αυτά να εξακολουθεί να με βρίζει και να είναι λεκτικά βίαιος. Περιμένουμε τώρα να οριστεί ημερομηνία δικαστηρίου.
Και το πιο τραγικό; Ανακάλυψα πριν απο δυο εβδομάδες οτι είμαι 4 μηνών έγκυος πάλι..ακούγεται σαν σαπουνόπερα αλλά δεν είναι..είναι η αλήθεια και είναι αυτό που ζώ τους τελευταίους 4,5 μήνες της ζωής μου. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Νέλλη
Πηγή: social.singleparent.gr