Καλησπέρα σας! Με λένε Γεωργία και το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι σηκώνω όλο το βάρος της οικογένειας στις πλάτες μου. Έχω δυο παιδιά και έναν άντρα άνεργο.
Πριν λίγους μήνες ο άντρας μου απολύθηκε από την εταιρία όπου εργαζόταν λόγω περικοπών. Από εκείνη τη μέρα άρχισε το μαρτύριο μου.
Ο άντρας μου δεν θέλει να εργαστεί όπου να ναι καθώς είναι πολύ φιλόδοξος και θέλει να βρει μια θέση ανάλογη με τις προσδοκίες του.
Δεν καταλαβαίνει ότι τα βγάζουμε δύσκολα πέρα και πως μόνη μου δεν μπορώ να καλύψω τις ανάγκες ολόκληρης της οικογένειας.
Αναγκάστηκα να βρω και δεύτερη δουλειά με αποτέλεσμα να δουλεύω 12 ώρες την ημέρα για να μην στερηθούν τίποτα τα παιδιά μου.
Ο άντρας μου είναι τόσο αναίσθητος που για έναν εγωισμό και τις φιλοδοξίες του για μια καλή θέση σε μια εταιρεία με αφήνει να παιδεύομαι τόσο πολύ.
Είμαι στα πρόθυρα της υπερκόπωσης. Πέρα από την δουλειά έχω να φροντίσω και το σπίτι και τα παιδιά.
Όλα περνάνε από τα χέρια μου και μόνο.
Ο άντρας μου είναι διακοσμητικό στοιχείο μέσα στο σπίτι. Όλη την ημέρα κάθεται μπροστά από έναν υπολογιστή ψάχνοντας την τέλεια δουλειά, λες και όλες οι εταιρίες εκείνον περίμεναν,
Έχω χάσει τον εαυτό μου και το χαμόγελό μου. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη κατάσταση! Δεν αντέχω άλλο να παλεύω μόνη μου για συντηρώ όλη την οικογένεια και το σπίτι.
Κουράστηκα! Ώρες ώρες σκέφτομαι να σηκωθώ και να φύγω αλλά μένω για τα παιδιά μου! Γι’ αυτά θα έκανα τα πάντα!
Ο άντρας μου δεν αξίζει τίποτα!
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Έχετε κάποια λύση να μου προτείνετε; Έχετε βρεθεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση;