Αν χάσεις ένα τρένο, θα βρίσεις, θα ρίξεις και καμιά κλωτσιά στον αέρα, αλλά μετά θα πας θα πάρεις μία τυρόπιτα και θα περιμένεις το επόμενο. Κάπως έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις των ανθρώπων κι ας μην είναι τόσο εμφανής αυτός ο παραλληλισμός με την πρώτη ματιά.
Και δεν είναι, γιατί εδώ δε χάνεις δρομολόγιο. Χάνεις το συνεταιράκι σου σε τούτη εδώ την αρένα που μας δώσαν για ζωή. Και πέραν των στιγμών που φεύγουν κι όλα τα συναφή που όλοι λένε, εκχωρείς το δικαίωμα να αγαπάς.
Τουλάχιστον εμφανώς. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο σακάτεμα από το να εξαφανίζεται από το λεξιλόγιό σου η λέξη «αγάπη μου» και να αντικαθίσταται από σάπια προσφωνήματα καθημερινής χρήσεως και ευρείας καταναλώσεως στην καλύτερη, και από εκκωφαντικές σιωπές, στη χειρότερη.
Όμως αν το σκηνικό σ’ έχει κουράσει, αν ο πόνος σου τρυπάει πλέον τα κόκκαλα και τα χαμόγελα ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ, ίσως αυτή τη φυγή να τη χρωστάς στον εαυτό σου. Τις σχέσεις τις φτιάχνουμε για να γελάμε, να ερωτευόμαστε χωρίς σαρκοβόρα «μη», να αγκαλιαζόμαστε χωρίς μονόπλευρα «ίσως» που δεν αντέχουν στο δικό μας «για πάντα».
Μαζί πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι κι όχι να βαλτώνουμε στα όσα ήδη ξέρουμε. Οφείλουμε να δίνουμε ο ένας στον άλλον τη γεύση της αθανασίας και όχι αισθήματα που μας νεκρώνουν.
Από μία τέτοια δυσλειτουργική σχέση, να φεύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Στη ζωή θα τύχει και να πονέσεις, θα τύχει κάποιος να σου λείψει, τα δύσκολα βράδια θα είναι κάποτε έτσι κι αλλιώς στο κάδρο των συναισθηματικών σου εμπειριών.
Η αυτοδιάλυση όμως, όταν εν γνώση σου αυτοκαταστρέφεσαι εμμένοντας σε καταστάσεις άρρωστες, δεν είναι αναγκαίο κακό, είναι επιλογή. Ίσως όχι πάντα απόλυτα συνειδητή, αλλά επιλογή. Κι όταν λίγο τα δάκρυα στεγνώσουν κι αντιληφθείς το κακό που σου κάνεις, να έχεις το θάρρος να φεύγεις μακριά.
Να φεύγεις από όσα σε ακινητοποιούν. Απ’ όσα κάνουν τάχα τα σπουδαία και είναι τελικά οι πιο ξεφτιλισμένες σου ιστορίες. Από όσα σου βάζουν βαρίδια στα πόδια και διακόπτες στο μυαλό. Να τρέχεις χιλιόμετρα αντίθετα από εκείνα που σου φέρνουν μόνο λυγμούς και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να σου δώσουν ένα λόγο για να ελπίζεις. Έναν τρόπο για να ζήσεις μαζί τους. Ένα άλλοθι για να συνεχίσεις να προσπαθείς.
Δεν είμαι μάγος και δεν μπορώ να σου εγγυηθώ κάποιο κάρμα. Καμία βεβαίωση δεν έχω που να λέει πως άπαξ και βροντοφωνάξεις το «αντίο», η ζωή θα θαυμάσει το θάρρος σου και θα σε ανταμείψει με ένα καινούριο «γεια».
Μπορώ όμως να υπογράψω σ’ όσα χαρτιά μου φέρεις ότι άνθρωπος που κατάφερε να επιβληθεί στην απόγνωσή του έχει όλα τα κότσια να δώσει σάρκα και οστά σ’ όλα εκείνα που πράγματι αξίζει.
Συνεπώς, δεν είναι θέμα τύχης το αν θα βρεις τον αληθινό έρωτα. Είναι θέμα αποφασιστικότητας και τόλμης. Προφανώς και δεν ερωτευόμαστε κατά παραγγελία, ούτε μπορούμε να διαλέξουμε το άλλο μας μισό, πόσο μάλλον να το βρούμε με τόση ευκολία. Όμως τίποτα που να αξίζει δεν έρχεται εύκολα. Κι αν θέλεις γρήγορες λύσεις, τότε σίγουρα αυτό που προσδοκάς δεν είναι η ολοκληρωτική θεραπεία, αλλά ένα πρόσκαιρο μούδιασμα.
Για να βρεις αυτό που θες και να του συμπεριφερθείς όπως του πρέπει, οφείλεις να μείνεις πρώτα μόνος σου. Δεν είσαι το τρένο της αρχής, που αλλάζει συνεχώς ράγες, ώστε να φτάσει κάπου.
Είσαι ο ταξιδιώτης που χρειάζεται παύσεις ξεκούρασης, ανάμεσα στα ταξίδια του, για να μπορέσει να ευχαριστηθεί τον τελικό του προορισμό. Να μείνεις μόνος σου, να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να τον αγαπήσεις και να τον σεβαστείς από την αρχή. Γιατί έναν διαλυμένο εαυτό που δεν μπορείς καν εσύ να συμπαθήσεις, δεν μπορεί και κανείς άλλος να ερωτευτεί.
Φτιάξε τη μόστρα σου από την αρχή. Πέτα τα άχρηστα, κράτα τα χρήσιμα και προς θεού μην αναθεματίσεις για τις πληγές σου. Φταις μόνο για το ότι άφησες τα τραύματά σου να σε στείλουν ένα βήμα πριν το θάνατο.
Το ότι αποφάσισες όμως να τα επουλώσεις μόνος σου, είναι σπουδαίο. Αλίμονο σ’ αυτούς που τριγυρνούν ολόκληροι, δίχως ούτε μία γρατζουνιά. Δεν έχουν μάλλον τίποτε να διακινδυνέψουν.
Το «γεια» δε θα έρθει γιατί το γράφει στ’ αστέρια ή γιατί το είπε κάποτε ο Κοέλιο κι εσύ το έκανες ποστ-ιτ στο ψυγείο σου. Η ευτυχία σου θα ‘ρθει, θέλει δε θέλει, γιατί είσαι πια αποφασισμένος να πολεμήσεις για όσα στ’ αλήθεια αξίζει να λαβωθείς.
Τελείωσες με το ασθενικό παρελθόν σου. Άλλωστε, αν άξιζε, θα είχε ήδη αυτοπροσδιοριστεί ως το παρόν και ως το μέλλον σου.
Ήρθε η ώρα να δεις πώς είναι οι αγάπες, που για χάρη τους αξίζει να πεις όλα τα «αντίο» του κόσμου.
Eπιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοντογιαννάτου: Σοφία Καλπαζίδου