Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο λαμπάκια, δώρα και τραπέζια γεμάτα φαγητό.
Είναι εκείνη η στιγμή του χρόνου που η καρδιά μαλακώνει και το μυαλό γυρίζει σε ανθρώπους που μας λείπουν. Αν άνοιγαν οι ουρανοί, έστω για λίγο, ποιον θα θέλατε δίπλα σας;
Ίσως κάποιον που έφυγε νωρίς. Έναν παππού που σας έλεγε ιστορίες δίπλα στο τζάκι, μια γιαγιά που μοσχοβολούσε κανέλα και γαρύφαλλο, έναν φίλο που έφυγε πριν προλάβετε να του πείτε «ευχαριστώ». Όχι για μεγάλα λόγια. Μόνο για μια αγκαλιά. Για ένα βλέμμα που λέει «είμαι εδώ».
Ίσως πάλι να διαλέγατε έναν άνθρωπο που ζει, αλλά είναι μακριά. Έναν γονιό, ένα παιδί, έναν έρωτα που χάθηκε στον χρόνο. Κάποιον με τον οποίο δεν προλάβατε να λύσετε τις σιωπές σας. Γιατί τα Χριστούγεννα έχουν αυτή τη δύναμη: να μας θυμίζουν τι αξίζει πραγματικά.
Και αν άνοιγαν οι ουρανοί, ίσως να μη ζητούσατε κανέναν συγκεκριμένο. Ίσως να ζητούσατε απλώς γαλήνη. Να καθίσετε γύρω από ένα τραπέζι χωρίς βάρη, χωρίς ενοχές, χωρίς «αν». Να νιώσετε πως όλα, έστω για μια νύχτα, είναι όπως πρέπει.
Τα Χριστούγεννα δεν φέρνουν πάντα αυτούς που θέλουμε δίπλα μας. Μας δίνουν όμως κάτι εξίσου πολύτιμο: τη μνήμη και την ελπίδα. Τη μνήμη για να τιμάμε όσους αγαπήσαμε και την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούμε — αν όχι εδώ, τότε κάπου αλλού.
Μέχρι τότε, ανάψτε ένα κερί. Για εκείνον ή εκείνη που θα θέλατε να ήταν μαζί σας, αν άνοιγαν οι ουρανοί. Και κρατήστε την αγάπη ζωντανή. Αυτό είναι, τελικά, το νόημα των Χριστουγέννων.